Całkowita zawartość kruszywa

Polivka z powodzeniem zastosował metodę „zliczania punktowego” na przeciętej, polakierowanej powierzchni wysuszonej próbki betonowej, do wyznaczenia zawartości cementu, całkowitej zawartości kruszywa oraz stosunku zawartości kruszywa drobnego do zawartości kruszywa grubego. Podstawą tej metody jest okoliczność, że względne objętości składników w niejednorodnym ciele są bezpośrednio proporcjonalne do powierzchni odpowiednich pól w przekroju płaskim elementu próbnego, jak również do odcinków wyznaczanych przez te pola na dowolnie położonej tam linii prostej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ponadto częstotliwość, z jaką poszczególne składniki napotyka się w danej liczbie równomiernie rozmieszczonych punktów wzdłuż pewnej linii o położeniu przypadkowym, jest bezpośrednią miarą względnej objętości tych składników w danym ciele. W ten sposób zliczanie punktowe przy użyciu stereomikroskopu może natychmiast dać objętościowe proporcje dotyczące stwardniałej próbki betonowej. Kruszywo i obecne w betonie pustki (zawierające powietrze lub wodę odparowywalną) można utożsamić, zakładając że pozostały obszar wypełnia zhydratyzowany cement (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Chcąc obliczyć objętość cementu nie zhydratyzowanego na podstawie zawartości cementu zhydratyzowanego, trzeba znać ciężar właściwy cementu suchego oraz zawartość wody nieodparowywalnej w cemencie stwardniałym; wielkości te znane są na podstawie pracy Powersa. Omówiona próba pozwala na wyznaczenie zawartości cementu z dokładnością do 10%, jednak ocena pierwotnej zawartości wody lub wskaźnika porowatości jest niemożliwa, ponieważ przy badaniu nie dokonuje się rozróżnienia między porami wypełnionymi powietrzem i wodą (uprawnienia budowlane).

Wspomniano już o zmienności wytrzymałości próbek betonowych nominalnie podobnych, jednak zagadnienie to powinno być omówione w oparciu o statystykę. Wobec tego w dalszym ciągu przede wszystkim wprowadzone zostanie kilka prostych pojęć statystycznych (program egzamin ustny).

Pole powierzchni

Załóżmy, że zmierzyliśmy wytrzymałość na ściskanie 100 próbek kostkowych, wszystkich wykonanych z takiego samego betonu. Beton ten można sobie wyobrazić jako zbiór obiektów jednostkowych, z których każdy można zbadać. Zbiór taki określany jest jako populacja, a porcja betonu w elementach przeznaczonych do rzeczywistego zbadania nazywana jest próbką. Celem badań dokonywanych na próbce jest dostarczenie informacji odnośnie do właściwości populacji macierzystej (opinie o programie).

Z istoty wytrzymałości betonu można się spodziewać, że mierzone wytrzymałości betonu będą różne dla poszczególnych próbek kostkowych, tzn. wyniki wykażą pewien rozrzut. Przyjmijmy, że wytrzymałości zmieniają się w zakresie 4600-6800 lb/in^{2 2)}. Dobry obraz rozkładu tych wytrzymałości można uzyskać grupując rzeczywiście uzyskane dane w przedziałach o wielkości 200 lb/in² (ok. 14 kG/cm² = 1,4 MN/m²). Będziemy mieli zatem pewną liczbę próbek, których wytrzymałości będą wypadać wewnątrz poszczególnych przedziałów (segregator aktów prawnych).

Jeśli obecnie odkładać będziemy owe ustalone przedziały wytrzymałości na odciętej, a w każdym przedziale odpowiednią liczbę elementów próbnych (zwaną częstością) jako rzędną, to otrzymamy histogram danego badania. Pole powierzchni pod krzywą przedstawia w odpowiedniej oczywiście skali łączną liczbę elementów próbnych. Czasem bardziej korzystne jest wyrażanie częstości jako procentu całkowitej liczby elementów próbnych, tj. posługiwanie się częstością względną.

Daje on, jak widać, wyraźny obraz rozrzutu wyników lub bardziej ściśle rozkładu wytrzymałości w badanej próbce. Inną prostą miarą rozrzutu (dyspersji) wyników jest zakres uzyskiwanych wartości, tj. różnica między najwyższą i najniższą wytrzymałością (promocja 3 w 1). W opisanym przypadku różnica ta będzie wynosić 2200 lb/in² (152 kG/cm² = 15,2 MN/m²). Zakres taki oblicza się, oczywiście, w sposób natychmiastowy, jest to jednak oszacowanie bardzo przybliżone. Zależy ono jedynie od dwóch wielkości, a ponadto w większej próbce wartości skrajne mają niską częstość występowania, tak że zakres zwiększa się razem ze wzrostem liczności próbki, przy niezmienionym, odpowiadającym jej rozkładzie. Teoretyczną zależność między zakresem a odchyleniem standardowym pokazano na rys. 8-36, wraz z danymi uzyskanymi w praktyce.