Czas załadowania środków transportowych

Do obliczenia liczby środków transportowych stosuje się tzw. wydajność załadunkową. Wydajność załadunkowa różni się od wydajności eksploatacyjnej koparki tym, iż współczynnik wykorzystania czasu roboczego S_w jest w tym przypadku przyjmowany wyższy (najczęściej równy 1 wskutek podwyższenia składnika S_Woro) od współczynnika wykorzystania czasu roboczego S_w przy średniej wydajności eksploatacyjnej koparki (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wreszcie przy obliczaniu wydajności załadunkowej nie należy przyjmować pod uwagę współczynnika spoistości gruntu S_s, ponieważ objętość załadunkową gruntu oblicza się w stanie spulchnionym (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Czas załadowania środków transportowych wylicza się z czasu potrzebnego na podstawienie ich pod koparkę oraz czasu samego ładowania. Prędkość jazdy pociągów na normalnych torach roboczych przyjmuje się 10-25 km/godz, natomiast na torach roboczych wyładunkowych tylko 5 km/godz. Prędkość jazdy samochodów przyjmuje się 20-30 km/godz.

Po wyładowaniu należy dowieziony urobek niezwłocznie rozrównać możliwie niegrubymi warstwami (20-^30 cm), co jest szczególnie ważne przy budowlach wodnych; przyczynia się ono bowiem nie tylko do właściwej technologii robót (dobre zagęszczenie gruntu), ale także do podniesienia poziomu gospodarki torami wyładunkowymi oraz całością organizacji budowy (uprawnienia budowlane).

Drogi transportu samochodowego przy przewozie urobku ziemnego mają niemal z reguły układ pierścieniowy. Promienie skrętu są bardzo małe (R = 15-25 m), a wzniesienia i = 0,060-0,080. Kierunek podjazdu środków transportowych do koparki - odwrotny do kierunku ruchu koparki (bezpieczeństwo kierowcy samochodowego przy załadowywaniu skrzyni łyżką). Jako drogi nadające się do przewozów urobku ziemnego można uważać te, na których opory jednostkowe nie są większe od 60-80 kG/T (program egzamin ustny).

Racjonalny podział wykopu

Przy układzie pierścieniowym odstęp / między rozjazdem a początkiem rozkopu nie powinien być krótszy od długości składu pociągu. Przy układzie z torem wyciągowym skład pociągu oczekującego na załadowanie znajduje się na wyciągu 7 w czasie, gdy inny skład jest załadowywany. Układy, przy których zmiana składów pociągów roboczych połączona jest z nieuniknionymi przestojami koparek (opinie o programie).

W wyniku pracy koparki przedsiębiernej przemieszczającej się wzdłuż linii prostej z jednego stanowiska roboczego na następne tworzy się w gruncie szeroki rów, który nazywać będziemy rozkopem (w odróżnieniu od wykopu będącego gotową budowlą ziemną).

Rozkop stanowi rów o przekroju odpowiadającym optymalnym parametrom roboczym zastosowanej koparki, a powstały od jednorazowego przejścia koparki, równej długości wykopu (lub szerokości wykopu, gdy kierunek pracy koparki jest prostopadły do osi podłużnej wykopu).

Racjonalny podział wykopu na rozkopy, w szczególności gdy przekrój wykopu jest znaczny (wykopy kolejowe, drogowe, dla budowli wodnych, dla budowli przemysłowych itd.), stanowi wbrew utartym poglądom zadanie niełatwe, wywierające znaczny wpływ na ekonomikę robót ziemnych, będące celem badań teoretycznych (segregator aktów prawnych).

Kolejność wykonywania wykopu za pomocą rozkopów oznacza się na przekroju pionowym oraz na rzucie poziomym wykopu. Zarys rozkopu (obrys rozkopu) jest określeniem umownym, np. w gruncie piaszczystym zarys rozkopu określa się nie według krzywej ruchu łyżki, lecz według kąta naturalnego stoku (w związku z tym wysokość maksymalnego kopania w gruncie piaszczystym może być wyższa niż w gruntach spoistych, gdyż grunt na zboczach zsuwa się na spód rozkopu).

Rozkopy w zależności od sposobu załadowywania koparką przedsiębierną środków transportowych podzielić można na:

• rozkopy tarasowe, gdy środki transportowe znajdują się na poziomie wyższym od poziomu koparki przedsiębiernej.

• rozkopy poziome, w których środki transportowe znajdują się na dnie wykopu, tj. na tym samym poziomie, na którym znajduje się koparka (promocja 3 w 1).