Cement

Cement, który uległ hydratacji, łączy się mocno z cementem, który nie wszedł do reakcji, jednakże nie wiadomo dokładnie, w jaki sposób takie połączenie następuje. Jest możliwe, że nowo utworzone hydraty wytwarzają otoczkę, która narasta od wewnątrz, w wyniku działania wody przedostającej się przez otaczającą warstwę hydratów. Możliwe jest też, że rozpuszczone krzemiany przechodzą przez otoczkę i osadzają się jako warstwa zewnętrzna. Ponadto możliwe również jest, że roztwór koloidalny wytrąca się w całej masie po osiągnięciu stanu nasycenia, przy czym dalsza hydratacja przebiega już wewnątrz tak powstałej struktury (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jakikolwiek jest sposób wytrącania się produktów hydratacji, prędkość hydratacji stale spada, tak że nawet po długim czasie znaczna ilość cementu pozostaje nie zhydratyzowana. Dla przykładu po 28 dniach kontaktu z wodą ziarna cementu uległy - jak stwierdzono - hydratacji jedynie do głębokości 4 nm i tylko do 8 nm po okresie roku. Powers obliczył, że pełna hydratacja jest w normalnych warunkach możliwa tylko w przypadku cząstek cementu mniejszych niż 50 urn. Hydratację pełną udało się uzyskać przy ciągłym rozcieraniu cementu z wodą w czasie 5 dni (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Badania mikroskopowe zhydratyzowanego cementu nie wskazują na to, aby woda wciskała się kanalikami w głąb ziaren cementu, tak aby mogła wybiorczo (selektywnie) hydratyzować bardziej aktywne związki, np. C₃S, mogące się tam znajdować. Wydaje się zatem, że hydratacja następuje przez stopniową redukcję wymiaru cząstki cementu (uprawnienia budowlane).

Pozostałość ziarna

W nie zhydratyzowanych, grubszych ziarnach cementu znaleziono rzeczywiście C₃S, jak również C₂S, nawet po upływie kilku miesięcy, przy czym jest prawdopodobne, że niewielkie ziarna C₂S ulegają pełnej hydratacji, zanim zostanie zakończona hydratacja dużych ziaren C₃S. Poszczególne składniki cementu są na ogół wymieszane we wszystkich ziarnach, a wyniki niektórych badań sugerują, iż pozostałość ziarna po danym okresie hydratacji ma taki sam skład procentowy, jaki był w tym ziarnie na początku. Jednak skład tej pozostałości ulega zmianom podczas hydratacji cementu, a w szczególności w okresie pierwszych 24 godz. może następować hydratacja selektywna (program egzamin ustny).

Główne produkty hydratacji można sklasyfikować ogólnie jako hydraty krzemianu wapniowego oraz hydrat glinianu trójwapniowego^l). Przypuszcza się, że C₄AF w wyniku hydratacji zmienia się w hydrat glinianu trójwapniowego oraz w fazę amorficzną, przypuszczalnie CaO • Fe₂0₃ • woda (opinie o programie). Jest również możliwe, że pewna ilość Fe₂0₃ jest obecna w postaci roztworu stałego w hydracie glinianu trójwapniowego. Postęp w procesie hydratacji cementu może być określany różnymi sposobami, takimi jak pomiary zawartości Ca(OH)₂ w zaczynie, ciepła wydzielanego przy hydratacji, ciężaru właściwego zaczynu, ilości wody związanej chemicznie, ilości nie zhydratyzowanego cementu (przez ilościową analizę rentgenowską), a tak- że pośrednio - na podstawie wytrzymałości zhydratyzowanego zaczynu (segregator aktów prawnych).

Obecnie dobre rezultaty uzyskano w badaniu początkowego przebiegu zachodzących reakcji korzystając z technik termograwimetrycznych oraz z ciągłego przeszukiwania wilgotnego zaczynu przy użyciu promieni rentgenowskich [1.50].Gdy hydratacja przebiega przy ograniczonej ilości wody, jak to ma miejsce w przypadku zaczynu cementowego i w betonie, C₃S ulega przypuszczalnie hydrolizie dając krzemian wapniowy o niskiej zasadowości. Ostatecznie powstaje C₃S₂H₃, przy czym uwolnione wapno odłącza się jako Ca(OH)₂. Pozostaje jednak nie wyjaśnione, czy z C₃S i C₂S powstają te same hydraty. Na podstawie rozważania ciepła hydratacji [1.6] oraz pola powierzchni produktów hydratacji wydawałoby się, że właśnie tak jest, obserwacje fizyczne wskazują jednak, że może istnieć więcej niż jeden - może nawet kilka - odmiennych hydratów krzemianu wapniowego (promocja 3 w 1).