Projektant pochylni

Zarówno V, jak i v wyznaczyć można dla każdego statku z arkusza jego krzywych charakterystycznych. Zadanie to należy do inżynierów budownictwa okrętowego, odpowiedzialnych za wodowanie. Sposób jego przeprowadzenia spotykany jest w każdym niemal podręczniku teorii okrętu. Projektant pochylni powinien otrzymać od użytkownika pochylni wyniki tych obliczeń w postaci wykresów, o których będzie mowa niżej (program uprawnienia budowlane na komputer).

W miarę postępu wodowania wypadkowa W przesuwa się w stosunku do położenia ciężaru Cs w kierunku dziobu, powodując tym samym mimośrodowe obciążenie płóz.
Znając w każdym położeniu kadłuba wartość siły W oraz jej położenie względem PD, nietrudno obliczyć rozkład naprężeń, który pod obciążeniem o małym mimośrodzie będzie trapezowy.
Faza III. Z chwilą, gdy PR mija próg pochylni PP (a PD znajduje się w odległości d od punktu A) zaczyna skracać się długość (I) odcinków płóz przenoszących obciążenie kadłubów na tory ł (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Siła wypadkowa W nie przestaje wprawdzie przesuwać się stopniowo ku PD, ale obecnie zaczyna ją niejako „doganiać” środek stykającej się z torami powierzchni płóz. Dogonienie to następuje bardzo prędko, po czym wypadkowa jakiś czas obciąża powierzchnię styku płóz z torem mimośrodowo, z mimośrodem ujemnym (ku rufie).

Powstaje odwrócony wykres obciążeń z pm:vx na progu. Wartość skrajnych naprężeń można obliczyć jak w fazie II, wstawiając mimośród ze znakiem ujemnym.
Może się zdarzyć, że w fazie tej wypadkowa wyjdzie nawet z rdzenia powierzchni styku. Wykres obciążenia staje się wtedy trójkątem o podstawie 3/, gdzie / - odległość siły W od progu PP równą 1/2 - e (uprawnienia budowlane).
r maleje z wielką szybkością, dążąc do 0, p„ rośnie do nieskończoności. Faza kończy się w momencie, gdy W trafia w PD (przy poduszkach dziobowych obrotowych, gdy W trafia w punkt obrotowy poduszki) i następuje początek obrotu kadłuba wokół jego dziobu; płozy stykają się już z torem tylko w swej krawędzi, a p,j = cv (program egzamin ustny).

Zeskok

Praktycznie jest to oczywiście niemożliwe. Przy płozach zwykłych część ich ulegnie przy PD zgnieceniu i siła W przeniesie się na pewną trudną do określenia długość. Dalsze fazy wodowania, a więc spływ i hamowanie omówione w ustępach poprzednich, nie mają już wpływu na obciążenie pochylni. Gdy pochylnia jest długa, faza VI wodowania kończy się jeszcze przed progiem PP.

Gdy wodowanie odbywa się z zeskokiem, to zeskok ten może nastąpić wcześniej, nawet w momencie obrotu lub zaraz potem. Wobec i szybko dążącego do zera naprężenie pod płozami wzrasta w tym wypadku do a zastosowanie płozy dziobowej zwykle wtedy mija się z celem. Praktycznie naprężenie wzrasta do wytrzymałości materiału płóz czy torów na progu, po czym następuje ich zgniecenie lub ścięcie i płoza ześlizguje się z toru po jakiejś stromej powierzchni. Często się zresztą zdarza, że mimo bardzo znacznego wzrostu ciśnienia pod płozą nie dojdzie do większych odkształceń wskutek „opóźnienia” sprężystego. Nim odnośne elementy zdążą się odkształcić, nacisk, dzięki wielkiej prędkości kadłuba, przestaje działać (opinie o programie).
Zeskok należy uwzględnić w obliczeniach pochylni, obciążając jej próg silą skupioną W0, występującą w momencie zeskoku.

W każdym razie skrócenie pochylni nie może być nadmierne, gdyż grozi wówczas katastrofalne w skutkach niebezpieczeństwo przeważenia rufy w fazie III i obrotu statku wokół progu. Sposób wyznaczenia najkrótszej długości pochylni podany będzie niżej (segregator aktów prawnych).
Przedstawiony przebieg wodowania obrazują krzywe, dotyczące wartości wypadkowej W i jej odległości r od PD w każdym położeniu wodowanego kadłuba. Krzywe te powinny być dostarczone projektantowi pochylni przez projektanta statku lub inwestora. Jeśli ich specjalnie nie wykreślano nietrudno je otrzymać posługując się zwykle opracowywanymi przez okrętowców krzywymi wartości V i v (promocja 3 w 1).