Charakter okresowego kołysania się

Sejsze mają charakter okresowego kołysania się całej masy wodnej danego akwenu (od powierzchni do dna), w czasie którego woda bądź „przelewa się od jednego brzegu basenu ku drugiemu i z powrotem, (mówimy wówczas o sejszy jednowęzłowej, bądź też wykonuje ruchy bardziej złożone (program uprawnienia budowlane na komputer). Sejsze należą do fal długich (długookresowych) o dużej w stosunku do głębokości akwenu długości (L H), z tym że określenie to nie dotyczy obszaru przyboju. Do prawidłowej oceny fali długiej służy pomocnicze kryterium o małej wartości pionowej składowej przyspieszenia, którego tu omawiać nie będziemy.

Sejsze poza tym, że należą do fal długich są falami stojącymi (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Fale zinterferowane, powstające w wyniku nałożenia się na siebie dwu fal postępujących o jednakowych parametrach, rozchodzących się w dwu przeciwnych kierunkach z tą samą prędkością c. Fale takie (w ich profilu) cechują dwa rodzaje charakterystycznych punktów, a mianowicie: węzły (nazywane również punktami martwymi), w których nie obserwuje się pionowego ruchu swobodnej powierzchni morza, oraz szczyty lub dna fali, w których występuje wyłącznie pionowy ruch powierzchni wody. Różnicę (lub połowę różnicy) między rzędną szczytu a dna fali w tym samym miejscu nazywamy strzałką (uprawnienia budowlane).

W układzie trójwymiarowym węzły przechodzą w linie węzłowe, szczyty w linie grzbietowe, które mogą być proste, zakrzywione lub zgoła koliste, zależnie od kształtu akwenu.
Falowy charakter sejsz tłumaczy możliwość powstania ich w wyniku rezonansu, który może zajść wtedy, gdy okres drgań własnych (częstotliwość własna) danej masy wodnej jest taki sam jak okres fali wzbudzającej (program egzamin ustny).

Źródła powstania sejsz

Źródeł powstania sejsz w małej skali szuka się w jednej (lub kilku) ze składowych harmonicznych fali wzbudzającej, a mianowicie:
- składowych harmonicznych wyższego rzędu, gdy chodzi o fale pełnomorskie występujące na przedpolu badanego akwenu,
- składowych harmonicznych niższego rzędu, gdy chodzi o oscylacje mas wodnych pokrywających szelf lub tworzących naturalne baseny znajdujące się pomiędzy brzegami a rewami, rafami lub innymi ławicami równoległymi do brzegu,
- fal podstawowych sejsz w skali większej (obejmującej całe zatoki, cieśniny lub mniejsze morza),
- fal podstawowych, periodycznych przemieszczeń mas wodnych w strefach przyboju w wyniku powstawania prądów powrotnych przy załamaniu się fali (surfbeat).

Chcąc więc dojść przyczyn rezonansów powstających w jakimś basenie, bądź też tak zaprojektować basen, aby w nim sejsze nie powstawały, należy przebadać możliwość zajścia każdej z czterech wymienionych przyczyn (opinie o programie).
W praktyce badania sejsz postępują trzema drogami:
a) badań teoretycznych (opartych na podstawowych prawach hydrodynamiki),
b) badań terenowych połączonych z analizą statystyczną lub stochastyczną,
c) badań modelowych.

Liczba węzłów może być nieskończona i trudno ją z góry przewidzieć, nieskończona więc może być liczba okresów drgań własnych. Zwykle w obliczeniach ograniczamy się do 2 węzłów, gdyż im liczba ich jest większa, tym amplitudy sejszy są w danym basenie mniejsze, a więc mniej szkodliwe. Zależnie jednak od konfiguracji basenu możliwe są niespodzianki i powyższa reguła nie zawsze się sprawdza (segregator aktów prawnych).

Istnieje wprawdzie tyle różnych możliwych wypadków rezonansów, ile jest możliwych form sejsz (liczb węzłów), a więc bardzo dużo, niemniej im więcej jest węzłów w sejszy, tym bliżej siebie leżą okresy drgań własnych akwenu. Larras przytacza przykład basenu prostokątnego o wymiarach 3×3,40×0,3 m o 12 okresach drgań własnych w zakresie od 0,771 do 0,823 s.

Inna grupa drgań własnych umieściła się koło okresu 1,045 s. W basenie tym zmiana okresu fali wzbudzającej na przykład z 1,045 s na 1,044 s może spowodować przejście powierzchni w jednym z rogów basenu ze stanu spokoju w stan odpowiadający wzburzeniu na pełnym morzu przed portem (promocja 3 w 1).