Blachy ślizgowe

Przy większych naciskach kół suwnicy potrzebne jest wzmocnienie szyn (pod stopką) ciągłą blachą grubości 20 mm, ułożoną nie na gumie jak poprzednio, lecz na warstwie folii plastyfikowanej PCW grubości 2,4 mm. Przykład twardego ułożenia szyny na ciągłych blachach oporowych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Betonowanie takiej belki podsuwnicowej odbywa się w dwóch fazach. Najpierw zabetonowuje się belkę aż do otulenia jej górnego zbrojenia. Po stwardnieniu betonu i rozdeskowaniu na wystające śruby kotwiące nakręca się nakrętki tak, aby na nich znalazły oparcie nasadzone blachy ślizgowe, dokładnie spoziomowane. Wtedy zdejmuje się blachy i na odpowiednio przygotowanej (do należytego związania nowego betonu ze starym) górnej powierzchni belki układa się 84-10 cm warstwę drobnoziarnistego betonu marki 300. Następnie ponownie nakłada się blachy oporowe i wyciskając spod nich beton, doprowadza je do oparcia o nakrętki (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Po oczyszczeniu wierzchu blach i posmarowaniu grafitem, na śruby kotwiące zakłada się płytki centrujące, układa szynę i po jej wyregulowaniu spawa płytki centrujące do blach ślizgowych. Następnie nakłada się łapki, które na końcu dzieli od stopki szyny luz ok. 0,5 mm, oraz dokręca górne nakrętki na śrubach kotwiących.

Obliczenia oparcia szyn na żelbetowych belkach podsuwnicowych. Z uwagi na trudności związane z dokładnym ustaleniem wszystkich sił i ich rozkładu oraz oddziaływań szyn na podtorze żelbetowe, przyjmuje się w obliczeniach założenia upraszczające, przy równoczesnym zmniejszeniu naprężeń dopuszczalnych (uprawnienia budowlane). Można więc pominąć w obliczeniach działanie sił bocznych i mimośrodowe obciążenie szyny, obliczając średnie naprężenia dociskowe pod stopką szyny tylko od sił pionowych, równocześnie przyjmując naprężenia dopuszczalne w betonie zmniejszone o 50%. Ponieważ warunki eksploatacji torów są niekorzystne, a możliwe niedokładności wykonawstwa mają istotne znaczenie dla trwałości torów, podstawowe naprężenia dopuszczalne dla docisku na beton należy przyjmować nie większe niż 0,33-0,40 RW. Stosowane są dwa rodzaje urządzeń:

1) klinowe podniesienie poziomu szyny, mające na celu eliminację siły bezwładności suwnicy w przypadku uszkodzenia jej hamulców bądź nieuwagi maszynisty, oraz

2) kozły odbojowe (program egzamin ustny).

Kozły odbojowe

Wspomniane wyżej kliny są na ogół niechętnie stosowane, choć powinny one stanowić główne urządzenie zabezpieczające suwnicę. Wysokość klinów należy tak dobrać, aby zrównoważyć energię jadącej suwnicy z pracą wykonaną przy wzniesieniu się jej zewnętrznych kół na wysokość klina h0. Długość klinów wynika z ich pochylenia, wynoszącego zwykle ok. 20% (opinie o programie).
Kozły odbojowe muszą być konstrukcyjnie związane z torem suwnicy bądź wózka, aby mogły przekazać siłę od uderzenia na tor jezdny, a nie na ścianę, przy której tor się kończy. Na wysokości zderzaka suwnicy, jak również jej wózka, do kozłów przymocowuje się odboje.

Przy małych suwnicach można stosować odboje z twardego drewna, natomiast przy większych urządzeniach jako odboje stosuje się zwykle zderzaki sprężynowe typu kolejowego (segregator aktów prawnych).
Wysokość kozła oporowego należy dobrać tak, aby wystawał on 20-30 cm nad oś odboju. Kozły oblicza się na siłę uderzenia suwnicy (wózka), z uwzględnieniem zmniejszenia tej siły przez klin oraz amortyzującego wpływu bufora.
Wartość siły uderzenia otrzymuje się z przyrównania kinetycznej energii suwnicy do energii odkształcenia sprężyny zderzaka.

Ocena i zastosowanie żelbetowych belek podsuwnicowych. Ponieważ suwnice występują w wielu obiektach przemysłowych, wykonywanych w konstrukcji żelbetowej, więc i belki podsuwnicowe w tych obiektach wykonuje się najczęściej jako żelbetowe (promocja 3 w 1).. Daje to poważne oszczędności stali, której zużycie w żelbetowych belkach podsuwnicowych jest mniejsze o 50 do 80% w stosunku do belek stalowych.