Brak możliwości kontroli

Jeśli chodzi o betony rakowate, to od kilkudziesięciu lat, w celu ich wzmocnienia, stosowana jest metoda cementowej iniekcji ciśnieniowej, tj. wtłaczania w miejsce uszkodzone zaczynu cementowego pod ciśnieniem. Oprócz trudności wykonawczych, ujemną cechą tej metody jest brak możliwości kontroli należytego wypełnienia zaczynem cementowym istniejących pustek w betonie (program uprawnienia budowlane na komputer).

Nową metodę wzmocnienia betonów rakowatych za pomocą iniekcji próżniowej opracowano w Katedrze Budownictwa Żelbetowego Politechniki Krakowskiej. Uzyskane wyniki z praktycznego zastosowania tej metody wskazują na możliwość osiągnięcia tą drogą korzystnych efektów techniczno-ekonomicznych w określonych przypadkach uszkodzeń konstrukcji.
Metoda iniekcji próżniowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Metoda ta polega na odizolowaniu wzmacnianej części konstrukcji od otaczającej ją atmosfery i wywołaniu w tej części podciśnienia za pomocą pompy próżniowej. Następnie W miejsce usuniętego powietrza wprowadzany zostaje zaczyn cementowy, ewentualnie inna substancja wzmacniająca.

Omawianą metodę zastosowano do wzmocnienia żelbetowego wiaduktu drogowego, w którym ściany pionowe i skrzydła miały średnią wytrzymałość betonu 128 kG/cm2 zamiast projektowanej 170 kG/cm2, przy czym w rakowatych strefach tych ścian stwierdzono wytrzymałość betonu wynoszącą 42-64 kG/cm2 (uprawnienia budowlane).
Schemat wykonania iniekcji w rakowatych ścianach grubości 24 cm. Beton w nakrywającej wiadukt płycie górnej o grubości 35 cm nie budził zastrzeżeń i miał przewidzianą wytrzymałość. Należało więc wzmocnić i uszczelnić jedynie ściany pionowe i skrzydła wiaduktu.

Najpierw wykonano uszczelniającą izolację bitumiczną zewnętrznych powierzchni ścian, które po zakończeniu robót wzmacniających były przewidziae do zasypania ziemią. Następnie w zaizolowanej zewnętrznej powierzchni ścian osadzono rurki, jako końcówki przewodów zasilających, połączonych ze zbiornikiem-mieszalnikiem zaczynu cementowego (program egzamin ustny).

Wewnętrzne powierzchnie ścian

Wewnętrzne powierzchnie ścian wiaduktu uszczelniono gumowymi dywanami ssącymi, wykonanymi z gumy brodawkowej, obciągniętej lnianą tkaniną filtracyjną, przy czym dywany te mają obrzeża nieaktywne, w celu wytworzenia pod dywanami szczelnej komory próżniowej. Obrzeża i styki dywanów na ścianie pokryto folią PCW (opinie o programie).
Następnie do otworów w dywanach podłączono ssawy pompy próżniowej o wydajności 5000 1/min. Pompę tę wraz ze zbiornikiem wyrównawczym zainstalowano na przyczepie samochodowej.
Przyjęty do iniekcji zaczyn cementowy miał W/C = 0,65 i zawierał następujące ilości domieszek w stosunku do ciężaru cementu: betonitu 5%, plastyfikatora („klutanu”) 0,2% oraz proszku aluminiowego 0,015%.

Po uszczelnieniu ścian i przygotowaniu zaczynu obniżono ciśnienie w pustkach rakowatego betonu do około 0,4 atm, a następnie wprowadzono zaczyn cementowy kolejno przez poszczególne rurki, zaczynając od dolnego rzędu rurek (segregator aktów prawnych). Wypełnienie zaczynem pustek wewnątrz ściany i jego przeniknięcie przez całą jej grubość można było zaobserwować poprzez przezroczystą folię PCW. Wtedy przerywano dostarczanie zaczynu, a kontynuowano próżniowanie, dzięki czemu odprowadzano z zaczynu nadmiar wody. Czas trwania iniekcji i odpowietrzania jednego odcinka ściany wynosił około 4,5 godziny.

Na podstawie kilkuset pomiarów wytrzymałościowych stwierdzono, że w wyniku zastosowania iniekcji próżniowej uzyskano w efekcie dwukrotny wzrost średniej wytrzymałości betonu i to bez uwzględnienia zwiększenia wytrzymałości betonu rakowatego, który osiągnął pięciokrotny wzrost swej wytrzymałości.
Również ważnym efektem iniekcji próżniowej jest znaczny wzrost jednorodności wytrzymałościowej betonu, co ma zasadniczy wpływ na bezpieczeństwo konstrukcji.
Podkreślając uzyskane korzystne wyniki, należy jednak zauważyć, że przedstawiona metoda iniekcji próżniowej może być ekonomiczna w przypadkach uszkodzeń o większych rozmiarach (segregator aktów prawnych).

Chodzi tu o opłacalność sprowadzenia sprzętu i przygotowania uszczelnień, które w opisanej wersji są dość kosztowne. Możliwość zastosowania tańszych i mniej kłopotliwych uszczelnień (np. łatwo zmywalnych uszczelnień natryskowych oraz folii PCW) pozwoliłaby na szersze stosowanie opisanej metody, przy jej ekonomicznej konkurencji z metodami tradycyjnymi.