Ciężar objętościowy betonu

Znając ilości ciężarowe kruszywa K, cementu C i wody W określa się recepturę roboczą w jednostkach ciężarowych lub objętościowych, a następnie wykonuje próbne zaroby dla ustalonego W/C oraz dla mniejszych i większych od niego wartości o 0,05 (program uprawnienia budowlane na komputer).

Po określeniu wytrzymałości na ściskanie po 7 i 28 dniach ustala się optymalny skład (W/C) betonu.
W opisanej metodzie można mieć jednak zastrzeżenia co do sposobu obliczania ilości kruszywa.
Na ciężar objętościowy betonu w stanie powietrzn Podane ciężary objętościowe powinny odnosić się dla betonu w stanie suchym.
Ze względu na określanie wyjściowych parametrów za pomocą wykresów jedynie dla trzech rodzajów kruszyw, sam zakres stosowania omawianej metody w obecnej jej postaci jest bardzo ograniczony (program uprawnienia budowlane na komputer). Zastrzeżenia budzą również stosunkowo bardzo małe ilości cementu zalecane przez Skramtajewa dla poszczególnych marek betonu.
Metoda ta zdaniem jej autora może być stosowana dla betonów jamistych marki 10-M50 z kruszyw naturalnych jak i sztucznych porowatych, przy użyciu cementu nie większym niż 300 kg/m3 betonu (uprawnienia budowlane).

Przed przystąpieniem do projektowania znane muszą być następujące założenia:
- wymagana marka betonu R,,-, kG/cm2,
- maksymalny dopuszczalny ciężar objętościowy betonu w stanie suchym Ys w kG/m3 oraz w wyniku przeprowadzonych badań laboratoryjnych względnie atestów:
- Rc marka lub aktywność cementu, kG/cm2,
- N normowa gęstość zaczynu cementowego,
- T730 nasiąkliwość ciężarowa suchego kruszywa o danym uziarnieniu po 30 minutach,
- G ciężar nasypowy suchego kruszywa o danym uziarnieniu, T/m3 (program egzamin ustny).

Po wykonaniu próbnego zarobu wykonuje się 8 dalszych zarobów, zmieniając ilość cementu w stosunku do obliczonej o ±10% oraz zmieniając stosunek W/C również w granicach ±10%. W ten sposób wykonuje się łącznie 9 zarobów, przy czym z każdego z nich wykonuje się przynajmniej po 3 próbki (kostki 20 X 20 X 20 cm), określa rzeczywistą wytrzymałość betonu i drogą interpolacji ustala najkorzystniejszą ilość oraz stosunek W/C. Dyskusyjne jest przyjmowanie do obliczeń n30.

Metoda Dikowskiego

Metodę tę [2.20] podobnie jak i Bużcwicza należy zaliczyć do grupy doświadczalno-obliczeniowej. Jej charakterystyczną cechą jest podział kruszyw lekkich na trzy grupy w zależności od struktury ziarn (opinie o programie).
Dikowski uważa, że podstawowymi czynnikami decydującymi o wytrzymałości betonu jamistego jest wytrzymałość samego kruszywa, ilość użytego cementu oraz właściwe (możliwie maksymalne) zagęszczenie kruszywa.

Zmiany w konsystencji zaczynu cementowego (i związanej z tym wytrzymałości) ze względu na możliwe wahania W/C nieznacznie tylko wpływają na wytrzymałość betonu. Stosunek W/C ma o tyle znaczenie, o ile określa on lepkość zaczynu, tj. powoduje tym samym zmianę konsystencji betonu. Szczelność betonu jest w ten sposób związana ze szczelnością kruszywa, wytrzymałość zaś betonu może być uzależniona od zużycia kruszywa na 1 m* betonu. Przy stałym zużyciu kruszywa wytrzymałość betonu będzie zależała w pierwszym rzędzie od ilości cementu (segregator aktów prawnych).
Dlatego przy doborze składu betonu jamistego, wybrawszy prawidłowo W/C
ze względu na najbardziej szczelne ułożenie kruszywa, autor metody zaleca raczej zmianę ilości cementu aniżeli stosunku WIC.

Dikowski dzieli kruszywo lekkie na wspomniane trzy grupy:
Do grupy pierwszej zalicza kruszywa o porach drobnych, otwartych i równomiernie rozłożonych w całej objętości ziarna. W skład grupy tej wchodzą tłuczeń z naturalnych skał porowatych (pumeks naturalny, tuf, kamień wapienny itp.) tłuczeń kermazytowy, gruz ceglany itp.
Grupę drugą tworzą kruszywa porowate o zamkniętych porach i spieczonej otoczce, np. keramzyt.
Do grupy trzeciej zaliczane są kruszywa o dużych, otwartych porach i kawernach, np. agloporyt, pumeks hutniczy (promocja 3 w 1).