Czas zużycia zapraw cementowo-wapiennych

W zaprawach tych jako kruszywo może być użyty żużel granulowany lub inne lekkie kruszywo. Orientacyjne proporcje składników zapraw cementowo-wapiennych przy określonych markach zaprawy oraz zastosowanie marek w zależności od przeznaczenia zaprawy (program uprawnienia budowlane na komputer).
Przy przygotowaniu zaprawy, obojętnie czy mieszanie odbywać się będzie ręcznie czy mechanicznie, należy najpierw wymieszać składniki sypkie, a następnie dolać wodę i całość wymieszać do chwili uzyskania jednolitej masy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W przypadku gdy stosujemy wapno w postaci ciasta wapiennego trzeba je uprzednio rozrzedzić wodą i w takiej postaci dodać do składników suchych.
Czas zużycia zapraw cementowo-wapiennych nie powinien przekraczać 5 godzin od chwili ich zarobienia.

Przy temperaturze powyżej 25°C okres ten skraca się do I godziny.
Zaprawy cementowo-gliniane. Zaprawy te przygotowuje się z cementu, zawiesiny glinianej oraz piasku (PN-65/B-14501). Cechuje je dobra urabialność, przyczepność oraz lepsze właściwości ciepłochronne od zapraw o samym spoiwie cementowym. Ponadto dzięki glinie zaprawy uzyskują cechy wodoszczelności (uprawnienia budowlane).  Do zapraw glinianych mogą być używane gliny tłuste o zawartości piasku w ilości do 3%, średnio tłuste o zawartości piasku 3-15% oraz chude o zawartości piasku 15-30%. Przygotowanie gliny do przerobu na zawiesinę, jak również samo wymieszanie gliny z wodą określa szczegółowo norma PN-65/B-14501. Należy tu tylko zaznaczyć, że zawiesinę uzyskuje się nie przez zwykłe wymieszanie gliny z wodą, lecz wytwarza się ją w specjalnych osadnikach.
Przy ręcznym sposobie mieszania zaprawy najpierw wlewa się do skrzyni zawiesinę, wsypuje się cement i składniki te miesza się aż do otrzymania jednolitej barwy. Następnie do mieszaniny tej wsypuje się piasek i dolewając wodę miesza się całość aż do czasu uzyskania jednolitej masy (program egzamin ustny).
Przy mechanicznym mieszaniu podaje się do mieszarki oddzielnie cement i oddzielna zawiesinę, miesza się składniki ok. 2 minut, a następnie dosypuje piasek i dolewając wody miesza się całość przez okres 2 do 4 minut. Zaprawa powinna być zużyta w okresie do 2 godzin od chwili jej wymieszania, a przy temperaturze wyższej niż 20°C w okresie 1 godziny.

Zaprawy gipsowe i gipsowo-wapienne

Mają one zastosowanie do murowania ścian z elementów gipsowych nie narażonych na działanie wilgoci. Piasek stosowany do zapraw gipsowych i gipsowo-wapiennych powinien mieć uziarnienie nie przekraczające 1 mm (opinie o programie).
Przy mechanicznym mieszaniu zaprawy najpierw wlewa się do mieszarki wodę, po czym dodaje się piasek i wapno mieszając każdy składnik przez okres 1 minuty, a następnie wsypuje się gips i miesza całość aż do chwili wytworzenia się jednolitej masy. Przygotowując ręcznie zaprawę miesza się wszystkie składniki sypkie na sucho, po czym mieszaninę tę wsypuje się do skrzyni z wodą lub roztworem wody z ciastem wapiennym jeżeli do zaprawy używa się ciasta wapiennego, a nie wapna hydratyzowanego.
Cały cykl mieszania zaprawy w obu wypadkach nie powinien być krótszy niż 2 minuty nie dłuższy niż 5 minut.
Oprawa powinna być zużyta w jak najkrótszym czasie od chwili zarobienia.
Laprawy kwaso- i ługoodpome. Przygotowuje się je ze specjalnych spoiw oraz wypełniaczy nadających zaprawie odporność na działanie kwasów. Do bardziej znanych należą zaprawy krzemianowe i siarkowe.
W zaprawie krzemianowej spoiwem jest szkło wodne, a wypełniaczem mączka krzemianowa (segregator aktów prawnych). Zaprawy krzemianowe odporne są na działanie kwasów nieorganicznych, dają wysoką wytrzymałość i odporność termiczną. Do zapraw krzemianowych używa się dodatków regulujących czas wiązania i twardnienia.
[aprawy siarkowe, zwane również kitami siarkowymi, przygotowuje się z roztopionej jarki jako spoiwa, mączki mineralnej najczęściej krzemianowej z ewentualnym dodatkiem sadzy oraz środków uplastyczniających. Zaprawy te są odporne na działanie kwasów mineralnych.
IV przypadku działania kwasów występujących w wodzie gruntowej lub słabych roztworów kwasów występujących w otoczeniu murów dostateczną odporność na ich działanie wykazują szczelne zaprawy cementowe z cementu hutniczego lub w mniejszym stopniu z cementu portlandzkiego. Do zapraw ługoodpornych zalicza się wszystkie zaprawy o spoiwie z cementu portlandzkiego (promocja 3 w 1).