Afirmacja jedności

Afirmacja jedności starego i nowego w zespole miasta podbudowana została w rezolucji wskazaniem tych doktryn urbanistyki burżuazyjnej, które jedność miasta podważały lub uzasadniały pseudonowatorski schematyzm, przeciwstawny dziedzictwu urbanistycznemu. „W dziedzinie budowy miast najgroźniejszym niebezpieczeństwem są wpływy dezurbanistycznych tendencji urbanistyki anglosaskiej, szerzące pesymistyczną niewiarę w miasto jako ośrodek życia społecznego, politycznego i gospodarczego, konieczność ucieczki od miasta a w konsekwencji prowadzące do zaniku pojęcia kompozycji miasta jako całości. Groźne są również wpływy schematyzmu urbanistycznej doktryny corbusierowskiej" (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wychodząc z tych przesłanek, opierając się na wykutych w ubranistyce radzieckiej zasadach odbicia wszystkich stron budowy miasta w jego obrazie ideowym rezolucja wysuwa również odpowiednie zadania wobec budownictwa Warszawy. „Konieczna jest kardynalna przebudowa dotychczasowej struktury miasta, likwidacja przeciwieństw między bogatym śródmieściem a upośledzonymi dawniej przedmieściami, stworzenie masom pracującym najlepszych warunków pracy, mieszkania, wypoczynku oraz ukształtowanie jednolitego w swym wyrazie ideowo-architektoniczncgo obrazu stolicy (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Dominantą tej kompozycji powinien być zespół centralnych założeń społecznych koncentrujący masowe życie społeczne i polityczne. Należy go tak zlokalizować i ukształtować, aby mógł sprzęgnąć w jedność przestrzenną lewobrzeżne i prawobrzeżne śródmieście, harmonijnie powiązać założenia historyczne z założeniami współczesnymi" (uprawnienia budowlane).

Problemy centrum stolicy i stosunku do jej historycznego dziedzictwa rozwinął Bolesław Bierut w swym referacie o 6-letnim planie odbudowy Warszawy, wygłoszonym na I Warszawskiej Konferencji PZPR 3 lipca 1949 r. Tow. Bierut przedstawiając problematykę odbudowy stolicy w szerokim przekroju gospodarczym i społecznym podkreślił ideologiczną stronę przeobrażenia miasta w jego nowym obliczu architektonicznym (program egzamin ustny).

Życie społeczne

„Nowa Warszawa - mówi Bolesław Bierut - stolica państwa socjalistycznego, musi otrzymać swój piękny wyraz znamionujący nową epokę prawdziwego humanizmu - epokę praw człowieka pracy. Dlatego w planie 6-lctnim przewidziane jest rozpoczęcie na wielką skalę nowego ukształtowania śródmieścia" (opinie o programie).

W przeciwieństwie do wstecznych koncepcji traktujących centrum Warszawy na wzór i podobieństwo kapitalistycznego city tow. Bierut sformułował istotną treść założeń śródmiejskich socjalistycznej stolicy Polski podkreślając ich demokratyzm, ludowy charakter i szeroki rozmach przestrzenny. „Będą to arterie tętniące pełnią bogatego, wielobarwnego życia, miejsce wielkich masowych zebrań i manifestacji w dniach uroczystych i ważnych dla całego społeczeństwa. Tutaj skupiać się będzie życie społeczne i kulturalne nic tylko stolicy, ale i całego kraju. Z takim pojmowaniem roli centrum wiąże się ujęcie jego koncepcji przestrzennej i sprawy lokalizacji w stosunku do istniejącej tkanki miasta. Tow. Bolesław Bierut nakreślił obraz tych założeń Warszawy, które mogą się stać punktem wyjścia dla kształtowania nowego jej centrum i nowej dominanty (segregator aktów prawnych).

„Istniejące dotychczas śródmiejskie place, jak: Zwycięstwa, Teatralny, Małachowskiego-Dąbrowskiego, Warecki, wraz z nowo projektowanym placem Marszałkowskiej… utworzą jednolity zespół placów połączony odpowiednio poszerzonymi arteriami przystosowanymi do nowych zadań, którym ma służyć milionowa stolica państwa socjalistycznego" (promocja 3 w 1).

Znajdujemy w tych słowach koncepcję centrum społecznego Warszawy, opierającą się na jedności nowych i starych placów. Koncepcja ta wysuwa założenie Osi Saskiej i grupę związanych z nią placów jako ważny element nowego centrum kształtowanego przez magistrale ulicy Marszałkowskiej i zlokalizowany przy niej ogromny plac centralny.