Ciężar własny powłoki

W celu uniknięcia koncentracji naprężeń w narożach powłoki przejście z jednego żebra na drugie odbywa się łagodnym łukiem zarówno w poziomie jak i w pionie. W czasie eksploatacji żebra służą jako elementy skrajne, w fazie natomiast rozdeskowania, transportu i montażu przejmują ciężar własny powłoki. Ściągi (naciągalne) zaprojektowano ze stali wysokowartościowej o 0 28 mm w kierunku dłuższych rozpiętości i o 0 16 - w kierunku rozpiętości krótszych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Do często spotykanych powłok dwukrzywiznowych należą powłoki płaskie ścięte o dodatniej krzywiźnie Gaussa, przy czym ścięcie to może tworzyć powłoki w rzucie prostokątnym, trójkątnym lub o kształcie wieloboków foremnych. W budownictwie przemysłowym stosuje się głównie pierwszy rodzaj tych powłok. Wykonywane są one zarówno w wersji monolitycznej jak i prefabrykowanej; typowe zbrojenie powłoki monolitycznej. Środkowa część powłok tego rodzaju jest zbrojona zbrojeniem konstrukcyjnym umieszczonym w środku grubości powłoki (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zazwyczaj w części obwodowej grubość powłoki się zwiększa, w celu lepszego przejęcia momentów zginających. Z tego samego powodu te strefy powłoki zbrojone są u dołu wkładkami prostopadłymi do krawędzi powłok i wkładkami montażowymi równoległymi do jej krawędzi (uprawnienia budowlane). W częściach narożnikowych przyjęto tu silne zbrojenie ukośne, zgodnie z przebiegiem sił rozciągających. Omówiony typ powłoki wykonywany jest często w wersji prefabrykowanej, przystosowany do siatki słupów linię grzbietową. Grubość powłoki wynosi 8 cm; części dolne składowych powłok translacyjnych w miejscach połączeń są pogrubione, przy czym w przekroju przypodporowym grubość ta dochodzi do 15 cm.

Proste łączące podpory tworzą dwunastokąt foremny opisany na kole o średnicy 33,60 m (program egzamin ustny). Belki usytuowane między fundamentami są ściągami, przejmującymi składową poziomą ukośnej siły przekazującej się z powłoki na fundamenty.

Zbrojenie elementu składowego

Zbrojenie elementu składowego translacyjnego powłoki. Konstrukcje przekryć o kształcie obrotowym - zwane również w skrócie kopułami - były od dawna znane w świecie starożytnym; szczególnie silnie rozwinęła się umiejętność ich budowania za czasów rzymskich (gdzie nierzadko przekraczały rozpiętość 40 m) a następnie w okresie Odrodzenia (opinie o programie). Były to osiągnięcia wielkiej miary skoro się zważy, że najlżejszym wówczas stosowanym materiałem konstrukcyjnym były bloki z tufów wulkanicznych lub lekka cegła. Dopiero stosowanie betonu dało ogromne możliwości rozwoju konstrukcji tego rodzaju.

Pierwsze kopuły żelbetowe były budowane o konstrukcji żebrowej (zbudowana w r. 1908 kopuła Hali Ludowej we Wrocławiu ma rozpiętość 65 m i wysokość ok. 19 m), gdyż praca układów żebrowych - prostych lub łukowych - była dość dokładnie opracowana obliczeniowo (segregator aktów prawnych). Prawdziwy przełom w tej dziedzinie nastąpił jednak dopiero w latach dwudziestych, gdy zostały pokonane główne trudności obliczeniowe w zakresie teorii zgięciowej powłok cienkościennych gładkich o grubościach rzadko przekraczających 8 cm przy rozpiętościach nawet powyżej 100 m. Należą one obecnie do najbardziej ekonomicznych konstrukcji przekryć żelbetowych.

Porównanie pod względem ekonomicznym przytoczonych wyżej typów konstrukcji kopuł, określone zależnościami między ich ciężarem i rozpiętościami. Powłoki obrotowe są konstrukcjami powstałymi przez obrót tzw. tworzącej wokół pionowej osi obrotu. Tworzącą może tu być prosta leżąca w płaszczyźnie osi obrotu (powstaje wówczas powłoka stożkowa), nie leżąca w tej płaszczyźnie (powstaje hiperboloida obrotowa), lub prosta równoległa do osi obrotu (otrzymujemy tu powłokę walcową) (promocja 3 w 1).

Tworzącą może być również linia krzywa; powstają wówczas powłoki obrotowe o nazwie odpowiadającej funkcji tej tworzącej. W tym rozdziale będą omówione te powłoki obrotowe o najczęściej spotykanych tworzących, które spełniają rolę przekryć. Powłoki walcowe, charakterystyczne dla konstrukcji silosów i zbiorników, omówione są wyczerpująco w t. XIII Budownictwa Betonowego.