Budowlane materiały wiążące

Współczesna cywilizacja jest nierozłącznie związana z szerokim stosowaniem budowlanych materiałów wiążących, a czołowym i pod względem wszechstronności stosowania najdoskonalszym przedstawicielem tych tworzyw jest niewątpliwie cement portlandzki wraz z liczną grupą jego pochodnych (program uprawnienia budowlane na komputer). O znaczeniu tych materiałów świadczy rozwój ich produkcji obserwowany w okresie ostatnich dziesięcioleci.

Budowlane materiały wiążące są to substancje pochodzenia mineralnego, wytwarzane w postaci sproszkowanej, mające tę właściwość, że po zarobieniu ich wodą tworzą plastyczne, łatwe do formowania ciasto, czyli zaczyn, który z czasem traci swoją plastyczność, tężeje (wiąże), aby w efekcie zamienić się w ciasto stałe - sztuczny kamień, który w miarę upływu czasu nabiera coraz to wyższej wytrzymałości. Wyjątek stanowią magnezjowe materiały wiążące, które zarabia się nie wodą, lecz wodnymi roztworami MgCl2 i MgCl4 (tzw. cement Sorela) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W praktyce rzadko stosuje się sam cement z wodą w postaci zaczynu. Nawet w celu połączenia cegieł czy kamieni budowlanych używa się zaprawy, stanowiącej mieszaninę cementu z piaskiem i wody. Do kształtowania większych elementów budowlanych lub wznoszenia budowli monolitycznych trzeba stosować beton, czyli mieszankę celowo zestawioną z cementu, piasku, kruszywa i wody. Projektowaniem optymalnej mieszanki betonowej, doborem ilości i składu ziarnowego piasku i kruszywa, doborem ilości wody i wreszcie kształtowaniem elementów i budowli betonowych oraz ich pielęgnowaniem w czasie hydratacji zajmuje się odrębna dyscyplina - technologia betonu (uprawnienia budowlane). Trzeba jednak podkreślić, że jakość cementu, wyrażona właściwościami stwardniałego zaczynu, jest podstawowym i głównym (choć nie jedynym) czynnikiem wpływającym na jakość betonu.

Po zarobieniu z wodą obserwuje się zarówno w zaczynach jak i w betonach zjawisko wiązania, a potem twardnienia. Zjawiska te są zewnętrznym obrazem przebiegającym w sposób ciągły przemian cementu powodowanych jego hydratacją. Te przemiany cementu uzewnętrzniają się jako ciągłe zmiany właściwości Teologicznych układu cement-woda, a odrębność „wiązania” i „twardnienia” jest w znacznej mierze umowna (program egzamin ustny). W szczególności umowne jest określenie końca wiązania, czyli momentu, w którym plastyczny początkowo zaczyn zamienia się w ciasto stałe.

Cement szybkowiążący

Umowne wyróżnienie tego zjawiska jest niezbędne dla celów praktycznych; użytkownik cementu - technolog betonu musi bowiem wiedzieć w ciągu jakiego czasu świeżo sporządzony zaczyn pozostaje w stanie plastycznym - urabialnym (opinie o programie).
Trzeba wspomnieć, że przedstawiona tu nomenklatura pojęć wiązania i twardnienia jest niejednokrotnie błędnie pojmowana i nieprawidłowo stosowana.

Nierzadkie są przypadki, że użytkownik, mając na myśli cement szybkotwardniejący, żąda dostawy cementu szybkowiążącego. Trzeba pamiętać, że z wyjątkiem zupełnie szczególnych i rzadkich potrzeb, każdy cement musi być - zgodnie z obowiązującymi normami - wolnowiążący. Cement szybkowiążący nie może być użyty do sporządzenia betonu i stanowi produkt wybrakowany.
Użyte w powyższym tekście wyrażenie „hydratacja” cementu stanowi przyjęty we wszystkich językach umowny ,skrót, który oznacza sumę wszystkich procesów fizykochemicznych uruchomionych i przebiegających w wyniku reakcji cementu z wodą. Wyrażenie to obejmuje więc zarówno ściśle pojętą hydratację, czyli uwodnienie, jak i hydrolizę składników cementu.

Przed omówieniem technologii wytwarzania i stosowania cementu trzeba dokonać próby usystematyzowania i klasyfikacji materiałów wiążących po to, aby cement w tym układzie logicznie umiejscowić (segregator aktów prawnych).
Istnieje wiele propozycji, które dotyczą systematyzowania materiałów wiążących, przy czym najczęściej stosowane są trzy podstawowe kryteria klasyfikacyjne.
Według kryterium pierwszego materiały wiążące klasyfikuje się zależnie od tego, jak wykonane z nich wyroby zachowują się w środowisku wody.

Zastosowanie tego kryterium doprowadza do podziału omawianych materiałów na dwie podstawowe grupy: materiały wiążące powietrzne i hydrauliczne (promocja 3 w 1).
Nazwy obu grup trafiły do naszego nazewnictwa w wyniku bezpośredniego i nie przemyślanego tłumaczenia z obcych języków, źle brzmią w języku polskim i nie są zgodne z jego dźwiękiem, ale od kilkudziesięciu lat są w powszechnym użyciu i zyskały sobie obywatelstwo, toteż w dalszym ciągu tekstu będą stosowane.