Budowa stwardniałego zaczynu cementowego

Wypełniane fazą ciekłą przestrzenie między ziarnami cementu mają nie zmienione wymiary, toteż powstające uwodnione krzemiany wapniowe i ettryngit mogą swobodnie wyrastać w postaci długich włókien i igieł łączących ze sobą poszczególne ziarna cementu. Powstaje w ten sposób podstawowa struktura, złożona z rozległego splotu produktów hydratacji (program uprawnienia budowlane na komputer). Zakończenie tego etapu hydratacji zbiega się mniej więcej z upływem doby od chwili zarobienia cementu wodą. Kończy się wówczas powstawanie ettryngitu, a dodany do regulacji wiązania gips przereagowuje już całkowicie.

Trzeci etap hydratacji rozciąga się na szereg dni, a nawet miesięcy, i obejmuje już pełną hydratację cementu. Istniejące jeszcze pory zapełniają się coraz bardziej produktami hydratacji i budowa (tekstura) stwardniałego zaczynu cementowego staje się przez to coraz bardziej zwięzła. W omawianym etapie zamiast ettryngitu powstaje już uwodniony glinian wapniowy 4CaO • A1203-13H20, w którym część tlenku glinowego może być zastąpiona tlenkiem żelazowym C4(A, F)-H13. W tym zaawansowanym stadium hydratacji trójsiarczanowy glinian wapniowy (ettryngit - C3A-3Cs-32H) może przekształcić się w glinian jednosiar- czanowy C3A-Cs-12H (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Podobnie jak Kondo i Daimon - tak samo Locher i Richartz swoje rozważania uzupełnili graficznym odwzorowaniem, które przedstawia zmiany ilościowe charakteryzujące przebieg hydratacji cementu w ramach trzech opisanych powyżej okresów.

Oba omówione powyżej modele przebiegu procesu hydratacji cementu uzupełniają się wzajemnie i stanowią dobrą podstawę zarówno do bliższego wyjaśnienia szczegółów budowy stwardniałego zaczynu cementowego, jak i do analizy jego właściwości fizycznych, czyli użytkowych (uprawnienia budowlane).
Zaczyn cementowy świeżo sporządzony z cementu i wody stanowi masę plastyczną, łatwo urabialną i zależnie od ilości wody (W/C) mniej lub więcej ruchliwą.

Początek utraty plastyczności, nazywanej roboczo początkiem wiązania objawia się zwykle po upływie kilku godzin od chwili sporządzenia zaczynu. Postępujące zmniejszanie się plastyczności, ciągłe gęstnienie (tężenie) zaczynu doprowadza wreszcie po upływie dalszych kilku godzin do jego stwardnienia. Utworzone ciało stałe, sztuczny kamień, w miarę upływu czasu nabiera coraz większej wytrzymałości mechanicznej (twardnieje).

Stwardniały zaczyn cementowy

Najczęściej w praktyce stosowany plastyczny zaczyn sporządzany jest przy zachowaniu W/C ^ 0,5 (program egzamin ustny). Przeciętna odległość między zawieszonymi w wodzie ziarnami takiego zaczynu wynosi ok. 7 (im, a ponieważ w większości cementów wymiary ok. 70% całej ilości ziarn przekraczają 7 urn, więc przeważająca ilość ziarn ma wymiary znacznie większe od wypełnionych wodą przestrzeni międzyziarnowych. Wiązanie może się rozpocząć dopiero wtedy, gdy ziarna cementu zaczną się między sobą łączyć za pośrednictwem pierwszych produktów hydratacji.
Powstaje w ten sposób początkowo luźny, a w miarę postępu hydratacji zagęszczający się szkielet, który stanowi często podstawę do skonstruowania modelu budowy stwardniałego zaczynu cementowego (opinie o programie).

Model taki skonstruowany został przez amerykańskiego badacza T. C. Powersa już w 1947 r., a w latach następnych był on przez tegoż autora rozwijany i uzupełniany przy udziale współpracowników, wśród których na pierwszym miejscu trzeba wymienić T. L. Brownyarda.
Model ten w swojej istocie nie uległ do chwili obecnej znaczniejszym modyfikacjom i dlatego można go nazwać klasycznym modelem budowy (tekstury) stwardniałego zaczynu cementowego (segregator aktów prawnych).

Stwardniały zaczyn cementowy tworzą następujące elementy:
- materiał optycznie bezpostaciowy, a więc koloidalny żel, stanowiący główną masę stwardniałego zaczynu cementowego i zbudowany z produktów hydratacji czterech podstawowych faz klinkieru, a więc zawierający najwięcej uwodnionych krzemianów wapniowych,
- twory krystaliczne, a przede wszystkim wodorotlenek wapniowy (zwany dawniej w tej postaci portlandytem) i okazjonalnie występujący w postaci igieł ettryngit; warto wspomnieć, że część Ca(OH)2 występuje także w postaci rentgenobezpostaciowej,
- resztki niezhydratyzowanych wewnętrznych rdzeni ziarn klinkieru,
- przestrzenie kapilarne, które zależnie od wilgotności atmosfery otaczającej stwardniały cement mogą być w różnym stopniu wypełnione wodą i mogą także zawierać powietrze,
- rozproszone wewnątrz zaczynu cienkie błony’ wody w różnym stanie zaabsorbowania (promocja 3 w 1).