Cegła zwykła

Szybko podciąga wodę. Na całej długości podciągania wykazuje nawilżanie prawie jednakowe (program uprawnienia budowlane na komputer).
Cegła wapienno-krzemowa. Podciąga wodę dwa razy wolniej od cegły zwykłej.
Płyty gipsowe. Wykazują podciąganie najszybsze. Gips ma przy tym wysokie współczynniki przepuszczalności pary wodnej i ulega podwyższonemu nawilżaniu sorpcyjnemu. Z tego powodu wyroby gipsowe łatwo nawilżają się i wolno wysychają. Gipsowe wyroby wykazują najbardziej równomierne nawilżenie na całej wysokości podciągania włoskowatego.

Żużlobeton. Wykazuje powolne podciąganie włoskowate. Powinien być stosowany z małą wilgotnością początkową. W miarę podciągania nawilżenie spada tak znacznie, że np. kiedy w części dolnej próbka ma nawilżenie 30%, to u góry 4-5% (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Pianosilikaty. Podobnie jak wyroby gipsowe bardzo szybko podciągają wodę, a nawet w pierwszym okresie (kilka minut) szybciej od gipsu. Wilgotność zmniejsza się stosunkowo znacznie z wysokością podciągania włoskowatego.

Pianobeton cementowy. Mała zdolność podciągania powoduje znaczną wilgotność przekryć pianobetonowych przy warstwie izolacji, gdzie ulegają one łatwo zniszczeniu wskutek zamarzania (uprawnienia budowlane).
Szkło piankowe. Odznacza się bardzo małym podciąganiem kapilarnym. Tłumaczy się to tym, że pory ścianek, oddzielających większe pory między sobą, są bardzo cienkie i bywają zakorkowane meniskami wody, które utrudniają dalsze podciąganie kapilarne. Szkło piankowe pogrążone w wodzie nasiąka, po wyjęciu z wody część jej zatrzymuje.
Płyty torfowe. Podciągają wodę powoli, lecz długo utrzymują wilgoć i trudno wysychają. Wymagają dobrej ochrony przed zawilgoceniem.
Jest bardzo odporny na podciąganie wody dzięki meszkowatej powierzchni ścianek porów (program egzamin ustny).

Materiały szybkie

Obok zjawiska podciągania włoskowatego poważne znaczenie mają czynniki współdziałające ze zwiększeniem lub zmniejszeniem zawilgocenia materiałów budowlanych. Niektóre materiały szybko i daleko wciągają wodę, inne natomiast bardzo powoli i blisko, lecz za to długo lub prawie wcale nie wysychają. W związku z tym należy rozpatrzyć przemieszczenie wilgoci jednocześnie w fazie cieczy i pary (opinie o programie).

Dla oceny zdolności przemieszczania się wilgoci w fazie cieczy i pary można posługiwać się współczynnikiem dyfuzji włoskowatej Kd.
Własow wyprowadza współczynnik Kd doświadczalnie. Mianowicie próbkę materiału w postaci prostopadłościanu 3 o przekroju 5 5 cm i wysokości
25 cm powleka się z boków materiałem uszczelniającym od wody 2 i ustawia się pionowo w szczelnym metalowym naczyniu 4. Do naczynia przez otwór 1 nalewa się wody, której poziom powinien być nieco powyżej powierzchni dolnej próbki. Następnie otwór 1 zamyka się gumowym korkiem. Naczynie z umocowaną w nim próbką umieszcza się w pomieszczeniu o stałej temperaturze i wilgotności powietrza (segregator aktów prawnych). Naczynie waży się systematycznie aż do okresu, kiedy strata ciężaru wskutek parowania wody będzie stała.

Oznacza to, że nastąpił stan ustalonego przemieszczania się wilgoci. Ilość wilgoci, którą traci próbka, jest równa ilości wilgoci, która w tym okresie przechodzi przez dowolny przekrój próbki. Po ustaleniu stacjonarnych warunków przemieszczania wilgoci próbkę wyjmuje się i przecina na kilka równych części. Po oznaczeniu zawartości wilgoci w każdej próbce wyniki podaje się na wykresie. Wykresy dla różnych materiałów opracowanych przez Brilinga.

Współczynnik Kd jest wielkością zmienną zależną od wilgotności materiału (promocja 3 w 1). Z tego powodu obliczenia przemieszczania wody wolnej w przegrodach napotykają znaczne trudności. Jednakże współczynnik Kd jako wskaźnik wysychania przegrody daje możność oceny zachowania się materiału budowlanego w przegrodzie i ułatwia racjonalne jej osuszenie. Współczynniki dyfuzji włoskowatej.