Czarny marmur

Czarny marmur odegrał w dziejach sztuki polskiej rolę dość znaczną ‘). Dzieł sztuki wykonanych w Polsce w tym materiale jest bardzo wiele; w szczególności jest ich dużo w Krakowie, wycisnęły one tu swe piętno na najważniejszych częściach wnętrza kościołów. Materiał to dość rzadki, wydobywany w niewielu krajach; nadaje on pewne odrębne cechy sztuce polskiej (program uprawnienia budowlane na komputer).

W Polsce był na większą skalę wydobywany tylko w Dębniku koło Czernej, niedaleko Krzeszowic, gdzie go również od razu obrabiano i wykonywano zeń rzeźby. Ogromna większość zabytków w czarnym marmurze znajdujących się we wszystkich częściach dawnej Rzplitej została wykonana w warsztatach dębnickich. To promieniowanie sztuki pewnego typu z jednego ośrodka na cały kraj jest zjawiskiem niecodziennym w geografii sztuki. A działo się tak przynajmniej przez dwa stulecia. Warsztaty dębnickie odznaczały się niezwyczajną w dziejach sztuki polskiej trwałością i ciągłością pracy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W najlepszym zaś ich okresie, trwającym około półtora stulecia, warsztaty te były w rękach Polaków a było to właśnie w tych czasach, gdy cudzoziemcy mieli ogromną przewagę wśród architektów i rzeźbiarzy w Polsce. Początkowo majstrami w fabryce dębnickiej bywali mieszczanie krakowscy, ale niebawem wysunęli się w niej na czoło ludzie miejscowi, synowie chłopów dębnickich. Z czarnego marmuru dębnickiego wyrabiano nagrobki, portale, ołtarze, kominki, chrzcielnice, lawaterze, posadzki. Większość tych wyrobów można ująć w jednym pojęciu: są to aediculae, półarchitektura albo inaczej są sztuką ,,ramową"; portale stanowią ramę dla wejścia, ołtarze dla obrazu, epitafia dla tablicy z napisem pamiątkowym, kominki dla paleniska.

Stosowano tu następujące formy architektoniczne: kolumny, pilastry, gzymsy, szczyty (uprawnienia budowlane).
Wyroby dębnickie rozchodziły się bardzo szeroko, docierały do wszystkich ziem Rzplitej, a nawet poza jej granice. Największym ich skupieniem stał się Kraków i jego okolice, zwłaszcza bliższe kamieniołomom. Szły one także na Śląsk, do Wielkopolski, do stolicy i dalej na północ do Wybrzeża, na wschód ku Rusi i w ogóle na cały kraj.

Zalety dekoracyjne

Warsztaty kamieniarskie w Pińczowie zbliżone pod względem wielkości i znaczenia do warsztatów dębnickich były ok. roku 1600 prowadzone początkowo przez rzeźbiarza włoskiego Santi Gucciego. Hołdował on formom późnego renesansu manieryzmowi. Warsztaty te dostarczały obrobione kamienie na całą niemal Polskę. Masowość produkcji występująca w końcowej fazie renesansu oraz formy dekoracyjne zadecydowały o właściwym wyborze materiału (program egzamin ustny).

Był nim miękki wapień pińczowski, który zaraz po wydobyciu z kamieniołomu daje się z łatwością przecierać piłą i obrabiać narzędziami stolarskimi. Z czasem wytwarza się na nim twarda i zabezpieczająca powłoka. Wapień ten należy do najbardziej ulubionych gatunków kamieni epoki renesansu. Stosowany do wszelkich robót kamieniarskich, spotkać go można w zabytkach na terenie całej Polski. Nie tylko jednak tania i szybka obróbka, zalety dekoracyjne oraz dogodny transport wodny przyczyniły się do szerokiego rozpowszechnienia wapienia pińczowskiego (opinie o programie).. Przyczyniły się jeszcze do tego niektóre jego właściwości czysto fizyczne: mały ciężar właściwy i niski współczynnik przewodzenia ciepła.

Zabytki wystawione na wiekową próbę czasu, wskazują jednak, że wapień pińczowski stosować należy w budownictwie z wielką umiejętnością, gdyż zależnie od warunków wapień ten różnym podlega zmianom. Stosując go jako wątek muru otrzymywano przy odpowiedniej izolacji od gruntu ciepłe i suche pomieszczenie (segregator aktów prawnych). Użyty jako okładzina wykazał w zależności od stron świata różny stopień zniszczenia oraz przybrał odmienną patynę. Od strony bowiem wschodniej i południowej przybrał patynę w kolorze jasnym, słonecznym, od strony natomiast zachodniej i północnej ciemnoszarą (promocja 3 w 1).