Dynamiczny moduł sprężystości

Wytrzymałość na ściskanie i na zginanie próbek dojrzewających w wodzie i na powietrzu wzrasta z upływem czasu dla wszystkich zestawów. Należy jednak zaznaczyć, że po dwóch latach wytrzymałość próbek przetrzymywanych w wodzie jest większa od wytrzymałości próbek dojrzewających w powietrzu, przy czym dotyczy to szczególnie wytrzymałości na ściskanie. Dynamiczny moduł sprężystości próbek dojrzewających w wodzie również przewyższa wartość modułu sprężystości próbek dojrzewających w powietrzu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Po 100 cyklach kolejnego nawilżania i suszenia próbek ich wytrzymałość na ściskanie i zginanie wzrosła, natomiast po 200 cykłach wytrzymałość na ściskanie nieco zmniejszyła się, a wytrzymałość na zginanie - zwiększyła się. Wzrósł również dynamiczny moduł sprężystości tych próbek.
Tak więc, próby wykazały, że badane cementy mają nieznaczny skurcz i nieznaczne pęcznienie oraz są odporne na kolejne nawilżanie i suszenie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Zgodnie z normą GOST 1581-63 produkuje się w Związku Radzieckim dwa rodzaje cementów przeznaczonych do cementowania „zimnych” i „gorących” otworów wiertniczych.

Jednym z ważniejszych wymagań, stawianych tym cementom, jest dostateczna płynność zaczynu cementowego, dająca możliwość swobodnego jego wtłaczania do kolumny rur, a następnie przetaczania do przestrzeni pozarurowej. Płynność nie powinna ulegać zmianom przez określony czas, w ciągu którego prowadzi się proces cementowania. Poza tym ogranicza się czasy wiązania (początek i koniec) cementów w zależności od temperatury występującej w odwiertach (uprawnienia budowlane).

Cementy wiertnicze powinny osiągać wymaganą wytrzymałość w pierwszych dwóch dniach twardnienia.
W związku z tym, cementy stosowane do cementowania otworów muszą mieć określony skład mineralny. Cement wiertniczy do „zimnych” otworów powinien wykazywać zwiększoną zawartość minerałów najbardziej aktywnych w procesie hydratacji, tj. krzemianu trójwapniowego i glinianu trójwapniowego. Cement do otworów „gorących” powinien natomiast odznaczać się zwiększoną zawartością powoli uwodniających się minerałów, tj. glinożelazianu czterowapniowego i krzemianu dwu wapniowego (program egzamin ustny).

Proces wypalania

Skład mineralny omawianych tu cementów, o znacznej zawartości glinożelazianów, pozwala na ich stosowanie do uszczelniania „gorących” otworów, a po wprowadzeniu
do cementów dodatków - środków przyspieszających twardnienie - również do uszczelniania otworów zimnych.

Wyniki badań przeprowadzonych wg GOST 1581-63 dla trzech cementów przeznaczonych do cementowania otworów „gorących” oraz dla cementów 2 i 3y z dodatkiem 1% chlorku wapniowego, przeznaczonych do cementowania otworów„zimnych”. Jak wykazały badania, wszystkie wymienione cementy mogą być stosowane zgodnie ze swym przeznaczeniem.
W Zdołbunowskim kombinacie wyrobów azbestowo-cementowych przeprowadzono próby zastosowania bazaltu jako dodatku do surowca w celu poprawy wskaźników pracy pieca. Do szlamu surowcowego o dużym module nasycenia wprowadzano (opinie o programie).

Bazalt wprowadzano w ilości: 2% do zestawu 7, 8% do zestawu 2 i 25% do zestawu 5. Szlam surowcowy z dodatkami bazaltu wypalano w piecu obrotowym długości 170 m przy zwykłym przebiegu procesu technologicznego. Analiza pracy pieca wykazała możliwość obniżenia temperatury wypalania oraz powstawania dobrego napieku na wymurówce pieca.
Proces wypalania kontrolowano na podstawie zawartości wolnego wapna i masy objętościowej klinkieru, które oznaczano co godzinę, a także na podstawie składu chemicznego, oznaczanego co dwie godziny (segregator aktów prawnych).

Otrzymane klinkiery zmielono z dodatkiem gipsu. Wyniki badań cementów, przeprowadzonych wg GOST 310-60.
Cementy wykazały dobrą stałość objętości w próbach gotowanych i naparzanych (promocja 3 w 1).
Stwierdzono, że cementy te mają markę 50 i odpowiadają wymaganiom GOST 10178-62 dla cementu portlandzkiego i jego odmian.