Budownictwo tradycyjne udoskonalone

Celem wprowadzenia udoskonaleń w tradycyjnych konstrukcjach i metodach wykonawczych jest w pierwszym rzędzie zmniejszenie pracochłonności i przyspieszenie realizacji budynku (uprawnienia budowlane). Przedmiotem tego kierunku wykonawstwa są zwykle budynki o niewielkiej kubaturze, rozproszone lokalizacyjnie i wznoszone w oddaleniu od baz prefabrykacji, indywidualnie lub przez przedsiębiorstwa niższego rzędu (np. powiatowe przedsiębiorstwa budowlane), które nie posiadają wyposażenia w ciężki sprzęt budowlany (program na telefon). Mogą tu być brane pod uwagę budynki mieszkalne, budynki rolnicze, szkoły, budynki handlowe, usługowe itp., które mimo niewielkiej przeważnie koncentracji na jednym terenie w skali całego kraju występują w dużych liczbach, co stanowi podstawę objęcia ich akcją projektowania typizacyjnego i wprowadzenia prostszych form uprzemysłowienia wykonawstwa (program na komputer). Dużemu zróżnicowaniu budownictwa, które może być objęte tą akcją —odpowiadają liczne układy i koncepcje konstrukcji, rozwiązań materiałowych oraz metod wykonawczych. Najniższa forma uprzemysłowienia charakteryzuje się zastosowaniem elementów portatywnych, tj. nie wymagających stosowania sprzętu montażowego. Wyższe formy uprzemysłowienia polegają na stosowaniu prefabrykatów o ciężarze do 500-f-600 kG, które wymagają do montażu lekkiego sprzętu, przeważnie typu „samojezdnego”, tj. takiego, który można bez trudu przesyłać z jednej budowy na drugą (program egzamin ustny). Prefabrykaty te określa się zwykle terminami: „prefabrykaty drobne” lub „prefabrykaty dylowe”, a czasami określane bywają jako „prefabrykaty średniowymiarowe”.

Usprawnienia wykonawstwa

Usprawnienia wykonawstwa idą przeważnie w kierunku wyeliminowania tradycyjnych murów z cegły, wymagających pracochłonnych robót murowych i tynkowych. Dąży się zatem do lżejszych konstrukcji ściennych stropowych, co także oznacza mniej kosztowny transport, jak również szybsze wysychanie i gotowość budynku do użytkowania. Zasadą projektowania powinno być wykorzystanie stypizowanych prefabrykatów produkowanych masowo na sprzedaż, w niektórych jednak przypadkach — przy większym skupieniu budynków tego samego typu — ekonomicznym rozwiązaniem jest zorganizowanie na placu budowy produkcji elementów ściennych lub stropowych. Ten układ organizacyjny bywa często stosowany w odniesieniu do prefabrykatów ściennych w postaci wielocegłowych pustaków betonowych lub gipsowych lub elementów dylowych z lekkich betonów (opinie o programie). Często również na placu budowy organizowana jest produkcja prefabrykatów „dylowych” stropowych i elementów klatek schodowych w drobnym podziale. Na decyzję o prefabrykacji przyobiektowej mogą wpływać również inne czynniki, np. opłacalność wykorzystania materiałów miejscowych (np. żużla, pyłów dymnicowych). Przy projektowaniu konstrukcji z drobnych elementów ważne jest przestrzeganie zasad pewnej koordynacji i ujednolicenia materiałów, prefabrykatów i zasad wykonawczych.
Jeśli celem udoskonalenia jest np. wyeliminowanie tynków przez zaprojektowanie ścian budynków z bloczków kanałowych z gipsu, powinno się dostosować do tego również konstrukcję innych elementów budynku, np. stropów czy ścianek działowyche (segregator aktów prawnych).

Zastosowanie w tych elementach tworzywa gipsowego byłoby rozwiązaniem najwłaściwszym, tak ze względu na beztynkowe powierzchnie jak i ujednolicenie materiałowe. I odwrotnie — zaprojektowanie stropów i ścianek działowych wymagających tynkowania przekreśliłoby korzyści osiągnięte ze ścian beztynkowych (promocja 3 w 1).
Podobnie np. projektując stropy z prefabrykatów do montażu ręcznego, nie należy stosować klatek schodowych z elementów wymagających sprzętu montażowego.
W istocie swej budynki o konstrukcjach tradycyjnych udoskonalonych nie odbiegają zbytnio od tradycyjnych metod wykonawczych, lecz charakteryzują się wprowadzeniem postępu technicznego w poszczególnych kategoriach robót.