Chłodnie użebrowane

W przypadku realizacji chłodni walcowych żaden system prefabrykacji nie może w zasadzie konkurować z powłoką wykonywaną na mokro w deskowaniu ślizgowym (zaopatrzonym w hydrauliczne lewary), w przypadku zaś chłodni hiperboloidalnych prefabrykacja natrafia na tak duże trudności wykonawstwa, że staje się w zasadzie nieopłacalna (program uprawnienia budowlane na komputer).

Najbardziej znana w literaturze i rozpowszechniona - szczególnie we Francji - jest metoda budowy chłodni stożkowych przy zastosowaniu częściowej prefabrykacji, tzw. systemu Faye. Podczas gdy użebrowane chłodnie wykonywano jako monolityczne za pomocą specjalnego rusztowania i przestawnych klatek, to w systemie Faye żebra pionowe wykonane są ze specjalnych prefabrykowanych kształtek betonowych, w które wkłada się pionowe zbrojenie żeber i przez które przechodzi równocześnie pojedyncze zbrojenie samej powłoki (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Grubość powłoki dołem wynosi 12 cm, górą zaś - 10 cm; zbrojenie - tylko konstrukcyjne. Siły południkowe przenoszą i tutaj wyłącznie żebra pionowe, siły równoleżnikowe zaś żebra poziome - betonowane na mokro w odstępach co 7,00 m. Korzyść z zastosowania tego rodzaju konstrukcji polega przede wszystkim na tym, że deskowanie powłoki może być częściowo mocowane do prefabrykowanych elementów żeber wysokości 0,40 m; deskowanie zaopatrzone jest w śruby przechodzące na wylot betonowanej powłoki i nie wymaga oparcia o specjalne prowadnice czy też pomosty (uprawnienia budowlane).
Niemniej muszą istnieć pomosty robocze i transportowe na specjalnym rusztowaniu, pozwalające na prowadzenie betonowania i robót wykończeniowych (zaprawienie otworów po śrubach).

Spotykane są również częściowo prefabrykowane chłodnie stożkowe z elementów Monnoyera, wykonywane podobnie jak chłodnie walcowe, przy czym różnica polega tylko na zmiennej długości elementów, spowodowanej pochyleniem ścianki powłoki.
Pełna prefabrykacja kominów wywiewnych chłodni stożkowych została zapoczątkowana w Związku Radzieckim, gdzie wykonano pierwszą chłodnię o kominie z wielkowymiarowych prefabrykatów (płyt) żelbetowych. Montaż takiej chłodni wykonany był za pomocą żurawia typu BTK-5/8 na specjalnych klatkach stalowego rusztowania, przymocowanych do zmontowanego już pierścienia płyt. W narożach i stykach pionowych płyty miały stalowe łączniki.

Obliczenie metodą rekurencyjną

Po zmontowaniu zamkniętego okręgu łączniki te były ze sobą spawane na nakładki, a wszystkie poziome i pionowe styki płyt - torkretowane (program egzamin ustny).
Istnieje już kilka metod obliczania powłok stanowiących kominy wywiewne chłodni hiperboloidalnych. Najwygodniejszą do obliczeń inżynierskich przeprowadzanych za pomocą suwaka, jak również najlepiej nadającą się do zastosowania maszyn matematycznych jest metoda rekurencyjna.

Polega na na zastąpieniu układu równań różniczkowych układem równań różnicowych. Uzyskuje się wówczas wzory zamknięte na wartości sił wewnętrznych w poszczególnych miejscach powłoki od zewnętrznego obciążenia nie wywołującego zasadniczych momentów zginających (opinie o programie).
W celu obliczenia wartości sił wewnętrznych od obciążenia wiatrem P3 powłokę dzieli się na szereg warstw wzdłuż wysokości w odstępie kilkumetrowym i następnie przyjmuje odpowiednie punkty na obwodzie każdego równoleżnika w odstępie np. 15° do 30°. Wobec symetrii obciążenia wystarczy obliczenie przeprowadzić tylko dla jednej połowy danego obwodu. U wylotu powłoki hiperboloidalnej siły NR i S są równe zeru, natomiast siły N2 wyrażone są przez przyjętą funkcję obciążenia wiatrem. W ten sposób na poziomie wylotu komina wywiewnego znamy wszystkie siły. Można więc skorzystać z rozwinięć różnicowych i obliczyć siły w warstwie bezpośrednio niższej (segregator aktów prawnych).

Powtarzając obliczenie dla każdej warstwy zgodnie z podanymi wzorami, dochodzi się kolejno aż do wartości sił wewnętrznych u podstawy powłoki.
Obliczenie metodą rekurencyjną nadaje się jak najbardziej do przeprowadzenia na maszynie cyfrowej, gdzie wykluczona jest możliwość pomyłek, a samo zaprogramowanie - nawet bez użycia w danej maszynie cyfrowej systemu automatycznego kodowania (SAKO) - nie nastręcza większych trudności.

Poza tym raz ułożony program może być użyty dowolną ilość razy dla przeprowadzenia tychże obliczeń przy zmianie parametrów wyjściowych (promocja 3 w 1).
Obliczanie pozostałych elementów podane jest wyczerpująco w pracy.