Bezużyteczność drewna

W końcowym stadium rozwoju zaparzenie przechodzi zwykle w zgniliznę pstrą (składową), która przy niekorzystnych warunkach składowania doprowadza w krótkim czasie do poważnego obniżenia wartości lub nawet do bezużyteczności drewna. U buka i brzozy zgnilizna może powstać już w ciągu jednego miesiąca od chwili zaparzenia (program uprawnienia budowlane na komputer).
W drewnie porażonym przez fałszywą twardziel zaparzenie spotyka się rzadziej niż w drewnie bez fałszywej twardzieli.

Według obserwacji Paclla w wypadku obecności fałszywej twardzieli zaparzenie obejmuje jej zewnętrzną strefę, chociaż zdarza się, że może ono występować w nieregularnie rozrzuconej postaci we wnętrzu fałszywej twardzieli.
Zaparzenie powstaje wskutek współdziałania szeregu czynników, które stanowią bodziec do wytworzenia substancji barwnych i wcistek. Prawdopodobnie wcistki zostają wytworzone wskutek tego, że komórki miękiszowe nie zamierają bezpośrednio po ścięciu drzewa, lecz utrzymują się przy życiu jeszcze przez okres kilku do kilkunastu tygodni (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Stwierdzono doświadczalnie , że buki ścięte zimą i pozostawione z koroną na zrębie rozwinęły i utrzymały ulistnienie przez cały następny okres wegetacyjny, a część ich rozwinęła ulistnienie jeszcze w roku następnym. Wskazuje to na długotrwałość procesów życiowych w ściętym drewnie bukowym. W drewnie obrobionym proces zamierania żywych elementów drewna musi przebiegać znacznie szybciej (uprawnienia budowlane).

Dopływ powietrza przez powierzchnie czołowe i uszkodzone miejsca na obwodzie kłody (np. okrzesane gałęzie) może być przyczyną powstawania wcistek i wytworzenia substancji
twardzielowych. Jednocześnie drewno ulega zakażeniu przez grzyby saprofityczne, które w drewnie beztwardzielowym znajdują dogodne warunki rozwoju (duża ilość tkanek miękiszowych)(program egzamin ustny).

Rozwój zaparzenia

Zwykle w zaparzonym drewnie rozwija się jednocześnie kilka gatunków grzybów. Na granicy stref drewna porażonego przez odmienne gatunki powstają ciemne linie odgraniczające; występują one w daleko posuniętym stadium zaparzenia, które przechodzi już w zgniliznę. Powstawanie tych linii tłumaczy się toksycznym oddziaływaniem produktów przemiany materii jednego grzyba na grzybnię drugiego gatunku (opinie o programie).

Jako najpospolitsze grzyby spotykane w zaparzonym drewnie wymienia się w literaturze Hypoxylon coccineum Buli., Bispora monilioides Corda. Stereum purpureum Pers. i Schizophyllum commune Fr.
Wymagania poszczególnych gatunków grzybów powodujących zaparzenie w stosunku do temperatury są różne; w związku z tym zakres temperatur, w jakim rozwija się zaparzenie i następująca po nim zgnilizna drewna, jest bardzo szeroki. Według Gaiimanna niektóre gatunki grzybów występują w zaparzonym drewnie nawet przy temperaturze niższej od 3f C, która stanowi optimum ich rozwoju. W miarę wzrostu temperatury grzyby te zamierają, a na ich miejsce pojawiają się inne gatunki, których optimum rozwojowe występuje przy wyższych temperaturach (segregator aktów prawnych).

Wpływ poszczególnych czynników na powstawanie i dalszy rozwój zaparzenia nie jest dostatecznie zbadany. Należy sądzić, że powstawanie plam i brunatnienie drewna związane są ze. zmianami fizjologicznymi w zamierających komórkach miękiszowych; jednocześnie powstają dogodne warunki dla rozwoju grzybów saprofitycznych, którym należy przypisać dalsze stadia rozwoju zaparzenia i powstawanie zgnilizny (promocja 3 w 1).

W tych warunkach jedynym sposobem zapobiegania zaparzeniu jest możliwie krótki okres składowania surowca od chwili ścinki do momentu przerobu, następnie zaś układanie tarcicy w przewiewne stosy, co zapewnia szybkie wyschnięcie do wilgotności uniemożliwiającej rozwój grzybów. Wodne składowanie (stosowane w odniesieniu do drewna łuszczarskiego) zabezpiecza surowiec od zepsucia dzięki zbyt małej ilości powietrza zawartego w zanurzonym drewnie, co utrudnia lub uniemożliwia rozwój grzybów.