Cement glinowy uprawnienia budowlane

Do produkcji cementu glinowego stosuje się jako surowce skałę wapienną i boksyt (program uprawnienia budowlane na komputer). Boksyt jest skałą osadową o dużej zawartości tlenku glinowego. Surowce powyższe, rozdrobnione i odpowiednio przygotowane, zostają następnie spieczone w piecach tunelowych lub kręgowych lub też stopione w elektrycznych piecach łukowych. Produkcja ta jest znacznie droższa niż cementów portlandzkich.

W gotowym cemencie glinowym znaczną większość stanowią niskoza- sadowe gliniany wapniowe. Brak w uwodnionym cemencie glinowym wolnego wodorotlenku wapniowego oraz glinianu trójwapniowego, który jak np. w cemencie portlandzkim powoduje tworzenie się pęczniejącego siarczanoglinianu wapniowego, sprawiają, że cement glinowy jest w znacznym stopniu odporny na działanie agresywnych roztworów. Budowle morskie wykonane z betonów na cemencie glinowym wykazały całkowitą odporność na działanie wody morskiej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

zaletą cementów glinowych jest jednak to, że są one szybko- twardniejące. Już po trzech dniach uzyskują pełną obliczeniową wytrzymałość, która jest znaczna.

Natomiast wadą tych cementów jest ich bardzo duża kaloryczność. Przy intensywnym procesie hydratacji w krótkim czasie wydziela się znaczna ilość ciepła. Jednocześnie podwyższona temperatura betonu glinowego już do 40-50°C powoduje obniżenie jego wytrzymałości (uprawnienia budowlane).

Trzeba również zauważyć, że beton na cemencie glinowym odznacza się słabą przyczepnością do wkładek stalowych. Należy o tym pamiętać przy konstruowaniu elementów żelbetowych, do wykonania których ma być użyty cement glinowy.

Woda do betonów

Hydratacja cementów jest procesem chemicznym. Ewentualne zanieczyszczenie użytej wody może mieć wpływ na proces hydratacji. Wpływ ten może być dodatni i ujemny.

Woda do picia wodociągowa i studzienna zawsze nadaje się do betonów. Wody o czystym przezroczystym wyglądzie pochodzące z jezior również na ogół nie budzą zastrzeżeń (program egzamin ustny).. Nawet woda z Bałtyku, jako mało zasolona, może być użyta z wyjątkiem betonów na cemencie glinowym.
Należy natomiast unikać wód silnie zanieczyszczonych ściekami fabrycznymi, jak tłuszcze, oliwa, sole potasowe, cukier i inne. Również i niektóre wody gruntowe mogą być nieodpowiednie do betonu. Należy być ostrożnym przy pobieraniu wody z rzek poniżej wylotu wód fabrycznych. Woda z kotłów parowych podlegająca zmiękczeniu jest również nieodpowiednia.

Na ogół jednak, jak wykazały badania Abramsa, dość silnie nawet zanieczyszczone wody powodowały stosunkowo niewielki spadek wytrzymałości betonów (opinie o programie).
W przypadkach wątpliwych należy wykonać beleczki normowe 4X4X X16 cm z zaprawy cementowej zarobionej wodą czystą, np. wodociągową i wodą wątpliwą. Te ostatnie nie powinny po 28 dniach twardnienia wyka zywać większego spadku wytrzymałości niż 10%. W przypadku wykonywania konstrukcji cienkościennych spadek wytrzymałości jest niedopuszczalny.

Zgodnie z PN-58/B-32250 woda do zarabiania i polewania betonów powinna spełniać następujące warunki:
- ogólna zawartość soli (sucha pozostałość po wysuszeniu w 105°C) - nie więcej niż 5000 mg/1,
- zawartość siarczanów (S04 ) - nie więcej niż 500 mg/1,
- stężenie jonów wodorowych (pH) - nie niżej 4,
- zawartość cukrów - nie więcej niż 500 mg/1,
- zawartość siarkowodoru - nie więcej niż 20 mg/1 (segregator aktów prawnych).

Kruszywo zarówno pod względem wagowym, jak i objętościowym jest dominującym składnikiem betonu. Dlatego też cechy kruszywa mają wielki wpływ na jakość betonu.
Jest zupełnie zrozumiałe, że betony wykonane przy użyciu różnych kruszyw będą się znacznie różniły między sobą.
W dalszym ciągu omówione zostaną tylko okruchy skalne jako najpopularniejsze kruszywo stosowane do zwykłych betonów konstrukcyjnych.

Dowolną mieszaninę okruchów skalnych o różnej wielkości ziaren nazywamy pospółką.
Kruszywo drobne o wielkości ziaren do 2 mm zgodnie z polskimi normami nazywamy piaskiem, zaś grubsze o wielkości ziaren powyżej 2 mm żwirem.

Pospółki w zależności od wymiaru największego ziarna, wg PN-59/B- 06713, podzielone są na 5 rodzajów.

Obok naturalnego kruszywa stosuje się do betonów również tłuczeń, powstały przez sztuczne rozdrobnienie skały litej (promocja 3 w 1).

Podziału kruszywa na poszczególne frakcje dokonuje się przez przesiewanie ich przez odpowiednie sita o znormalizowanych wymiarach. Przesiewanie przez sito uważa się za ukończone, jeżeli w ciągu 1 minuty wstrząsania z szybkością około 30 wstrząsów na minutę przez dane sito przechodzi już nie więcej niż 1% całej próbki.