Cel budownictwa prefabrykowanego

Cel budownictwa prefabrykowanego, to jest uzyskanie oszczędności w zużyciu materiałów budowlanych oraz zmniejszenie ilości i usprawnienie robocizny przez zastąpienie czynności rzemieślniczych procesami produkcji, mającymi charakter fabryczny, można osiągać przez:

1) tworzenie stypizowanych projektów wykonawczych jednakowych obiektów budowlanych, przeznaczonych do powtarzania co najmniej tyle razy, ile razy będzie to potrzebne dla ekonomicznego uzasadnienia masowej produkcji specjalnie dla tych budynków opracowanych elementów prefabrykowanych (program uprawnienia budowlane na komputer);

2) wprowadzenie do projektowania i produkcji budowlanej systemu, pozwalającego na zużytkowanie wykonanych elementów niezależnie od poszczególnych projektów realizowanych obiektów.

Droga pierwsza pozwala na projektowanie i realizowanie całkowicie nawet prefabrykowanych budynków, jednakże wykonane dla nich elementy budowlane w zasadzie nie znajdą nigdzie, poza tymi budynkami, zastosowania jako prefabrykaty (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Zbyt skromne możliwości użytkowe i plastyczne rzadko kiedy pozwalają na wybranie tej drogi, nie prowadzącej na ogół poza prefabrykację poszczególnych serii skromnych domków mieszkalnych.

Druga droga, ekonomicznie i plastycznie właściwsza, wymaga stworzenia metody, zapewniającej łatwe zastosowanie i wpasowanie w każdym budowlanym obiekcie elementów, produkowanych na skład. Metodą tą jest metoda koordynacji modularnej w budownictwie, która umożliwia spełnienie warunku zawartego w definicji prefabrykatu (uprawnienia budowlane).

Stosowanie koordynacji modularnej narzuca w wykonawstwie i projektowaniu porządek myślenia i zmusza poza tym projektanta niezależnie od jego woli do myślenia kategoriami budownictwa prefabrykowanego. Dlatego też pozostawiając pierwszą drogę dla przypadków specjalnych, raczej oderwanych, przy dalszym omawianiu prefabrykacji trzymać się będziemy drogi drugiej, ściśle uzależnionej od systemu modularnego (program egzamin ustny).

Projektowanie prefabrykacji

Projektowanie prefabrykacji powinno się opierać na ogólnych zasadach wymiarowych, a często również na ogólnych innych zasadach technicznych i to w tym większym stopniu, im większe jest prawdopodobieństwo stosowania danych typów prefabrykatów w dużym zakresie, przekraczającym zakres budowy, dla której zostały one bezpośrednio zaprojektowane (opinie o programie).

Może to spowodować chwilowe kolizje z partykularnymi wymaganiami niektórych zakładów produkujących wyroby budowlane lub prefabrykowane elementy, jednakże przestrzeganie tych zasad daje zdecydowane korzyści w ogólnonarodowej gospodarce budowlanej. Odpowiednie zabezpieczenie wydajności produkcji i ustalenie cen, zgodnie z włożonym wysiłkiem produkcyjnym, może usunąć te kolizje i zabezpieczyć właściwą współpracę wszystkich zakładów wytwórczych nad rozwojem budownictwa. Poniżej podajemy niektóre z wymienionych zasad, jako interesujące nas z punktu widzenia niniejszego opracowania (segregator aktów prawnych).

Projektowane i stosowane prefabrykaty mają ciężar przystosowany do przewidzianej metody ich montażu; przy wykonawstwie niezmechanizowanym nie przekracza on na ogół 25-30 kG, z dopuszczeniem niewielkiej ilości elementów specjalnych, o ciężarze dochodzącym do ok. 45 kG (są to przyjęte dziś górne granice ciężarów przy pracy ręcznej). Gdy w grę wchodzi transport zmechanizowany lub półzmechanizowany, ciężar prefabrykatów, uzależniony od sprawności urządzeń transportowych, waha się od kilkuset do kilku tysięcy kilogramów (nie licząc wyjątkowych konstrukcji, zawierających elementy kilkudziesięciotonowe) (promocja 3 w 1).

Stąd w przypadku pierwszym należy stosować wymiarowanie elementów przy pomocy modułu podstawowego M, w drugim zaś przypadku wymiarowanie przy pomocy modułu osiowego MO = n • M (nie licząc rzadkich chyba okoliczności gdy przy użyciu kilkusetkilowych a więc stosunkowo małych w grupie transportu mechanicznego elementów, zajdzie potrzeba zejścia z dość dużej skali siatki MO X MO i wyłącznego stosowania siatki M X M).