Betony komórkowe

Betony komórkowe uzyskują swoją strukturę przez spulchnienie masy banieczkami powietrza (pianobetony) lub gazu, wydzielającego się w trakcie zarobu betonu. Średnica banieczek gazu, a w następstwie i komórek wynosi zwykle 0,5-7 mm (program uprawnienia budowlane na komputer).
Pewną odmianę strukturalną betonów komórkowych stanowią mikroporyty, tj. wapienne betony autoklawizowane, w których drobne pory powstają wskutek odparowania wody. Średnica tych porów jest mniejsza niż 0,1 mm. Podobną strukturę porowatą mają również nieautoklawizowane pyłobetony, wykonane przy użyciu spoiwa cementowego z dużym dodatkiem wody (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jako spoiwo do betonów lekkich stosuje się cementy wszelkich odmian oraz wapno w przypadku stosowania autoklawizacji.
Materiałów uzyskiwanych przy użyciu spoiw nietrwałych w wodzie do grupy betonów z reguły nie zaliczamy (uprawnienia budowlane).
Ze względu na technologię produkcji można ogólnie podzielić betony lekkie na autoklawizowane i nieautoklawizowane. Autoklawizacji poddajemy przede wszystkim betony komórkowe. Utwardzanie masy betonowej odbywa się tu w wysokiej temperaturze ok. 190°C i ciśnieniu rzędu 8-12 atn. Pozostałe betony lekkie dojrzewać mogą w warunkach normalnych lub niskoprężnego naparzania. Przyjęty sposób dojrzewania zależy od składu betonu, wpływu obróbki cieplnej na wartość skurczu oraz od względów ekonomicznych. Zastosowanie naparzania elementów umożliwia szybsze uzyskanie wytrzymałości początkowej, pozwalającej na ich rozformowanie (program egzamin ustny).

Z uwagi na zakres zastosowania betony lekkie dzielimy na:
- izolacyjne, dla których podstawową cechą są właściwości termoizolacyjne,
- izolacyjno -konstrukcyjne, o wytrzymałości powyżej 30 kG/cm2 i współczynniku przewodności cieplnej A < 0,60 kcal/m2h °C,
- konstrukcyjne, dla których podstawową cechą są właściwości wytrzymałościowe (opinie o programie).
Wytrzymałość betonów izolacyjnych nie przekracza zwykle 30 kG/cm2. Mrozoodporność szczególnie przy R < 20 kG/cm2 jest na ogół niewielka, w związku z czym wymagają one zabezpieczenia przed zamrożeniem w stanie zawilgocenia.

Betony izolacyjno-konstrukcyjne stanowią podstawową grupę betonów lekkich.
Mianem „betony lekkie” określamy betony o ciężarze objętościowym niższym od ciężaru betonów zwykłych. Jako graniczną wartość ciężaru przyjmuje się zwykle 1800 kG/m3, jakkolwiek niektóre z odmian betonów lekkich mają ciężar wyższy - 1900, a nawet 2000 kG/m3.

Betony zwykłe

Betony zwykłe są to - jak wiadomo - betony o strukturze zwartej i ciężarze objętościowym z reguły wyższym od 2100 kG/m3, wykonane przy użyciu kruszyw naturalnych.
Niektórzy z autorów wyróżniają grupę pośrednią betonów średniociężkich, o ciężarze objętościowym zawartym między górną granicą ciężaru betonów lekkich i dolną granicą ciężaru betonów zwykłych - nie wydaje się jednak, aby wyróżnienie takie było konieczne (segregator aktów prawnych).

Według ustaleń Europejskiego Komitetu Betonu (CEB) do grupy betonów lekkich zaliczamy wszystkie betony o ciężarze objętościowym mniejszym od 2100 kG/m3.
Poza ciężarem objętościowym - drugą cechą odróżniającą betony lekkie od betonów zwykłych jest zakres ich zastosowania. Z betonu zwykłego wykonuje się konstrukcje, których podstawową funkcją jest przenoszenie obciążeń, natomiast betony lekkie znajdują raczej zastosowanie w elementach, które oprócz zadań konstrukcyjnych spełniają również funkcje termoizolacyjne, względnie w takich, w których przez zmniejszenie ciężaru własnego konstrukcji uzyskuje się istotne zmniejszenie jej przekroju.
Przeprowadzenie ścisłego rozgraniczenia betonów lekkich i zwykłych jest bardzo trudne.

Konieczne jest tu wprowadzenie pewnych dodatkowych ustaleń. Umownie zatem betony o ciężarze objętościowym wyższym niż 1800 kG/m3, które zgodnie ze swym przeznaczeniem powinny mieć strukturę zwartą, zaliczamy do betonów zwykłych, natomiast betony o tym samym ciężarze ale o strukturze niezwartej - zaliczamy do betonów lekkich (promocja 3 w 1).
Podstawowymi cechami określającymi właściwości fizyczne betonów lekkich są: rodzaj kruszywa lub wypełniacza oraz struktura betonu.

Z uwagi na rodzaj kruszywa (wypełniacza) rozróżniamy betony:
- kruszywowe, wykonane przy użyciu kruszywa grubego (tj. o frakcjach grubszych niż piasek),
- z wypełniaczami organicznymi, oraz komórkowe, wykonywane bez kruszywa grubego, tylko przy użyciu piasku, niekiedy zmielonego do miałkości równej miałkości cementu.
Strukturę betonu charakteryzuje jej jamistość, tj. zawartość przestrzeni wolnych między ziarnami kruszywa, otoczonymi zaczynem oraz porowatość - zawartość przestrzeni wolnych w całym betonie, łącznie z porami w zaczynie i kruszywie.
Określenie „jamistość” używane jest zwykle tylko w odniesieniu do betonów kruszywowych, natomiast „porowatość” jest pojęciem szerszym, stosowanym w odniesieniu do wszelkiego rodzaju ciał stałych.
Z uwagi na strukturę a także i uziarnienie kruszywa - rozróżniamy betony zwarte, jamiste i komórkowe.