Centralna stacja wag

Centralna stacja wag pozwala automatycznie odważyć trzy porcje: kaolin w celu rozpuszczenia, pegmatyt do mieszarki 25, pegmatyt do odrębnej sprzedaży. W systemie elektronicznym cała receptura (w przeliczeniu na absolutnie suchy materiał) zaprojektowana została w 18 wariantach. Po rozcieńczeniu zlewa się zawiesinę przez sito wibracyjne 23 i magnesy 24 do jednej z mieszarek 25 (program uprawnienia budowlane na komputer). Następnie na impuls systemu elektronicznego wprowadza się do mieszarki odważoną ilość pegmatytu i złomu oraz włącza się na 45 minut trójśmigłowe urządzenie mieszające. Automatyczna kontrola pH pozwala wprowadzić roztwór elektrolitu ze zbiornika 19 dozownikiem 20. Gotową masę lejną zlewa się przez magnes 26 do jednego z osiemnastu zbiorników rozdzielczych i korekcyjnych 27. Masę lejną podaje się do suszarki rozpyłowej 29 firmy „Dorst” za pomocą pompy wysokociśnieniowej 28 (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Potrzebną temperaturę w suszarce uzyskuje się przez doprowadzenie mieszanki gorących gazów z komory spalania inazutu 30 i koryguje za pomocą termoregulatorów. Granulat zsypuje się do stożkowej części suszarki 31 i poprzez miernik izotopowy wilgotności 33 trafia do silosu 34. Cyklon 32, przez który przepływa ciąg oczyszczonych gazów, służy do gromadzenia unoszonych pyłów (uprawnienia budowlane).

Drugi wariant schematu przygotowania masy lejnej jest stosowany w celu zapewnienia zakładowi odbiorcy jedynie dostawy zmielonych surowców skalnych; upłynnianie zaś gliny i mieszanie jej ze zmielonymi sproszkowanymi surowcami skalnymi odbywa się w zakładzie-odbiorcy. Schematy operacji tego wariantu rozpatrzyli Woronowicz i Czerpak (program egzamin ustny).

Przy stosowaniu wieżowych suszarek rozpyłowych konieczne jest właściwe wybranie środka rozrzedzającego. Szeroki asortyment takich reagentów (odpady prze- m}’słu celulozowego, skórzanego, przy produkcji kleju, odwary ze słomy różnych kultur trawiastych, preparaty chemiczne i in.) może być wykorzystany do przygotowania masy lejnej o niezbędnych właściwościach (np. o masie równej 1700 g/1). Najlepsze rozrzedzenie osiąga się w przypadku kaolinów, gorsze - w przypadku glin zawierających montmorylonit (opinie o programie).

Drobny pył

Jako środki upłynniające mogą być stosowane: szkło wodne o gęstości 1,45 Mg/m³ (g/cm³) w ilości 0,4-0,5 % w przeliczeniu na wysuszony materiał, soda kalcynowana 0,1-^0,2-procentowa w ilości powyżej 100%.

Nowymi elementami w drugim schemacie są: urządzenie do ciągłego upłynniania glin i regulator gęstości. Cząstki materiału rozdrobnione przy zderzania się unoszą się wzdłuż przewodu pionowego 3 dzięki podciśnieniu rzędu 300 mm H₂0 (2,94 kPa), wytworzonego przez wentylator 11. Cząstki przechodzą przez separator 14, skąd materiał niedostatecznie zmielony zawraca przez rozdzielacz 6, a produkt zmielony przechodzi przez cyklon 13 do zbiornika S i zostaje odprowadzony za pomocą podajnika celkowego 7 (segregator aktów prawnych). Drobny pył przechodzi przez mokry odpylacz 12 z doprowadzaniem wody do króćca 19 i z pobieraniem leiwa 18 przez wylot 9. Rura 10 stanowi wyciąg. Możliwości techniczne młynów strumieniowych są bardzo duże. Młyny te mogą rozdrabniać do ułamków mikrometra takie materiały twarde, jak węglik boru i takie materiały miękkie, jak talk szabrowski, przy wysokiej wydajności młyna, bez dużego zużycia części stykających się z produktem przemiału (oprócz dysz).

Mielenie w młynie strumieniowym przebiega równomiernie i uzyskuje się dwa razy więcej drobnych frakcji niż w innych młynach; przy tym nie zużywa się energii na podnoszenie mielników. Kształt otrzymanych cząstek jest ostrokątny. Najkorzystniejsza konstrukcja młyna strumieniowego jeszcze przechodzi próby kontrolne.

W celu mechanizacji pracochłonnych robót w oddziałach przygotowania masy Woronowicz i Czerpak zaproponowali trzeci schemat procesów technologicznych, w którym z linii przygotowania materiałów nieilastych wyeliminowano młyn strumieniowy, a linia materiałów ilastych jest tak samo zbudowana jak w schemacie drugim (promocja 3 w 1).