Czas powstania jaskiń

Czas powstania jaskiń można określić również za pomocą metody opartej na promieniotwórczym rozpadzie uranu. Osadzający się kalcyt zawiera uran.  Z upływem czasu jedna z postaci uranu (izotop 234U) rozpada się tworząc izotop toru 230Th. Stosunek ilości tych dwóch izotopów pozwala obliczyć, ile czasu minęło od chwili ich osadzenia się. Wykorzystując tę metodę uczeni obliczyli na przykład, że suche jaskinie w Sarawaku - będące ongiś korytami strumieni - znajdujące się na wysokości zaledwie 30 metrów ponad dnem obecnej doliny rzecznej, liczą sobie ponad 350 000 lat. Dalsze datowanie najwyższych poziomów Jaskini Jeleni pozwoliło oszacować jej wiek na 2,5 miliona lat, co tłumaczy jej rozmiary. Pierwotna pustka w grotach opuszczonych przez strumienie, które je uformowały, mogła zostać z czasem zapełniona naciekami krystalicznymi. Proces ten mógł być przyspieszony w wyniku zawalenia się sklepienia i spłukania osadów z powierzchni. Właśnie w tych osadach, zgromadzonych w wejściach do jaskiń, można znaleźć świadectwa zamieszkiwania ich przez dawno żyjących ludzi. Są to resztki kości i roślin oraz zbyteczne narzędzia i naczynia, które umożliwiają śledzenie rozwoju człowieka w ciągu wieków (program uprawnienia budowlane na komputer).

 Ludzie widzą tylko to, co są w stanie dostrzec. Zdolność postrzegania otaczającego nas świata uwarunkowana jest naszą wiedzą, a granice interpretacji rzeczywistości wyznacza suma naszych doświadczeń. W żadnej innej dziedzinie nie jest to tak wyraźne, jak w badaniach skamielin, owych tajemniczo zakonserwowanych pozostałości dawnych form życia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Większość współczesnych ludzi wie, że skamieliny są szczątkami dawno wymarłych istot, które przetrwały bądź w skałach, bądź też jako skały. Skamieniałości są wszędzie. Klify, wykopy drogowe, skały nad brzegami mórz, kamieniołomy i góry są z nich zbudowane lub nimi „inkrustowane". Możliwe jest nawet poszukiwanie skamielin w mieście (uprawnienia budowlane).

Warstwy osadów

Budulcem wielu spośród wielkich budynków w finansowym sercu Londynu jest wapień z Portland lub Purbeck, z południowej Anglii. Idąc ulicą można zatem dotykając ściany przesuwać palec po szczątkach skorupiaków, amonitów i korali z okresu jurajskiego. Skamieliny te, jak wiadomo, liczą sobie ponad 150 milionów lat. Możemy więc bezpośrednio patrzeć na formy życia z niewiarygodnie odległej przeszłości; niezwykłość tego faktu jest wręcz szokująca (program egzamin ustny).

Świadomość tak długiego wieku ziemskich skał i znajdujących się w nich skamielin jest stosunkowo nowa. Niemal 1800 lat nauka europejska była zdominowana przez wierzenia i doktryny chrześcijańskie, a dogmatycznie ustalona chronologia wynikała z powszechnej akceptacji biblijnej Księgi Rodzaju. Wynikało z niej, że świat wraz z żyjącymi na nim istotami został stworzony zaledwie 4 004 lat przed narodzeniem Chrystusa. W średniowieczu miejscowi kamieniarze często „poprawiali” naturalną geologię, rzeźbiąc na tych pradawnych krewniakach kałamarnic głowy i oczy węży. W skamielinach ludzie widzieli to, co pragnęli zobaczyć (opinie o programie).

Dziś uczeni są zgodni, iż Ziemia powstała nie w stosunkowo niedawnych czasach, lecz że jej początek ginie w po- mroce bardzo odległych dziejów. Intelektualne podwaliny pod tę ideę położono między końcem osiemnastego a połową dziewiętnastego wieku. Jej prekursorem był Szkot, James Hutton (1726-1797). W roku 1795 opublikował on klasyczny traktat o geologii zatytułowany „Teoria Ziemi", który zapoczątkował nieustanne poszukiwanie początków naszej planety w coraz odleglejszej przeszłości (segregator aktów prawnych).

Według hipotezy Huttona procesy, które utworzyły grube na setki metrów warstwy skał osadowych, trwają nadal. Uważał on, że osady na dnie oceanów, sprasowane przez następne warstwy osadów, mogły stanowić surowiec obecnych skał. Znając niewielką szybkość współczesnych mu procesów powstawania osadów wydedukował, że gigantyczna grubość skał osadowych musi być skutkiem przeminięcia równie kolosalnego czasu (promocja 3 w 1).