Budynki z wielkowymiarowych prefabrykatów przestrzennych

Poszukiwanie rozwiązań budynków z elementów wielkoprzestrzennych w postaci skrzyń o wielkości części pokoju, a nawet większych, z kompletnym wykończeniem, datuje się od stosunkowo niedawna (uprawnienia budowlane).

Obecnie do najbardziej zaawansowanych krajów w tego rodzaju budownictwie należy zaliczyć ZSRR, a w ograniczonym zakresie również USA, Szwecję i Francję. Poczynając od r. 1957 do 1964 wybudowano w ZSRR około 30 budynków doświadczalnych o kubaturze 9000-f-ll 000 m3 i wysokości do 5 kondygnacji (program na telefon).

Cechą charakterystyczną budownictwa z elementów wielkoprzestrzennych jest wysoki stopień prefabrykacji i uprzemysłowienia, wypływający z możliwości wykonania w warunkach fabrycznych robót wykończeniowych zarówno zewnętrznych jak i wewnętrznych łącznie z podłogami, malowaniem, szkleniem itp (program na komputer).

Wielkość elementów przestrzennych

Wielkość elementów przestrzennych pozwala na znaczne skrócenie cyklu budowy obiektów budowlanych oraz wydatne zmniejszenie pracochłonności na budowie, co jest spowodowane dużym zmniejszeniem zakresu robót po montażu w porównaniu z innymi formami budownictwa uprzemysłowionego.

Im większe są elementy przestrzenne, tym większa jest możliwość podwyższenia stopnia ich wykończenia w zakładzie prefabrykacji oraz skrócenia cyklów montażowych (program egzamin ustny). Względy ekonomiczne oraz możliwości sprzętowe i transportowe zmuszają jednak do ograniczenia wielkości prefabrykatów. W ZSRR elementy przestrzenne wykonuje się o ciężarze w granicach 4,5-=-25 T, w Szwecji 6-10 T (opinie o programie).

W ZSRR ustalono np. na podstawie analiz techniczno-ekonomicznych, że na obecnym etapie rozwoju technicznego — przy użyciu betonu zwykłego jako materiału konstrukcyjnego do ścian i stropów elementów przestrzennych — elementy te powinny być wykonywane tylko o wymiarze na pokój i ciężarze ok. 8-f-10 T. Szerokość elementów przestrzennych musi być dostosowana do przelotowości i szerokości pasm drogowych.

W ciągu dnia transportować można na ruchliwych drogach elementy nie szersze niż 3,5 m (w Polsce 2,5 m), zaś w godzinach nocnych przy zachowaniu środków ostrożności elementy do 6-f-8 m. Ze względu na dopuszczalny gabaryt na drogach miejskich wysokość elementów przestrzennych nawet przy niskich naczepach nie może przekraczać 3,0 m, zaś długość 15-20 m (segregator aktów prawnych).

Szybkość przewożenia tych elementów zwykle nie przekracza 15-20 km/godz. Dostarczone na budowę elementy przestrzenne zabierane są z naczepy za pomocą żurawia lub suwnicy bramowej (metodą „z kół”) i montowane bezpośrednio na właściwym miejscu w budynku (promocja 3 w 1).