Ciężar spustowy kadłuba

Ciężar spustowy kadłuba przenosi się w okresie montażu na pochylnię poprzez podpory stałe, a więc przez rząd podpór stępkowych rozstawionych w osi kadłuba oraz przez dwa rzędy podpór bocznych. W okresie prób zbiorników podpiera się zwykle kadłub dodatkowo w linii torów spustowych (program uprawnienia budowlane na komputer).
W okresie montażu zatem przyjmuje się następujący rozkład ciężaru spustowego na poszczególne rzędy podpór:
a) w środkowej trzeciej części długości statku (między pionami) rząd podpór stępkowych obciążony jest przez z/z ciężaru przypadającego na tę część, którego reszta przypada na podpory boczne; ze względu jednak na różne możliwości przeciążenia, spowodowane np. wiatrem lub nierównym ustawieniem kadłuba, przyjmuje się, że na każdy rząd podpór bocznych przypada nie po VG, lecz po V’, ciężaru spustowego (program uprawnienia budowlane na ANDROID);
b) na skrajnych częściach statku przyjmuje się, że cały ciężar przypada na podpory stępkowe, każdy z rzędów podpór bocznych obciąża się jednak przy tym i/a częścią ciężaru przypadającego na odnośną część długości statku (uprawnienia budowlane).

Odpowiadające temu rozkładowi obciążenia poszczególnych rzędów podpór, z uwzględnieniem poprzednio omówionego przybliżonego rozkładu. Obciążenie podpór spowodowane próbami zbiorników przyjmuje się według następującego rozkładu: rząd podpór stępkowych przyjmuje Vg ciężaru wody w zbiornikach, oba rzędy podpór bocznych razem Vs tego ciężaru, dodatkowe zaś podpory w linii torów spustowych jego połowę. Obciążenie to powinno się uwzględnić tylko na długości zbiornika. Gdy długość ta jest nie znana, należy możliwość wystąpienia obciążenia przewidzieć na całej długości środkowej części statku (Vs) (program egzamin ustny). 

Ciężar spustowy

Przedstawione obciążenia, ściśle rzecz biorąc, przenoszą się na pochylnię nie w postaci siły rozłożonej, lecz w postaci szeregu sił skupionych, rozstawionych zależnie od rozstawu podpór w rzędzie. Ponieważ trudno jest przewidzieć dokładnie rozkład i położenie poszczególnych podpór, w obliczeniu pochylni masywnych wystarczy przyjęcie obciążenia jako rozłożonego. Jedynie dla cieńszych płyt pochylniowych, estakad lub pochylni drewnianych należy obliczać siły przypadające na każdą podporę (przyjmując w braku danych odstęp podpór stępkowych równy 1,5 m, podpór bocznych zaś 5 m) i siły takie uważać za ruchome (opinie o programie).

Nie oznacza to przesuwania się kadłuba, lecz wynika stąd, że podpory stałe nie mają swoich raz na zawsze wyznaczonych miejsc i mogą znaleźć się w różnych punktach pochylni, zależnie od tego, w którym miejscu przy układaniu stępki różnych kadłubów się je ustawi (segregator aktów prawnych).
Po ukończeniu montażu i przeniesieniu ciężaru kadłuba z podpór stałych na sanie, a przed rozpoczęciem wodowania, ciężar spustowy przenosi się na pochylnię przez sanie i tory spustowe.
Ciężar spustowy przeniesiony na sanie rozkłada się nieco inaczej. Poza tym zakłada się, że ciężar spustowy przenosi się po połowie na każdą płozę.

Obciążenie statyczne pochylni przez kadłub stojący na saniach występuje nad torami spustowymi w odległości a ‘2 od osi pochylni i rozkłada się na szerokość płóz s. Szerokość tę należy przyjmować tak, aby obciążenie 1 m- powierzchni torów nie przekraczało, ze względu na wytrzymałość warstwy smarów, wartości 30 tys. kG m (promocja 3 w 1).

Nowoczesne mineralne smary osiągają dziś wytrzymałość do 175 tys. kG m2; gdy przewiduje się ich stosowanie, należy obliczenia pochylni dostosować do tej wytrzymałości.
Przyjmując równomierny rozkład ciężaru spustowego na sanie o długości jednej płozy równej L, otrzymuje się jednostkowe średnie obciążenie powierzchni torów.