Budowa rurkowa

Obecnie powszechnie przyjęty jest pogląd, iż żel C-S-H pierwotnie powstaje w postaci igieł o budowie rurkowej, które następnie rozwijają się tworząc folie o dwu- lub trój warstwowej strukturze, przy czym grubość każdej elementarnej warstwy jest rzędu 1,0 mm. R. H. Smith i in. |1371 stwierdzili, że przestrzenie między warstwowe C-S-H zmniejszają się znacznie i nieodwracalnie przy intensywnym usuwaniu wody, z jej wymrażaniem nad lodem w temperaturze - 78°C (D-drying, suszenie „D”) (program uprawnienia budowlane na komputer). Oznaczałoby to, że cząsteczki wody nie mogą powrócić do przestrzeni międzywarstwowych C-S-H po zupełnym wysuszeniu żelu.

Powstające produkty hydratacji, a więc głównie żel cementowy, zajmują objętość przeszło dwukrotnie większą od objętości cementu, z którego wspomniany żel powstał. Mniej więcej połowa żelu, powstając topochemicznie, lokuje się w przestrzeni zajmowanej pierwotnie przez bezwodne ziarno cementu, druga zaś połowa .rozrasta się prawdopodobnie na drodze reakcji jonowych, a więc przez roztwór w przestrzeni otaczającej pierwotnie bezwodne ziarno cementu, czyli w przestrzeni mię- dzyziarnowej, zapełnionej pierwotnie przez wodę zarobową. Model ten nie wymaga bliższych wyjaśnień, przedstawia bowiem poglądowo stopniowe rozprzestrzenianie się produktów hydratacji do wnętrza ziarna cementu i do przestrzeni zewnętrznej, międzyziarnowej, wypełnionej wodą zarobową (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Produkty hydratacji szczelnie otulają nienaruszoną jeszcze przez wodę pozostałość bezwodnego ziarna cementu stale narastającą warstwą, której grubość zwiększa się w miarę postępującej hydratacji (uprawnienia budowlane). Wewnętrzne bezwodne ziarno cementu jest więc w znacznym stopniu izolowane od działania otaczającej fazy ciekłej, zawierającej jony Ca", SO/’, K’, N*.

Wypada więc zgodzić się z badaniami amerykańskimi [19], że na określonym zaawansowanym etapie hydratacji dalszy jej postęp w znacznej mierze, jeżeli nie wyłącznie, zależy od szybkości, z jaką woda i zawarte w niej substancje mogą dyfundować przez bardzo wąskie pory w produktach hydratacji, które otaczają niezhydratyzowany rdzeń ziarna cementu.

Faza glinianowa

Omawianej dyfuzji sprzyja rurkowa budowa włóknistych uwodnionych krzemianów wapniowych, wyrastających promieniście z powierzchni bezwodnych krzemianów wapniowych (program egzamin ustny).
Rurkowa budowa C-S-H jest więc przyczyną tego, że dalsza hydratacja wewnętrznej, bezwodnej pozostałości ziarna cementu (klinkieru) może postępować bez pękania zewnętrznej otuliny zbudowanej z produktów hydratacji (opinie o programie).

Faza glinianowa CSA reaguje z wodą bardzo szybko, z utworzeniem obfitych mas żelowych, składających się z uwodnionych glinianów wapniowych C4AH1B bądź C2AH8. Hydraty te, w postaci cienkich heksagonalnych płytek, stanowią luźną strukturę, która umożliwia dostęp wody zarobowej do dalszych partii C3A i wytwarzanie dodatkowych ilości żelu [76]. Opisane procesy są przyczyną znanego zjawiska polegającego na tym, że klinkier zmielony i zarobiony wodą bez udziału jonów SO"4 daje materiał nie nadający się do praktycznego zastosowania, tzn. cement szybkowiążący (segregator aktów prawnych).

W obecności dwuwodnego siarczanu wapniowego woda zarobowa bardzo szybko nasyca się jonami SO",. Większa część tych jonów już w pierwszych minutach po zarobieniu cementu wodą współdziała z ziarnami C3A, Z utworzeniem na nich szczelnej otoczki ettryngitu, która utrudnia dalszą reakcję C3A z wodą, hamując przez to i przedłużając proces wiązania. Niezbędnym warunkiem powstawania otoczki ettryn- gitowej jest jednak wystarczająco wysokie stężenie jonów SO"4, utrzymujące się w ciągu kilku godzin.

Tak więc do skutecznego uregulowania czasu wiązania niezbędny jest odpowiednio minimalny dodatek CaS0,-2H20 dostosowany do właściwości klinkieru. Uzasadnione więc jest stosowanie pojęcia optymalnego dodatku gipsu, którego ilość zależy przede wszystkim od zawartości C3A W cemencie (klinkierze) (promocja 3 w 1).