Blacha gzymsowa

Rynna wisząca może być wykonana zarówno, przy okapie bez gzymsu, jak i nad gzymsem (wówczas gzyms należy zabezpieczyć przed zaciekaniem blachą cynkową lub ocynkowaną). W przypadku umieszczenia rynny nad gzymsem należy blachę gzymsową odgiąć ponad deskę okapową i dopiero wówczas przybić.

Tak wysokie obrobienie jest potrzebne do zabezpieczenia gzymsu przed zaciekami, jakie mogą powstać, jeśli woda przedostanie się przez tylny zwój rynny (również wskutek uszkodzenia tylnej jej ściany). Uchwyty podtrzymujące przepuszcza się przez otwory w blasze gzymsowej i dokładnie oblutowuje. Ponad tą blachą mocuje się pas okapowy, który dolną krawędzią wchodzi w rynnę, a górną łączy się go z blachą pokrycia na rąbek leżący (program uprawnienia budowlane na komputer).

Blacha gzymsowa powinna być zakończona okapnikiem mocowanym do gzymsu kotewkami z drutu ocynkowanego. Kotewkę mocuje się do gwoździa wbitego w spoinę muru lub w kołek osadzony w betonie, a następnie oblutowuje. Rozstaw kotewek w gzymsach wieńczących wynosi 30-40 cm (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Spadek podłużny w rynnach wiszących uzyskuje się przez odpowiednie podgięcie uchwytów oraz przez wykonanie w desce lub kołkach okapowych wyżłobień na uchwyty o odpowiednio zmiennej głębokości (uprawnienia budowlane).

W celu zapobieżenia podnoszeniu rynny przez wiatr, do każdego uchwytu powinny być przynitowane (nit min. 0 5 mm) wąsy, obejmujące rynnę. Wąsy wykonuje się z pasków blachy grubości 0,8 mm, szerokości 20 mm i długości 70-80 mm. W rejonach o silnych wiatrach przednią krawędź rynny można wzmocnić przez dodanie drutu średnicy 5-8 mm. Przednią krawędź można również wykonać na zwój. Dłuższe ramiona dobrze ocynkowanych uchwytów mocuje się do deski okapowej lub kolka w betonie gwoździami lub wkrętami (program egzamin ustny).

Rynny stojące

Rynny wiszące skrzynkowe wykonuje się, gdy w elewacji chce się zamaskować rynny. Obudowa tworzy tzw. powłokę dolną. Mocuje się ją uchwytami przykręconymi lub przybitymi do pionowej deski czołowej. Uchwyty powłoki przepuszcza się przez otwory w blasze tak, by było to niewidoczne z zewnątrz. Uchwyty wykonuje się z płaskowników o wymiarach 4×25 lub 5×25 mm i stosuje do rynien o wymiarach odpowiednio 100 x 100 mm lub 150 x 150 mm. W przedniej dolnej krawędzi blachy, wygiętej w kształt kapinosa, przebija się otworki odprowadzające wodę. Rynnę łączy się z powłoką zewnętrzną przylutowując ją do przedniej górnej krawędzi lub na zwój (opinie o programie).

Rynny stojące są rzadko stosowane z powodu skomplikowanego i kosztownego wykonania. Mają stały spadek nadany im przez oparcie na gzymsie. Spadek ten uzyskuje się przez przynitowanie do u- chwytów na zmiennych poziomach podtrzymywaczy. Blachę gzymsową i okapową oraz samą rynnę wykonuje się tak jak rynnę wiszącą.

Rynny leżące. Rynny leżące z blachy cynkowej lub ocynkowanej wykonuje się przy dachach blaszanych, gdy trzeba ukryć rynnę pod okapem ze względów architektonicznych. Są one materiałochłonne oraz łatwe do uszkodzenia przez śnieg. Rynny leżące wykonuje się wyginając brzegi arkuszy blachy, ułożonych długością w kierunku ukośnym do okapu (segregator aktów prawnych).

Pod rynną ułożony jest pas blachy okapowej szerokości 70 cm w najwyższym punkcie rynny i 30 cm w najniższym. Rynna jest umieszczona tak, że odsłania blachę okapową na 55 cm w najwyższym i 20 cm w najniższym punkcie. W ten sposób uzyskuje się spadek rynny. Uchwyty umieszczone co 50-70 cm mają duży przekrój, np. 30×5 mm, gdyż są narażone na silny nacisk zsuwającego się śniegu.

Przedni brzeg rynny, zakończony zwojem, umocowany jest na wąs przynitowany do uchwytu, tylny zaś łączy się z pokryciem na rąbek leżący. Rąbek ten musi leżeć ok. 5 cm powyżej górnej krawędzi rynny. Zakłada się na niego żabki rozmieszczone co ok. 45 cm (promocja 3 w 1). Ten typ rynny stosowany jest najczęściej w magazynach kolejowych, gdy gabaryt nie pozwala na wysunięcie rynny poza okap, w pokryciach nad szczytami dachów naczółkowych i in.