Budowle tymczasowe

W krajach i okolicach lesistych, dziś wychodzą powoli z użycia, a stosowanie ich najczęściej ogranicza się do budowli tymczasowych. Użycie ich wskazane jest tylko w takich okolicach, gdzie nie występują drewno- jady, a więc na morzach o wodzie małosłonej, np. na Bałtyku, na dużych jeziorach itp.
Wierzch skrzyni należy kończyć poniżej granicy gnicia (program uprawnienia budowlane na komputer). Gdy w danej okolicy występuje zlodzenie, zaleca się kończenie kaszyc na głębokości 0,9 grubości pokrywy lodowej, mierząc od niskiego poziomu morza.

W falochronach tymczasowych wierzch kaszyc można wyprowadzać nad wodę, do rzędnych, jak przy falochronach masywnych. Sposób ten praktykowany bywa również i przy budowlach stałych, z tym że po paru latach wierzch kaszyc zwykle zdejmuje się do granicy gnicia i zastępuje konstrukcją z materiału bardziej odpornego na działanie wody. Ma to tę dobrą stronę, że masywna konstrukcja nadwodna wymaga uprzedniej stabilizacji konstrukcji podwodnej, gdyż inaczej mogłaby wskutek odkształceń wywołanych ruchami tej ostatniej ulec pęknięciom, a nawet zniszczeniu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W parę lat po wykonaniu falochron jest już zwykle całkowicie ustabilizowany, a w każdym razie łatwo jest wyznaczyć odcinki, które tej stabilizacji jeszcze nie podlegały. Na odcinkach takich należy zastosować konstrukcję nadwodną, bardziej sprężystą i łatwo od- kształcalną, np. z luźnych bloków (uprawnienia budowlane).

Ostatnio stosuje się także zamiast drewnianych kaszyce żelbetowe. Buduje się je na tych samych zasadach co drewniane, przy czym rolę belek drewnianych przejmują tu belki żelbetowe, z reguły prefabrykowane. Poszczególne belki układa się w wieńce i łączy ze sobą w narożach i na skrzyżowaniach na zamki odpowiednio w nich wyrobione, pozwalające, gdy chodzi o budowle tymczasowe, na późniejszą rozbiórkę kaszycy. Zastosowanie połączeń śrubowych jest tu jednak nie wskazane. Wadą takich kaszyc jest ich kruchość, co nasuwa myśl o celowości stosowania do elementów kaszycy betonu sprężonego (np. strunobetonu) (program egzamin ustny).

Falochrony

Falochrony takie mogą być budowane w warunkach łagodniejszych, np. w zatokach lub jako ostrogi wewnętrzne, nie narażone jednak na zetknięcie z większymi jednostkami pływającymi.
Falochrony palisadowe są do pewnego stopnia przejściem do typów falochronów narzutowych o ścianach pochyłych, w obu bowiem wypadkach korpus falochronu stanowi wał kamienny, lub ziemny, który w falochronach narzutowych ograniczony jest skarpami, układającymi się stosownie do kąta stoku naturalnego materiału, w palisadowych zaś obustronnymi ściankami palowymi lub szczelnymi, nachylonymi do poziomu pod kątem zbliżonym do 90° (opinie o programie).

Gdy materiałem wypełniającym przestrzenie pomiędzy ściankami jest kamień, wówczas można zastosować ścianki palowe, czyli palisady, stanowiące rzędy tuż obok siebie wbijanych pali drewnianych, ujętych u góry kleszczami lub oczepem. Ściany takie nie są szczelne, gdy odstęp pali w świetle wskutek ich zbieżności, zwykle prawie równy zeru nad powierzchnią wody, wzrasta do paru centymetrów przy dnie. Z tych względów materiał wypełniający musi się składać z kamieni o takich wymiarach, by nie mogły one wydostawać się na zewnątrz przez szpary pomiędzy palami. Stosowane są kamienie o wymiarach od 20 cm wzwyż (segregator aktów prawnych).
Gdy materiał wypełniający stanowi piasek, obie ścianki muszą być szczelne, tzn. sąsiadujące ze sobą brusy muszą być łączone.

Bliższe szczegóły dotyczące ścianek szczelnych.
Falochrony z wypełnieniem kamiennym stosowane są w warunkach cięższych, na otwartym morzu, falochrony o wypełnieniu piaskowym odpowiedniejsze są jako ostrogi wewnątrz portów lub falochrony zewnętrzne na odcinkach, czy w miejscach mniej narażonych na uderzenia fal. Ogólnie zaś, falochrony palisadowe mogą być stosowane tylko tam, gdzie dno pozwala na wbijanie pali (promocja 3 w 1).