Cykl produkcyjny

Naciąg płyty kotwiącej za pomocą małego lewara hydraulicznego. Po zapełnieniu betonem (z równoczesnym lekkim wibrowaniem) formy są przenoszone na stół wibracyjny, do którego są dociskane specjalnymi belkami stalowymi za pośrednic
twem sprężyn i poddawane silnemu wibrowaniu, a następnie wprowadzane do komory naparzania niskoprężnego na okres 2 godzin (program uprawnienia budowlane na komputer).

Po naparzeniu następuje zluźnienie zakotwień. Cykl produkcyjny udało się skrócić w tych warunkach do 4 godzin, tak że każda forma mogła być dwukrotnie użyta w ciągu 8-godzinnego dnia pracy. Jest to ważna okoliczność z uwagi na amortyzację drogich form.
Powyższy sposób produkcji jest stosowany z niewielkimi modyfikacjami w wielu wytwórniach. Podajemy jeszcze jeden przykład „bliźniaczej” formy produkcyjnej z urządzeniem do wibrowania (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Do naciągu strun można użyć opisanego w poprzednim punkcie lewara śrubowego Braunbocka, pozwalającego na równoczesne splatanie strun jest on pokazany przy naciągu w oparciu o dwie „połówkowe” formy do produkcji podkładów kolejowych.
Metoda krótkich form nadaje się szczególnie do masowej produkcji elementów powtarzalnych, w szczególności podkładów kolejowych.

W stadium przed zabetonowaniem końców. Podkłady te wykonywano w formach składających się z mocnej ramy oporowej zewnętrznej i części wewnętrznych (z cienkiej blachy) nadających podkładowi właściwy kształt. Końce każdej wiązki strun owija się dokoła odcinka rury, stanowiącego element oporowy, umieszczany później w jarzmie naciągowym. Końce te oczywiście wystają poza formę i są zabetonowywane po sprężeniu podkładu. Struny naciąga się na oddzielnym stanowisku naciągu w oparciu o stałe urządzenia oporowe. Po naciągnięciu końce wiązek zaklinowuje się stalowymi klinami w oparciu o ramę formy (uprawnienia budowlane).

Półkolisty blok

Sprężenie następuje przez wyjęcie klinów. Po zapełnieniu betonem, wibruje się wewnętrzną lekką część formy. Cechą charakterystyczną tej technologii jest oddzielenie wykonania naciągu, które odbywa się na stałej krótkiej ławie naciągowej, od klinowania strun, następującego bezpośrednio w formie. Sposób ten posiada więc pewne cechy charakterystyczne dla metody długich torów naciągowych.
Opisana technologia produkcji nie jest oczywiście jedyną w przypadku wykonywania podkładów w krótkich formach (program egzamin ustny).

Wiązka uzbrojenia obejmuje żeliwny, półkolisty blok. Końce wiązki są przyśrubowane za pośrednictwem podkładki, a naciąg następuje za pomocą śruby w oparciu o formę. Przy wzroście siły naciągu, śruba dociska z coraz większą siłą końce drutów pod podkładkę. W nowszym rozwiązaniu stosuje się naciągarki hydrauliczne. Oczywiście omawiane bloki i śruby wewnętrzne zostają zabetonowane. Produkcja zorganizowana jest w ten sposób, że na wózek transportowy układa się 5 form, uzbraja się je i podwozi na stanowiska naciągu i z kolei na stanowiska betonowania i wibrowania oraz do komory naparzania (opinie o programie). Po wypełnieniu komory (100 form) przeprowadza się naparzanie wysokoprężne w temperaturze 160°C. Obok podkładów kolejowych, elementami masowo produkowanymi w krótkich formach są płyty (lub pasma płytowe) stropowe, stropodachowe, dachowe itp.

Technologia ta rozwinęła się szczególnie w krajach stosujących w szerokim zakresie budownictwo wielkopłytowe (np. w Rosji) i zastosowanie jej również u nas w kraju zasługuje na bliższe rozpatrzenie. Przykład urządzenia do produkcji płyt w jednym z zakładów w Rosji (segregator aktów prawnych). Produkcja obejmuje tu płyty żebrowe o wymiarach 5,95X1,49X0,26 m zbrojone 16 drutami 0 4 mm lub 12 0 5 mm. Uzbrojenie to przebiega wzdłuż żeber skrajnych i jest kotwione w oparciu o formę produkcyjną.

Od strony „ślepej” jest ono zakotwione na formie przez owinięcie dokoła wałka 0 50 mm (por. szczegół a), od strony naciągu zaś za pomocą klinów podłużnych (szczegół b) (promocja 3 w 1).