Budowa śluzy

W razie potrzeby należy obliczać dodatkowo komorę podczas budowy śluzy w fazie stwarzającej najmniej korzystne warunki obciążenia elementów komory.
Wymagana przewaga sił pionowych skierowanych ku dołowi nad siłami skierowanymi ku górze sprawia, że prócz wyporu działa skierowana ku górze reakcja gruntu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Najprostszy tok postępowania polega na przyjęciu z góry określonego rozkładu reakcji gruntu. Trzy najczęściej spotykane przyjęcia:
- rozkład jest równomierny (wg Franziusa z 1908 r., co dziś już uważane jest za zbyt grube przybliżenie i nie stosowane w obliczeniach,
- rozkład aproksymowany jest w postaci dwu trapezów, z najmniejszą rzędną w osi śluzy, a z największymi na jej krawędziach zewnętrznych (Engels),
- rozkład aproksymowany jest w postaci prostokątów (wg Siemonsena) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ostatni rozkład uważany jest dziś najczęściej za miarodajny jako podstawa do dalszych obliczeń. Należy zauważyć jednak, że rozkład ten (podobnie zresztą jak i rozkład b) odpowiada rzeczywistemu rozkładowi zachodzącemu w gruntach spoistych zwartych lub półzwartych albo w skałach, naniesionemu linią falistą w postaci „wklęsłej” paraboli. Wprawdzie, jak uważa autor tej metody, jest to wypadek dla śluz najczęstszy, jednak na wybrzeżach morskich równie częstym podłożem jest piasek, dla którego rzeczywisty rozkład przedstawia się w postaci paraboli o największej rzędnej w osi śluzy, a o rzędnych zerowych na jej krawędziach (uprawnienia budowlane).
Na uwagę zasługuje propozycja Bob eg o [2], który dla gruntów spoistych i skał zakłada rozkład podobny do rozkładu c (Siemonsena), a dla piasków rozkład odwrotny.
Dla gruntów spoistych zwartych i skał k<. 1, dla gruntów sypkich k > 1. Granicę pomiędzy częściami wykresu o rzędnych pz i pw przyjmuje się dla uproszczenia jak na rysunku, tj. na granicy dna i ściany komory w przekroju oznaczonym literami r-r. Do wartości k dochodzi się drogą iteracji (kolejnych przybliżeń) na zasadzie założenia równoważności linii ugięcia budowli z linią osiadania (program egzamin ustny).

Oś komory

Na przykład, zakładając k = 0,8, obliczamy dla dna komory jako obustronnie utwierdzonego w ścianach według zasad ogólnych główne parametry linii ugięcia: największą rzędną wmax w osi komory, a w przekroju r-r - pochylenie jej. Powtarza się to dla k = 1,0. W zasadzie wystarczy znajomość s,nax dla dwu różnych k (opinie o programie).
Nieco większego wkładu pracy wymaga wyznaczenie przybliżonej wartości osiadania w osi komory, przy czym konieczne jest wyznaczenie jej przynajmniej dla trzech próbnych wartości fci, k>, k-.\ (odpowiednie wartości k’„. Ściśle chodzi tu o różnice osiadań As przy założeniu np., że w przekroju r-r osiadanie jest zerowe.

Wyznaczamy największą różnicę osiadania między punktem środkowym podstawy dna a punktem skrajnym (tj. w przekroju r-r) w zwykły sposób, obliczając naprężenia w podłożu według Boussinesqa i uwzględniając zasięg aktywny bryły naprężeń na głębokość równą szerokości śluzy, tj. na t =2b,+ bw (segregator aktów prawnych). Czynność tę powtarzamy przynajmniej dla 3 różnych wartości k i k\ Uzyskane wartości różnicy osiadania maksymalnego i skrajnego As = sm;lx—ss nanosimy na wykres linii ugięcia w tej samej skali, jako funkcję k. Odcięta punktu przecięcia obu wykresów u i As jest poszukiwaną wartością k. osiadań w. Ta wartość kn jest wartością poszukiwaną, dla której obie linie w osi komory się pokryją (promocja 3 w 1).
Dalszy tok obliczenia polega na wyznaczeniu momentów zginających i sił poprzecznych układu sił zewnętrznych i dla reakcji gruntu według rozkładu wyznaczonego opisaną metodą.