Ceowniki

Ceowniki znajdują się jeden nad drugim w odległości 3-5 mm, większej od średnicy prostowanej stali (program uprawnienia budowlane na komputer).

Potrzebną szczelinę między ceownikami zapewniają cztery przekładki z płaskiej stali. Ceowniki mocuje się za pomocą czterech zwornic stolarskich, rozstawionych po dwie z każdego końca ceownika. Całość urządzenia umieszcza się na dwóch podkładach drewnianych.

Prostowanie odbywa się w ten sposób, że drut odwinięty z kręgu przekłada się przez szczelinę w ceownikach i wiąże do liny wciągarki i przeciąga. Ceowników nie należy umieszczać bliżej niż w odległości 8 m od krzyżaków, ponieważ w miarę zmniejszania zwojów stali na kręgu powiększa się naciąg i całe urządzenie może zostać pociągnięte do góry.
W celu podniesienia wydajności likwiduje się bezprodukcyjne przejścia robotnika obsługującego urządzenie (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Osiąga się to przez ustawienie dodatkowo po przeciwległej stronie drugiego kołowrotu i drugiego punktu zaczepu.

Urządzenie obsługuje wtedy czterech ludzi; jeden rozwija druty z bębnów chodząc ruchem wahadłowym, drugi i trzeci mocują rozwinięte druty w zakotwieniach i końce drutów w uchwytach przywiązanych do końca liny wciągarki. Obaj obcinają wyprostowane druty nożycami i obsługują wciągarki. Czwarty robotnik odnosi wyprostowane pręty. W braku wciągarki można drut prostować ręczną dźwignią. Wspólną wadą tych urządzeń jest wypadanie końca drutu z uchwytów, szczególnie po wyrobieniu się otworów w piaskowniku, co jeszcze bardziej obniża i tak małą ich wydajność (uprawnienia budowlane).

Innym urządzeniem pracującym na tej samej zasadzie, ale o większej wydajności dzięki likwidacji jałowych przejść robotnika obsługującego, jest zestaw
opracowany przez J. Malowańskiego. Składa się on z wciągarki typu używanego do wyciągów szybowych, słupa z dwuteownika NP20, zabetonowanego w ziemi w odległości 30 do 40 m od wciągarki, dwóch krążków, liny stalowej (0 12 do 16 mm), czterech kołowrotków drewnianych do nakładania kręgów stali zbrojeniowej, dwóch blach z otworami do zaczepienia stali zbrojeniowej okrągłej (od 6-14 mm) i dwóch nożyc do cięcia stali (program egzamin ustny).

Koniec liny

Wciągarka zaopatrzona jest w wyłącznik lewy-prawy, umożliwiający obracanie bębna w lewo lub w prawo. Koniec liny jest przyczepiony do jednej strony bębna wciągarki i biegnie przez krążek umieszczony na słupie na wysokości około 2,3 m od ziemi. Drugi koniec liny przyczepia się do drugiej strony bębna. W ten sposób przy obracaniu bębna jeden koniec nawija się, a drugi odwija. Aby uniknąć plątania się lin na bębnie, przedziela się go tarczą w połowie szerokości (opinie o programie).
Jedna blacha z otworami przywiązana jest do liny wciągarki, druga zaś zaczepiona u spodu słupa. Dla udogodnienia pracy powierzchnia między słupem a wciągarką jest pokrywana pomostem na szerokości ok. 3 m. Urządzenie to pozwala na jednoczesne prostowanie drutu z 4 kręgów.
W urządzeniach, w których wciągarka rozwija stal jednocześnie z kilku kręgów, pas terenu musi być odpowiednio szeroki.

Długość jego nie przekracza jednak i w tym przypadku 30-M0 m. Wciągarka jest ustawiona z reguły pod dachem. Wskazane jest umieszczenie całego stanowiska pod dachem, szczególnie w zbrojarniach stałych, oraz ułożenie pomostu pcd liną bez końca od wciągarki do słupa oporowego (segregator aktów prawnych). Stanowisko obsługuje operator wciągarki oraz 2 do 4 robotników rozwijających i obcinających pręty.
Przy naciąganiu drutu trzeba go tak naprężać, aby odpadła zgorzelina stali. Jest to dowodem, że drut jest dobrze wyprostowany. W dużych zbrojarniach prostowanie drutu wykonuje się przeważnie na prościarkach mechanicznych.

Na zasadzie obtaczania pracuje prościarka Nosenki. Podobnie jak wyżej opisane urządzenie nadaje się też wyłącznie do stali okrągłej mniejszych średnic. Prościarka Nosenki jest produkowana dwóch typów: AN-8 do stali cienkiej i AN-14 do stali grubszej. Maszyna ta nie tylko prostuje, ale i tnie stal rozwijaną na wymagany rozmiar (promocja 3 w 1).