Błąd rzeczywisty

Jeżeli błąd rzeczywisty okaże się większy od dopuszczalnego, pomiar kątów należy powtórzyć. Jeżeli pomiar okaże się prawidłowy, przeprowadzamy wyrównanie kątów, tj doprowadzamy ich sumę do wartości teoretycznej. Błąd całkowity farzecz, dzielimy przez liczbę kątów i do każdego z nich dodajemy jednakową poprawkę A f (program uprawnienia budowlane na komputer).

Na podstawie wyrównanych kątów obliczamy kolejno wszystkie azymuty.
Poprawki dodaje się do przyrostów ze znakiem odwrotnym do znaku odchyłek fy i fx. Po obliczeniu przyrostów wyrównanych oblicza się współrzędne wszystkich wierzchołków poligonu.
Na podstawie założonej, pomierzonej i wyrównanej osnowy pomiarowej wykonuje się pomiar szczegółów sytuacyjnych jedną z trzech metod: domiarów prostokątnych, wcięć liniowych i biegunową (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Metoda domiarów prostokątnych polega na rzutowaniu punktów na bok poligonowy. Długości Aau Ablt Aj odczytujemy na taśmie stalowej, zaś długości ata, bib, cxc mierzymy za pomocą ruletki. Kąty proste przy punktach aj, bt, cx wyznaczamy węgielnicą. Maksymalna długość prostopadłych wg instrukcji pomiarowych nie powinna przekraczać 20 metrów.

Pomiar szczegółów metodą wcięć liniowych polega na mierzeniu odległości od punktu zdejmowanego do dwóch punktów na boku poligonowym. Odległości do tego punktu. Kąty mierzymy teodolitem, zaś długości taśmą stalową lub ruletką.
Wybór metody pomiaru szczegółów zależy od warunków terenowych i posiadanego sprzętu (uprawnienia budowlane).

Podczas wykonywania sytuacji w terenie sporządzamy szkice połowę. Mogą one być wykonane w skali przybliżonej, ale takiej, aby wszystkie szczegóły i opisy były wyraźne i czytelne. Szkic może obejmować kilka boków poligonowych lub może być wykonany dla jednej linii, a nawet jej części, jeżeli liczba szczegółów sytuacyjnych jest duża. Instrukcje pomiarowe ustalają formy zewnętrzne, znaki konwencjonalne i sposób opisywania szkiców, tak aby rysunek był zawsze jednoznaczny.

Pierwszy egzemplarz planu

Pierwszy egzemplarz planu wykonany na podstawie szkiców polowych nazywa się pierworysem. Stanowi on podstawę do dalszych reprodukcji planu i dlatego musi być wykonany bardzo starannie i na dobrym papierze rysunkowym. Rysowanie pierworysu rozpoczyna się od wykreślenia siatki kwadratów. Niezależnie od skali planu, siatkę kwadratów kreśli się w odstępach dziesięciocentymetrowych. Sprawdzenie siatki polega na zmierzeniu długości boków poszczególnych kwadratów i przekątnych obrysu siatki (program egzamin ustny).

Po naniesieniu i sprawdzeniu siatki kwadratów, posługując się obliczonymi wielkościami współrzędnych y i x, nanosi się za pomocą cyrkla, podziałki i trójkątów (ekierek) punkty osnowy. Następnie nawiązując do sieci osnowy pomiarowej kartuje (nanosi) się szczegóły sytuacyjne.
W praktyce spotykamy się z dwoma rodzajami pomiarów wysokościowych. Jeżeli konieczne jest przedstawienie rzeźby terenu wzdłuż bardzo długiego, lecz stosunkowo wąskiego pasa terenu (np. podczas budowy drogi, linii kolejowej), wykonujemy wówczas niwelację podłużną.

Jeżeli zaś chcemy przedstawić na planie rzeźbę terenu na obszarze dużym (np. do celów budowy osiedla mieszkaniowego, lotniska), wówczas wykonujemy niwelację powierzchni (opinie o programie).
Niwelację podłużną wykonuje się do projektów dróg lub do założenia reperów roboczych. Przeważnie wykonuje się ją metodą niwelacji „ze środka”. Oprócz notowania danych
pomiarowych sporządza się szkic trasy. Nanosi się na nim szczegóły sytuacyjne pasma gruntu objętego niwelacją, zaznaczając jednocześnie oś niwelacji, hektometry, punkty pośrednie (charakterystyczne) i przekroje poprzeczne. W celu ułatwienia szkicowania oś niwelacji kreśli się bez względu na jej załamanie w postaci linii prostej, a zmiany kierunku trasy zaznacza się strzałkami (segregator aktów prawnych).

Wyniki niwelacji podłużnej trasy, po obliczeniu i wyrównaniu rzędnych, przedstawia się w postaci przekroju podłużnego. Skala długości jest zwykle mniejsza niż skala wysokości, ponieważ długość niwelowanej trasy jest znaczna, natomiast różnice wysokości są mniejsze. Zwykle skala długości bywa dziesięciokrotnie mniejsza niż skala wysokości.

Podobnie wykreśla się przekroje poprzeczne. Wykonuje się je w miejscach charakterystycznych terenu oraz w odstępach ok. 100 m (promocja 3 w 1). Niwelację dla sporządzenia przekroju poprzecznego przeprowadza się na odcinku prostopadłym do osi i o długości 30-50 m w obie strony od osi trasy.