Ciężary prefabrykatów

Ciężary prefabrykatów wynoszą: element typu I - 950 kG, typu II - 970 kG, typu III - 1340 kG, typu IV - 218 kG i typu V - 166 kG. Ciężar gotowego dźwigara po zabetonowaniu węzłów wynosi 12500 kG (program uprawnienia budowlane na komputer).
Scalanie dźwigarów może być wykonywane w stosach. Dowóz elementów do miejsca scalania, manipulacje przy ich układaniu, dowóz betonu do węzłów monolitycznych, podnoszenie dźwigarów z pozycji poziomej do pionowej i odwożenie ich na składowisko najlepiej jest dokonywać suwnicą bramową lekkiego typu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Problemem, który dotąd nie znalazł jeszcze w prefabrykacji zadowalającego rozwiązania, jest zagadnienie połączeń elementów prefabrykowanych ze sobą. Analiza stosowanych obecnie połączeń doprowadza do wniosku, że są one w mniejszym lub większym stopniu naśladownictwem połączeń stosowanych w budownictwie żelbetowym, stalowym, a nawet i drewnianym (uprawnienia budowlane). Połączenia te nie odpowiadają w pełni wymaganiom prefabrykacji i nie rozwiązują wielu jeszcze związanych z nią zagadnień.
Dążenie do przeniesienia produkcji budowlanej do zakładów stałych i do pozostawienia na placu budowy jedynie robót montażowych związane jest z koniecznością uzyskania w prefabrykacji takich możliwości podziału elementów na dowolne części i scalania ich na budowie w dowolnych warunkach atmosferycznych, jakie istnieją w budownictwie stalowym (program egzamin ustny).

Dopiero osiągnięcia tego stopnia łatwości podziału i scalania elementów pozwoli na wykonywanie w zakładach stałych fragmentów takich konstrukcji, które dzisiaj traktowane są jako nie nadające się do pcdzia’.u. Pozwala to wnioskować, że dalszy postęp w prefabrykacji jest w bardzo dużym stopniu uzależniony od znalezienia odrębnych, właściwych tylko konstrukcjom prefabrykowanym sposobów łączenia prefabrykatów ze sobą.
Największe tego rodzaju możliwości stwarza sprężanie. Już na podstawie obecnie realizowanych konstrukcji można sądzić, że dalsze poszukiwania w dziedzinie konstrukcji sprężonych doprowadzić powinny do rozwiązania tego problemu (opinie o programie).

Łączenie odcinków konstrukcji

Zdaniem autora na drodze poszukiwań właściwych dla prefabrykacji rozwiązań połączeń może być dokonany duży postęp przy przyjęciu następujących założeń:
Zakres stosowania sprężania w konstrukcjach powinien być znacznie rozszerzony. Postęp w opanowaniu techniki sprężania znacznie obniży w przyszłości jego obecnie wysokie koszty. Sprężanie powinno być stosowane powszechnie nie tylko w tych fragmentach konstrukcji, gdzie przynosi ono największe oszczędności materiałowe, lecz i w tych elementach, gdzie upraszcza ono rozwiązanie połączeń i ułatwia montaż lub czyni konstrukcję bardziej jednolitą jako całość (segregator aktów prawnych).

Łączenie odcinków konstrukcji ze sobą powinno być dokonywane w miarę możności na sucho. Przecięcie betonu elementu sprężanego płaszczyzną prostopadłą lub zbliżoną do prostopadłej do siły sprężającej i połączenie betonu z powrotem przy pomocy sprężania narusza strukturę betonu w sposób nieistotny dla pracy konstrukcji. Naruszenie bowiem w płaszczyźnie przecięcia wytrzymałości na rozciąganie nie gra roli, gdyż zgodnie z układem sił w płaszczyźnie tej po sprężeniu rozciąganie nie występuje, natomiast siły przyczepności w tej płaszczyźnie zostają zastąpione przez siły tarcia, jakie wskutek sprężenia wystąpiłyby przy przesuwie przeciętych płaszczyzn względem siebie. Okoliczność ta pozwala traktować element scalony na sucho za pomocą sprężenia jak monolityczny.

Wykonanie dokładnie do siebie pasujących płaszczyzn stykowych odcinków konstrukcji prefabrykowanej scalanej sprężaniem na sucho zależy wyłącznie od opanowania w tym kierunku techniki formowania i obróbki prefabrykatów (promocja 3 w 1).
Pod połączeniami suchymi są tu rozumiane połączenia płaszczyzn betonowych przez bezpośredni dotyk lub też przez zastosowanie przekładki z materiału elastycznego wyrównującej nieznaczne niedokładności wykonania płaszczyzn stykowych. Wykonanie odcinków konstrukcji z płaszczyznami stykowymi dokładnie pasującymi do siebie nie przedstawia żadnej trudności. Może być przy tym zastosowana jedna z dwóch metod, które zostaną tu zobrazowane na przykładzie wykonania modelu ramowej dwuwspornikowej konstrukcji. Dla uproszczenia rozważań i ułatwienia wykonania modelu, na którym zostały sprawdzone metody wykonania prefabrykatów, konstrukcji ramy zostały nadane bardzo proste kształty. Składa się ona z prostokątnych kratowych odcinków z prostokątnymi otworami przy jednakowej grubości wszystkich elementów kraty. Dla uproszczenia modelu zastosowano też w nim wyłącznie kable przebiegające po liniach prostych.