Ciekłe komponenty

Spodziewać się należy, że metodę tę przyjmie również budownictwo, szczególnie przy budowie chłodni przemysłowych. Przeprowadzone przez autora doświadczenie wykazało, że metodę tę można stosować z powodzeniem również jako uzupełnienie przy wykładaniu płytami styropianu. Można bowiem tym tworzywem wypełnić na budowie miejsca trudno dostępne (naroża, brzegi itp.), gdyż łączą się one trwale z płytami styropianu oraz z podłożem (betonem, stalą, drewnem). Takie rozwiązanie umożliwia przy minimalnym zużyciu surowców poliuretanowych tanie, szybkie i trwałe wykonanie izolacji chłodni (bez mostków cieplnych) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Własności poliuretanów spienionych są bardzo interesujące i mogą one być stosowane nie tylko jako materiały izolacyjne, ale i konstrukcyjne. Za pomocą urządzeń podobnych jak do spieniania poliuretanów wylewa się również do prostych form tzw. duromery poliuretanowe (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W głowicy urządzenia łączą się ciekłe komponenty, które reagują bardzo szybko na zimno w formie, z niewielką wewnętrzną ekspansją, która powoduje dobre wypełnienie formy i szybko utwardza(do 1 min). W łatwy sposób można więc produkować bardzo wielkie kształtki (również na budowie) o dowolnie regulowanej grubości i ciężarze objętościowym od 0,5 do 1,2 G/cm³, bardzo dobrych własnościach mechanicznych, odporne na działanie podwyższonych temperatur (uprawnienia budowlane). Formy do tych kształtek są lekkie i łatwe do wykonania, gdyż muszą wytrzymać tylko niewielkie ciśnienie wewnętrzne (ok. 1 kG/cm²). Już po 4-10 min można formę zdemontować i kształtkę wyjąć. Tak łatwa technologia stwarza ogromne możliwości dla budownictwa w najbliższej przyszłości (program egzamin ustny).

Spienione tworzywo

Tak zwany reaktywny rodzaj fenoplastów spienionych produkuje się z żywicy fenolowo-formaldehydowej typu rezolowego z dodatkiem katalizatora i środka porotwórczego. Reakcja przebiega egzotermicznie, a wydzielone ciepło inicjuje działanie środka porotwórczego powodującego spienienie żywicy i ostateczne jej utwardzenie w bardzo krótkim czasie, np. w ciągu 60 sekund. Spienione tworzywo jest twarde i ma komórki częściowo zamknięte (opinie o programie).

Ciężar objętościowy tworzywa reguluje się rodzajem żywicy (niskoreaktywna daje produkt o dużym, a wysokoreaktywna o małym ciężarze objętościowym), ilością i rodzajem katalizatora oraz środka porotwórczego. Jako środek porotwórczy stosuje się najczęściej eter izopropylowy w ilości ok. 3% (ciężarowo), lotny związek będący dobrym środkiem porotwórczym w średniej temperaturze. Czasem stosuje się związki porotwórcze wydzielające azot. Katalizatorami są: kwas solny lub mieszanina kwasu siarkowego i fosforowego w ilości od 2,5 do 10%, w zależności od ciężaru objętościowego końcowego produktu. Jeśli stosuje się kwas siarkowy, to dodaje się go bardzo powoli, ciągle mieszając, do części eteru izopropylowego w naczyniu zanurzonym w lodzie, przy czym temperatura nie może podnieść się ponad 10 °C; następnie dodaje się kwas fosforowy, mieszając dokładnie zawartość naczynia (segregator aktów prawnych). Oprócz tego do mieszaniny dodaje się niewielkie ilości środka zwilżającego (np. polioksyalkilen), który stabilizuje i zmiękcza mieszaninę oraz uaktywnia proces spieniania i ujednolica wielkość komórek.

Jako przykład można podać następującą metodę spieniania. Najpierw dodaje się do eteru izopropylowego środek zwilżający, a następnie tę mieszaninę wprowadza się do żywicy fenolowej. W czasie mieszania następuje częściowe wprowadzenie powietrza i wzrost objętości do 20% oraz podniesienie temperatury do 25 °C. Wówczas dodaje się katalizator mieszając równocześnie, przy czym czas od momentu dodania katalizatora do momentu spieniania jest krótki od 20 sekund do 30 minut (w zależności od ilości katalizatora i reaktywności żywicy)(promocja 3 w 1). Spienioną żywicę wylewa się do form. Reakcja jest egzotermiczna, a ciepło jej powoduje ekspansję środka porotwórczego. Aby reakcja spieniania przebiegała prawidłowo również na powierzchni, pożądane jest uprzednie podgrzanie pojemnika, do którego wylewa się żywicę, aby wyrównać straty cieplne przez przewodnictwo.