Cement portlandzki

Żeleński i Pionk, badając możliwości przyśpieszonego naparzania betonu ze spiekanych łupków przywęglowych (kruszywo „Knurów”), stosowali naparzanie w formach zamkniętych, przy czym para nie stykała się bezpośrednio z masą betonową (tzw. nagrzew kontaktowy stosowany w formach bateryjnych) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Stwierdzili oni, że spośród różnych przyśpieszonych cykli naparzania, począwszy od 2,5-6,0-godzinnego najkorzystniejszy okazał się cykl 4 1/2-godzinny (faza wstępnego dojrzewania 1 godz., faza podnoszenia temperatury do 90°C 3 godz. i izotermicznego naparzania 1/2 godz.) niezależnie od rodzaju i ilości cementu oraz ilości wody. Dla cementów portlandzkich 350 maksymalną okazała się temperatura równa 90°C, dla cementu szybkosprawnego 400 temperatura 95°C (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wyższe temperatury obniżały wytrzymałość po 28-dniach. Stwierdzono również korzystny wpływ powolnego podnoszenia temperatury w granicach ok. 20°C. godz.

Kozłow, Orentichlcr i Spiwak [2.56] podają natomiast, że stosując nagrzewanie kontaktowe betonu z karamzytu w znacznie wyższej temperaturze, tj. 150 - 200°C, uzyskiwali bardzo korzystne wyniki. Badania ITB wpływu naparzania na krajowe cementy wskazują na korzystne zachowanie się prawie wszystkich cementów marki 350 i wyższej w długich cyklach naparzania (18-P24godz.) (uprawnienia budowlane).

Dla cykli krótszych, ale nie mniejszych niż 6 godz. najkorzystniejsze wyniki uzyskiwano dla cementu Chełm, Pokój, Nowiny. Cykle krótsze niż 6 godz. powodowały obniżenie wytrzymałości R:8 niezależnie od rodzaju cementu.

Ten ogólny przegląd badań w zakresie naparzania betonów lekkich pozwala stwierdzić, że efektywność przyspieszenia twardnienia betonu jest większa niż betonów zwykłych. Szczególnie odnosi się to do betonów o niskim ciężarze objętościowym (poniżej 1300 kG/m3) i dużej porowatości. Dla betonów wyższych marek (powyżej 140) własności te kształtują się podobnie jak dla betonów zwykłych. Należy również uwzględnić, że pewne specyficzne własności kruszyw lekkich jak skład chemiczny i mineralogiczny, ukryte własności hydrauliczne, porowatość wpływać będą na optymalny przebieg procesu naparzania (program egzamin ustny). Niewątpliwie jest to również główną przyczyną obserwowanych niejednokrotnie znacznych rozbieżności wyników i często podkreślanej konieczności ustalania dla danego typu kruszywa i betonu doświadczalnie najbardziej korzystnych parametrów naparzania.

Dodatki chemiczne

Nie bez wpływu pozostaje również rodzaj stosowanego cementu.
Nagrzewanie promieniami podczerwonymi. W Związku Radzieckim zastosowano nagrzewanie promieniami podczerwonymi przy ciągłej przemysłowej produkcji bloków karemzytowych. Elementy w formach wprowadzone są do tunelu wstępnego dojrzewania o długości 25 m i temp. 60°C (opinie o programie).

Po 1 godz. przechodzą do tunelu właściwego dojrzewania o długości 95 m i temp. 90°C na okres 4 godz. Od momentu ułożenia masy betonowej w formach elementy posuwają się na taśmie ruchem ciągłym przez wszystkie fazy obróbki termicznej. Metoda nagrzewania oprócz przyspieszenia twardnienia powoduje obniżenie wilgotności betonu w elemencie. Zużycie energii elektrycznej wynosi ok. 80-100 kWh/lm3 betonu.
Dodatki chemiczne mające na celu przyśpieszenie twardnienia betonów lekkich stosuje się raczej w ograniczonym zakresie (segregator aktów prawnych).

Głównie stosowany jest chlorek wapna (CaCl2). Działanie jego jest analogiczne jak w betonach zwykłych i polega na przyśpieszeniu procesu twardnienia cementu. Jak dotąd nie stwierdzono ewentualnych ubocznych niepożądanych efektów reagowania chlorku wapnia z kruszywami lekkimi. Stosowana ilość CaCl2 wynosi około 2% w stosunku do ilości spoiwa. W starszych publikacjach spotykać można zalecenia stosowania większych ilości nawet do 8% (promocja 3 w 1). Ostatnie obserwacje wykazały jednak, że ilości te są stanowczo zbyt wielkie i wpływają szkodliwie na zbrojenie powodując i przyśpieszając korozję stali.