Bloki kształtowe

Bloki kształtowe mogą mieć formy zwarte lub rozczłonkowane. Do pierwszych należą np. bloki trapezowe, wielokątne, albo też czworo- ścienne. Do drugich tetrapody, gwiazdobloki i inne odznaczające się wydatnymi wypustami (program uprawnienia budowlane na komputer).
Tetrapody (dosłownie „czworonogi”) zaczęto stosować od niedawna, w czym pionierską rolę odegrała technika francuska. Bloki te są adaptacją „kozłów hiszpańskich”, stosowanych w czasie wojny jako zapory przeciw- czołgowe, tylko znacznie powiększonych i przekonstruowanych.

Wynalazcą tetrapodów jest Laboratorium Hydrauliczne Delfinatu SOGREAH w Grenoble, które bloki te opatentowało. W ramach licencji podejmuje się ono wyznaczenia na modelu w laboratorium potrzebnego .ciężaru bloków i ich najkorzystniejszego w danych warunkach układu (program uprawnienia budowlane na ANDROID)..
Każdy tetrapod składa się z kuli, z której wyrastają w czterech kierunkach równomiernie rozłożone w przestrzeni cztery masywne stożki ścięte, obejmujące pobocznicami stycznie kulę, i wzajemnie się przenikające. W efekcie kula nie jest widoczna, pozostając jedynie teoretyczną bryłą podstawową bloku.
Stosunek poszczególnych wymiarów bloku jest ściśle określony i objęty patentem.

Wieloletnia praktyka i duża liczba badań wykazały, że tetrapody, jako element ochrony skarp falochronu o ścianach pochyłych, są znacznie skuteczniejsze niż bloki prostopadłościenne, nawet usypane bezładnie (uprawnienia budowlane).
Tetrapody usypane bezładnie na skarpie, odnóżami swymi (stożkami) zachodzą na siebie i zaklinowują się, przeciwstawiając w efekcie uderzeniom fal powłokę o dużej stateczności, a równocześnie szorstką i porowatą. Te ostatnie cechy znakomicie przyczyniają się do rozproszenia energii fali. Woda fali łamiącej się na skarpie, natrafiając na warstwę tetrapodów, rozdziela się na ogromną ilość strug, które przepływają ruchem burzliwym przez puste przestrzenie w warstwie i spotykając się ze sobą, wzajemnie rozpraszają swą energię (program egzamin ustny).

Porowatość warstwy

Dzięki wzajemnemu sczepianiu się i zaklinowywaniu tetrapodów, skarpy z ich warstw można układać z pochyleniem dochodzącym prawie do 1 : 1, bez obawy, że uderzająca w nie fala zaburzy ich równowagę.
Nisko położony środek ciężkości każdego tetrapoda zapobiega jego łatwemu przewracaniu się lub przetaczaniu nawet pod wpływem dużych sił poziomych.
Porowatość warstwy tetrapodów, złożonej z dwu pokładów takich bloków, jest w praktycznych granicach stała i wynosi nieco powyżej 50% (opinie o programie).

Zastosowanie tetrapodów pozwala na znaczne zredukowanie ciężaru poszczególnych bloków w porównaniu z niezbędnym w danych warunkach ciężarem bloków prostopadłościennych. Uwzględniając dużą porowatość warstwy, uzyskuje się znaczne zmniejszenie ogólnej ilości betonu. Możliwość stosowania lżejszych bloków pozwala na posługiwanie się lżejszym sprzętem oraz na łatwiejsze operacje, obniżając koszt robocizny (segregator aktów prawnych). Dalszą korzyścią jest możliwość lżejszego zaprojektowania korpusu falochronu, gdy jest on osłonięty warstwą tetrapodów, niż by to było potrzebne w wypadku zastosowania bloków prostopadłościennych, ze względu na mniejszą energię uderzenia fali o sam korpus, poważnie rozproszoną w warstwie tetrapodów.

W efekcie, mimo wyższej ceny jednostkowej betonu tetrapodów (ze względu na konieczność stosowania specjalnych, dokładnych form), uzyskuje się poważną ogólną obniżkę kosztu robót.
Do wykonania tetrapodów stosuje się zwykle 300 kG cementu/m3 gotowego betonu (promocja 3 w 1).

W niektórych wypadkach stosowano zbrojenie tetrapodów. Za wystarczające uznano uzbrojenie w ilości 25 kG stali/m3 betonu. Inżynierowie francuscy uważają jednak, że to uzbrojenie jest zbędne. W każdym razie wykazano zupełną bezcelowość stosowania do tetrapodów sprężenia wstępnego, gdyż mimo podwyższonej ceny, nie uzyskuje się żadnych dodatkowych korzystnych efektów.