Betonowanie łuków

Betonowanie łuków przeprowadzono w czterech fazach:
- w pierwszej zabetonowano półki dolne,
- w drugiej zabetonowano środniki do połowy wysokości,
- w trzeciej zabetonowano środniki na całą wysokość,
- w czwartej zabetonowano półki górne (program uprawnienia budowlane na komputer).

Do wykonania łuków użyto betonu plastycznego, wibrowanego zewnętrznie o zawartości 350 kg cementu na 1 m3 betonu. Zdjęcie z krążyn wykonano przez sprężenie łuku lewarami wstawionymi w zworniku i przez wprowadzenie klińców-przekładek mocno uzbrojonych.

Następnie zmontowano poprzecznice, a na nich płytę pomostu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Most ten projektował E. Freyssinet. Konstrukcję znamionują następujące dążenia projektanta:
1) unikanie w łuku uzbrojenia współdziałającego w przenoszeniu sił ściskających,
2) zdjęcie z krążyn przez sprężenie lewarami ustawionymi w zworniku i przez doprowadzenie rozporu do wielkości projektowanej,
3) kształtowanie przekrojów z elementów cienkościennych płyt i ścian,
4) zastosowanie stali kablowej do zawieszania pomostu,
5) zastosowanie prefabrykowanych poprzecznie i podłużnie.

Przy budowie tego mostu zastosowano montaż rusztowań z lin, często praktykowany we Francji (uprawnienia budowlane).
Wiadukt zbudowany w latach 1950-1952 zastępuje dawny wiadukt leżajowy z obetonowanych dwuteowników stalowych, ustawionych na slupach, zniszczony w roku 1940. Służy on do przeprowadzania drogi departamentalnej nad torami linii Paryż-Soissons, linij podmiejskich oraz nad torami rozrządowymi stacji Le Bourget.
Autorem projektu był L. P. Brice. Pomost liczy piętnaście przedziałów długości ok. 5 m. Łuki mają przekrój prostokątny o szerokości około 1 m i wysokości około 2 m.

Wybór układu i konstrukcji przęsła

Zniszczenie dawnego wiaduktu w r. 1940 nastąpiło na skutek uderzenia wykolejonego parowozu o słupy jednej z podpór (program egzamin ustny). Dla uniknięcia w przyszłości podobnych wypadków postanowiono zbudować wiadukt jednoprzęsłowy, bez podpór pośrednich na międzytorzach, ustawiony na dwóch przyczółkach. Konieczność zachowania wysokości skrajni kolejowej pod wiaduktem oraz poziomu drogi na wiadukcie skłoniła do poszukiwania rozwiązań przy zastosowaniu ustroju Langera, dającego najmniejszą wysokose konstrukcyjną pomostu. Wstępne opracowania tej koncepcji wskazały, że każdy ściąg o przekroju około 1 m2 należałoby uzbroić stoma prętami 0 40 mm. Ze względu na długość ściągu pręty te musiałyby być spawane.

Tak znaczne zagęszczenie uzbrojenia ściągu, wielka ilość złącz spawanych i trudności wykonawcze w betonowaniu skłoniły do sprężenia ściągów i wieszaków kablami (opinie o programie). Rozmieszczenie kabli w ściągach cizaju ustrój w zestawieniu z ustrojem uzbrojonym prętami ze zwykłej stali ma następujące zalety:
- nie wymaga spawania uzbrojenia,
- pozwala na zmniejszenie ilości i gęstości uzbrojenia ściągu,
- eliminuje rozciąganie w betonie ściągów i wieszaków (segregator aktów prawnych).

W celu dokładnego porównania obu rozwiązań opracowano dwa projekty wykonawcze. Porównanie to skłoniło do wyboru konstrukcji sprężonej.
Z powodu znacznej długości uzbrojenia ściągów, wynoszącej około 80 m, nie można było liczyć na zapewnienie przesuwalności kabli w osłonkach bitumicznych; siły tarcia przy tak dużej długości kabli mogły uniemożliwić ich naprężenie. Rozpatrywano też koncepcję wykonania ściągu z prefabrykatów długości 8 m, z wyciętymi komorami na kable, odstąpiono jednak od niej ze względu na przewidywane trudności wykonania.

Ostatecznie kable ściągów umieszczono w prefabrykowanych skrzynkach, ułożonych po 4 skrzynki w deskowaniach każdego ściągu i obetonowanych przed sprężeniem. W każdym ciągu skrzynek ułożono po 12 kabli złożonych z 12 lub 10 drutów 0 7 mm. W jednym ściągu było przeto 48 kabli. Kable leżały w skrzynkach swobodnie (promocja 3 w 1).

Wykonano je tak, aby kable dociskały do skrzynek tylko na skrzyżowaniach ściągu z wieszakami i poprzecznicami. Do skrzynek doprowadzono kominki, umożliwiające wypełnienie skrzynek zaprawą po sprężeniu ściągów. Końcowe odcinki kabli przechodzące przez węzły podporowe przeprowadzono w spawanych rurach stalowych, wypełnionych bitumem.