Cement hutniczy plastyczny

Cement hutniczy plastyczny jest odmianą cementu hutniczego otrzymywaną w postaci ,,papki” aktywowanej cementem, gipsem lub innymi dodatkami (program uprawnienia budowlane na komputer).
Adaptację tej odmiany spoiwa, dostosowanej do polskich warunków surowcowych, przeprowadził Instytut Techniki Budowlanej.
W roku 1957 została wydana instrukcja produkcji i stosowania tego spoiwa.
Zasada produkcji polega na zmieleniu granulowanego żużla wielkopiecowego w młynach kulowych rurowych z dodatkiem wody.

Otrzymuje się gęstą papkę, którą magazynuje się w specjalnych zbiornikach.
Do papki przed jej użyciem dodaje się katalizatora (np. cementu 250 w ilości do 30%, mielonego gipsu, wapna itp.) i stosuje ją w postaci plastycznego spoiwa do robót betonowych i produkcji elementów budowlanych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Tą drogą można uzyskać beton o średnich, a nawet wysokich wytrzymałościach, w zależności od ilości spoiwa i sposobu dojrzewania, podobnie jak przy użyciu cementu portlandzkiego.
Cement hutniczy plastyczny stosuje się do robót betonowych oraz do produkcji elementów budowlanych (uprawnienia budowlane).

Cement wapienno-żużlowy produkowany jest przez wspólne zmielenie granulowanego żużla wielkopiecowego i wapna hydratyzowanego lub palonego w ilości 10H-20% oraz 3-5 dodatku gipsu surowego. Cement wapienno-żużlowy jest spoiwem o słabych własnościach wytrzymałościowych w warunkach normalnego dojrzewania betonu w temperaturze pokojowej, natomiast osiąga wyższe wytrzymałości przy obróbce cieplnej. W tym stanie żużel posiada duży zapas energii wewnętrznej (krystalizacji) w porównaniu z żużlem ostudzonym powoli o całkowicie wykrystalizowanych składnikach (program egzamin ustny).
Żużel o tego rodzaju strukturze szklistej wykazuje własności hydrauliczne, mające odmienny charakter niż hydrauliczność cementu portlandzkiego.

Uwodnienie składników żużla

Uwodnienie składników żużla odbywa się powoli i dopiero dodatek aktywatorów przyśpiesza ten proces. Do produkcji spoiw stosuje się zatem głównie wielkopiecowy żużel granulowany szybko studzony.
Granulowanie przeprowadza się w praktyce za pomocą szybkiego chłodzenia wodą (na mokro) lub powietrzem (na sucho) względnie sposobem pośrednim.
W wyniku granulacji żużel rozsypuje się na drobne ziarna porowate o budowie szklistej (opinie o programie).
Dodawane do żużla aktywatory mają za zadanie ujawnić jego ukryte własności hydrauliczne.

Jak już wspomniano, środki aktywujące żużle można podzielić na dwie podstawowe grupy: grupę alkaliczną lub zasadową, wydzielającą w roztworze wodnym jony (OH), oraz grupę siarczanową, której głównym przedstawicielem jest siarczan wapniowy w postaci gipsu lub anhydrytu.
Rola aktywatorów oraz przebieg samych reakcji w procesie uwodnienia składników spoiw opartych na żużlach wielkopiecowych lub na żużlach i popiołach paleniskowych nie są dotychczas całkowicie wyjaśnione. Według istniejących teorii aktywatory zarówno zasadowe, jak i siarczanowe reagują w roztworze wodnym zawierającym Ca(OH>2 najpierw z glinianami zawartymi w żużlu, a dopiero później powodują uwodnienie innych związków, w szczególności krzemianów (segregator aktów prawnych).

Spoiwa mające za podstawę żużel granulowany wiążą i twardnieją przy aktywatorach zasadowych na skutek tworzenia się w początkowym okresie uwodnionego glinianu wapniowego w postaci krystalicznej, a następnie powstawania uwodnionych krzemianów w postaci żelu.
Stosowany jest w warunkach zwykłych do zapraw i betonów niższych marek.
Cement gipsowo-żużlowy produkowany jest przez wspólne zmielenie żużla granulowanego i gipsu lub anhydrytu naturalnego, względnie sztucznego.

Ponadto podczas mielenia dodaje się pewną ilość (do 4%) klinkieru lub wapna. Dodatek gipsu lub anhydrytu użytych jako aktywatorów wynosi od 12 do 18°/o w zależności od zawartości A1203 w żużlu (dla cementu marki 250 i wyższej zawartości AI2O3 W żużlu wynosić powinna powyżej 14%) (promocja 3 w 1).
Cementy gipsowo-żużlowe wydzielają przy wiązaniu i twardnieniu nieznaczne ilości ciepła i wykazują dzięki temu niewielki skurcz. Ponadto wykazują dużą odporność na działanie czynników korodujących.