Ciężar nasypowy i właściwy

Znając ciężar nasypowy i właściwy, oblicza się objętość absolutną składników. Następnie za pomocą wykresu odczytuje się potrzebną ilość cementu dla uzyskania założonej wytrzymałości betonu (program uprawnienia budowlane na komputer). W tym celu na górnej, lewej skali odczytuje się wartość odpowiadającą założonej wytrzymałości betonu (marce) i znajduje odpowiadający jej punkt leżący na prostej charakterystycznej dla danej marki cementu.

Punkt ten przenosi się (rzutuje) na krzywą odpowiadającą liczbie porów zawartych w kruszywie (dolna część wykresu), a następnie na prawej, dolnej skali znajduje się ilość cementu na 1 m3 betonu.
W celu obliczenia ciężaru objętościowego całkowicie suchego betonu, oprócz ciężaru kruszywa i cementu należy uwzględnić ciężar wody chemicznie związanej, przyjmując, że 100 kg cementu wiąże 20 litrów wody (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Po określeniu ilości materiałów na 1 m3 betonu wykonuje się zaroby próbne. W przypadku kruszywa o maksymalnej wielkości ziarn 20 mm, objętość próbnego zarobu powinna być nie mniejsza niż 5 1, przy wymiarze ziarn do 40 mm - 12 1. Kruszywo i cement miesza się i dodaje małymi porcjami wodę do uzyskania żądanej konsystencji. Dla betonów jamistych ilość wody wynosi 140-200 1. Pomiaru konsystencji betonu należy dokonywać wr terminie 15-P30 min. od momentu wykonania masy.

Następnie formuje się jedną próbkę betonu i określa ciężar objętościowy świeżego betonu. W przypadku projektowania betonu o strukturze zwartej, opisaną metodę uściślenia składu należy stosować wtedy kiedy w czasie projektowania składu mieszanki o założonej urabialności ilość wody znacznie (o 10% i więcej) różni się od początkowo przyjętej w obliczeniach. W tych przypadkach celowe jest sprawdzenie ciężaru objętościowego świeżego betonu i w przypadku potrzeby przeprowadzenie korekty jego składu (uprawnienia budowlane).

Metoda Kowalcnki i Pietrasa. Metoda ta opublikowana w 1965 r. wprowadza szereg nowych elementów uwzględniających specyficzne własności kruszyw porowatych (tzw. straty cementowe, typ porowatości kruszywa i powiązania jej z wytrzymałością betonu, ciężar objętościowy ziarn kruszywa w stanie otulenia zaczynem cementowym). Autorzy opracowali metodę pomiaru określania wodożądności kruszywa (W/.-) i cementu (Wc) w świeżym betonie i ich wpływu na wytrzymałość (program egzamin ustny). Wnioski te wysunięto po przeprowadzeniu interesujących badań podstawowych nad problemem rozdziału wody między kruszywem porowatym i cementem w świeżej masie betonowej.

Ustalenie składu betonu

Ustalenie składu betonu wykonuje się następująco. Po założeniu wymaganej wytrzymałości (R„) ciężaru objętościowego betonu (Yi,s) określa się rzeczywistą wytrzymałość cementu (Rc), objętościowe ciężary ziarnowe dla kruszyw (GYA) oraz zawartość w nich frakcji 0-0,25 mm w grupie frakcji do 4 mm (opinie o programie).
Następnie wykonuje się próbny zarób betonu, formuje walce 0 16 mm i określa rzeczywisty ciężar objętościowy betonu.

Jeżeli zagęszczenie obliczonej ilości składników do przewidzianej objętości okaże się niemożliwe i rzeczywisty ciężar objętościowy będzie mniejszy od przewidzianego, to należy zmniejszyć przyjętą szczelność kruszywa i powtórzyć obliczenie dla zmniejszonej szczelności. Zbyt duże zagęszczenie betonu (i zbyt wysoki ciężar objętościowy) świadczy o zbyt małej przyjętej szczelności kruszywa. W takim przypadku należy ją zwiększyć i ponownie powtórzyć obliczenia (segregator aktów prawnych).
Ilość wody ustala się doświadczalnie do uzyskania założonej konsystencji.

Autorzy metody doszli również do wniosku, że wskaźnik C/W jest nieprzydatny dla projektowania składu betonów z kruszyw porowatych. Ponadto uważają, że podwyższenie wytrzymałości mechanicznej ziarn samego kruszywa powoduje mały przyrost wytrzymałości betonu i nie należy przeceniać jego roli.

Stosując trzy rodzaje kruszyw: pumeks hutniczy, kruszywo ze spiekanych łupków przywęglowych i kruszywo ze spiekanych popiołów lotnych zaprojektowali oni różnymi metodami szereg składów betonów o wytrzyma- łościach od 40-^270 kG/cm2. Z omawianych poprzednio metod porównaniu poddana została metoda Popowa, Wolfa, Szczcpietowa, Rothfuchsa i Eymana. Metody Kowalenki i Pietrasa porównanie to nie obejmuje (promocja 3 w 1).