Bezpieczeństwo i wytrzymałość rusztowania

Zagadnienia dotyczące liczby stężeń w zwykłych rusztowaniach elewacyjnych. Liczba stężeń i ich układ w innych rusztowaniach zależy od obciążeń i od siły wiatru. Na rysunkach montażowych należy wyraźnie zaznaczać liczbę stężeń i ich rozkład. Bezpieczeństwo i wytrzymałość rusztowania zależy przede wszystkim od dobrego zmontowania węzłów. Węzły powinny być w miarę możliwości zwarte (program uprawnienia budowlane na komputer).

Węzeł składa się zazwyczaj z trzech rur: stojaka, poprzecznicy i podłużnicy, połączonych złączem krzyżowym. Do węzła dochodzą często i inne rury, na ogół jedno lub kilka stężeń. Prawidłowo wykonany węzeł^- składający się z czterech rur: stojaka, poprzecznicy, podłużnicy i stężenia, węzeł zbyt luźny, w którym zbiegają się te same elementy. Poprzecznica nie styka się z podłużnicą oraz stężenie jest zbyt oddalone od stojaka (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przy czołowym łączeniu rur stosuje się złącza wzdłużne lub połączenia czołowe. W stojakach złącza wzdłużne powinny znajdować się ponad dolnym węzłem w odległości równej jednej trzeciej odległości między węzłami. Złącza wzdłużne na sąsiednich stojakach powinny znajdować się na różnych kondygnacjach, a na sąsiednich ryglach — w różnych przęsłach (uprawnienia budowlane).

• Każda rura musi przechodzić co najmniej przez dwa węzły.
• Złącza czołowe powinny znajdować się w pobliżu węzłów.
• Złącza wzdłużne na stojakach, poprzccznicach i podłużnicach powinny być założone w szachownicę.
• Nie zakładać na stężeniach złączy wzdłużnych nie zawierających części umożliwiających pracę złącza na rozciąganie.
• Zakładać stężenia jak najbliżej stojaków.
• Nie montować stojaków z rur o długościach większych od 5 m, z wyjątkiem stojaka najniższego (pierwszego).
• Podłużnice i poprzecznice montować z rur o dużych długościach.
• Stężać pierwsze i ostatnie przęsło rusztowania (program egzamin ustny).

Rusztowania elewacyjne

Rusztowania elewacyjne powinny być połączone ze ścianą budynku za pomocą zakotwień, rozmieszczonych (w zależności od przypadku) po jednym na 25-40 m² powierzchni elewacji. W otworze okiennym lub między występami w murze wstawia się element rurowy zwany rozporą i unieruchamia się go dźwignikiem śrubowym. Między murem a rozporą oraz między dźwignikiem i murem należy umieścić podkładki drewniane. Rusztowanie jest zamocowane do zakotwienia za pomocą poprzecznicy wiążącej (opinie o programie).

Podkładki drewniane między rozporą a ościeżnicami otworów lub występami muru kurczą się i rozszerzają się w zależności od zmian wilgotności powietrza. Z tego względu należy często sprawdzać rozpór dźwignika.

Wskazane jest, aby zakotwienia były rozmieszczone w sposób mijankowy i aby odległość między sąsiednimi zakotwieniami nie była większa od 8 m zarówno w kierunku pionowym, jak i w poziomym. Zabrania się umocowywać rusztowania do balkonów, parapetów okiennych, rur spustowych oraz do wszystkich elementów konstrukcji nie posiadających wystarczającej wytrzymałości (segregator aktów prawnych).

Pomosty rusztowania zbudowane są na ogół z desek lub bali. Elementy te opiera się na poprzecznicach głównych zamocowanych na stojakach, a jeśli zachodzi potrzeba na poprzecznicach pośrednich, wspierających się na podłużnicach. Przypominamy, że rozpiętość przęsła pomostów zbudowanych z desek o grubości 35 do 40 mm, nie powinna przekraczać 1,33 m. W celu uniknięcia wspornikowego zakończenia desek stosuje się poprzecznice dodatkowe oraz stosuje się co najmniej dwie poprzecznice pomocnicze w przęśle w celu uniknięcia zbyt dużych obciążeń występujących w środku podłużnicy (promocja 3 w 1).

Rozstaw poprzecznie nie powinien przekraczać wartości, uzależnionych od wymiarów przekroju desek i krawędziaków oraz od wielkości obciążeń przez nie przenoszonych. Dla obciążeń równomiernie rozłożonych wzdłuż całego przęsła, wartości podane w tablicy należy pomnożyć przez 2.