Bloczki z betonu

Bloczki z betonu odmiany 05 i 06 przeznaczone są głównie dla niekonstrukcyjnych ścian wypełniających, a bloczki z betonu odmiany 07 - dla ścian zewnętrznych konstrukcyjnych, w tej liczbie również i ścian nośnych najwyższych dwóch kondygnacji, bloczki odmiany 09 - dla ścian niższych kondygnacji (program uprawnienia budowlane na komputer).
Ściana zewnętrzna z bloczków odmiany 09 powinna mieć grubość 28 cm.

W większości przypadków jest to rozwiązanie nieekonomiczne w związku z czym produkcja bloczków tej odmiany jest dość ograniczona (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Poza bloczkami ściennymi produkowane są również nadproża zbrojone o wymiarach 24X24X150 do 200 cm, przeznaczone do przekrycia otworów okiennych i drzwiowych w murach o grubości 24 cm, wykonywanych z bloczków gazobetonowych. Bloczki układane są w murze na warstwie zaprawy o grubości ok. 1,0 cm.

W celu poprawienia izolacyjności cieplnej ściany powinna być to zaprawa „ciepłochronna”, wykonana przy użyciu drobnego żużla wielkopiecowego zamiast piasku naturalnego. Zaleca się też murowanie ściany z pozostawieniem pustki powietrznej w spoinie.
Przestrzeganie zaleceń w kierunku poprawienia cieplnej izolacyjności ściany są szczególnie ważne w przypadku ścian z bloczków odmiany 05 i 06 (uprawnienia budowlane).
W Szwecji produkowane są bloczki gazobetonowe odmiany 05 i 06 z oszlifowanymi powierzchniami, o tolerancji wymiarów ± 0,2 cm.

Ściany z takich bloczków murowane być mogą przy użyciu kleju lub na sucho.W tym drugim przypadku na powierzchni bloczków znajdują się wąskie bruzdy, w które przy wznoszeniu ściany wkładane są wkładki z mas plastycznych. Wartość termoizolacyjna ścian murowanych przy użyciu kleju lub wznoszonych na sucho jest o ok. 30°/o wyższa od ściany murowanej przy użyciu zwykłej zaprawy cementowo-wapiennej (program egzamin ustny). Ściany monolityczne stanowią jedną z najwcześniejszych form zastosowania betonów lekkich w budownictwie. Budynki ze ścianami monolitycznymi z betonu z żużla wielkopiecowego wznoszono w okręgach przemysłowych Europy Zach. i Ameryki Półn. już w drugiej połowie XIX w. Z reguły były to budynki niskie, jedno- i dwukondygnacyjne.

Żużel paleniskowy

Stosowano również beton z żużla paleniskowego, nie zawsze jednak z dobrym skutkiem, wobec występujących niekiedy zanieczyszczeń w żużlu paleniskowym. Sposób wykonywania ścian monolitycznych jest bardzo prosty, w związku z czym również i obecnie znajdują one bardzo szerokie zastosowanie w budownictwie (opinie o programie).

Pewną odmianą zwykłych ścian monolitycznych są ściany wykonywane w pustakach zasypowych. Inną odmianą są ściany murowo-betonowe. Jako wypełnienie przestrzeni między ściankami murowymi stosowany jest najczęściej żużlobeton, o wytrzymałości R{)1650 kG/cm.
Pierwsze budynki ze ścianami monolitycznymi z betonu jamistego wzniesione zostały prawdopodobnie w Wielkiej Brytanii, w latach dwudziestych bieżącego stulecia (w r. 1923 - w Edynburgu, w latach następnych w Manchester, Liverpool i innych miastach). Jako kruszywo stosowany był żwir rzeczny oraz gliny spiekane (segregator aktów prawnych).

W latach trzydziestych podobnego typu budynki wykonywano w Niemczech. Szerokie zastowanie znalazły ściany monolityczne z betonów jamistych dopiero po II wojnie światowej, jako jedna z podstawowych postaci zużytkowania gruzu z powojennych rumowisk.
Widok jednego z budynków zrealizowanych w Gdańsku (osiedle Stogi) z gruzowego betonu jamistego.

Wewnątrzne ściany konstrukcyjne mają grubość 30 cm, ściany zewnętrzne - 40 cm. Wytrzymałość gruzobetonu wynosi w dwóch najniższych kondygnacjach naziemnych - R(U6 = 80 kG/cm2, w trzech wyższych - 50 kG/cm2 i w trzech najwyższych - 30 kG/cm2. Deskowanie z powtarzalnych elementów bywało w niektórych przypadkach użytkowane więcej niż 70-krotnie (promocja 3 w 1). Stropy z prefabrykatów wielkowymiarowych i rytmicznie zorganizowany proces wznoszenia ścian nadają tego typu obiektom charakter budowy uprzemysłowionej.