Człony skrajne dźwigara

Człony skrajne dźwigara o długości 1,00 m, wykonane z blachy, są wyposażone w wysuwane końce podporowe. Dadzą się one wysuwać o ok. połowę długości członów skrajnych (program uprawnienia budowlane na komputer). Dzięki nim można regulować długość ogólną dźwigara w granicach do 1,55 m.
Wadą tego typu dźwigarów jest znaczna pracochłonność montażu poszczególnych elementów oraz stosunkowo szybkie zużycie, które znajduje swój wyraz w powstawaniu luzów w połączeniach zawiasowych (przegubach) pasa dolnego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dźwigarem o konstrukcji opartej na podobnej zasadzie jest dźwigar „Gigant” firmy Iliinnebeck z Dusseldorfu. Jest to dźwigar typu ciężkiego stosowany przy dużych obciążeniach (ciężar własny jednego metra wynosi 40 kG). Demontaż tego dźwigara jest łatwy nawet przy pełnym obciążeniu dzięki końcówce podporowej z trzpieniem umożliwiającym zmianę jej wysokości.
Dźwigar ten może być stosowany do rusztowań zarówno konstrukcji płaskich jak i kopuł, sklepień (uprawnienia budowlane).
W przypadku bardzo dużych obciążeń można łączyć dwa dźwigary „Gigant” układając je jeden na drugim.

Można też je wzmacniać stosując podpięcie.
Do podparc.a dźwigarów „Gigant” często stosuje się stojaki rurowe potrójne połączone z wieżą kratową, również produkcji firmy Hunnebeck.
Odrębny typ dźwigarów rusztowaniowych inwentaryzowanych stanowią dźwigary o pasach elastycznych stosowanych do deskowań krzywoliniowych (ściany zbiorników, sklepień).
Jak wynika z podanych przykładów konstrukcji dźwigarów rusztowaniowych, dźwigary te mogą być zastosowane praktycznie przy budowie każdej konstrukcji
betonowej. Pasy górne dźwigarów są dostatecznie szerokie, aby można było na nich bez trudu opierać płyty (tarcze) deskowań (program egzamin ustny).

W razie potrzeby na pasy można nakładać deski poszerzające pasy górne. Deski umocowuje się do pasów dźwigarów za pośrednictwem płaskowników.
Ciężar dźwigarów zmniejsza się przy zastosowaniu stali wysokogatunkowych do całej konstrukcji lub ich części.

Rusztowania przesuwne

Rozwój przemysłu spowodował konieczność zastosowania w budownictwie przemysłowym jak najbardziej ekonomicznych i szybkich metod wykonawstwa, szczególnie przy budowie wielkich hal fabrycznych. Koncepcje postępowych metod budownictwa oparto na doświadczeniach zagranicznych.
Wysokie hale fabryczne wymagały dotychczas budowy skomplikowanych, drogich i często stałych rusztowań dla wykonania przekryć żelbetowych. Deficyt drewna wpłynął na zaniechanie konstrukcji rusztowań starego typu i zastąpienie ich nowoczesnymi konstrukcjami przy zachowaniu maksymalnej powtarzalności rusztowania i oszczędności materiału, z którego jest wykonane, szczególnie drewna.

Zagadnienie to zostało rozwiązane przez zastosowanie do budowy rusztowań rur stalowych powszechnie używanych przy wykonywaniu robót tynkowych. Tylko w wyjątkowych przypadkach powinno się budować rusztowania z balii okrąglaków drewnianych (opinie o programie). Rusztowania przesuwne stanowią konstrukcję przestrzenną opartą na szeregu wózków za pośrednictwem klinów i mechanicznych dźwigników. Rusztowania takie są projektowane w zasadzie dla jednego przęsła konstrukcji przekrycia hali. Na rusztowaniu zmontowana jest konstrukcja rygli, krążyn itp., na których z kolei oparte jest deskowanie wykonywane z drewna, bardzo często obitego blachą.

Rusztowania ustawione na stanowisku roboczym są podparte klockami umieszczonymi przeważnie pod wózkami (segregator aktów prawnych). Po wykonaniu zbrojenia i zabetonowaniu przekrycia oraz po uzyskaniu dostatecznej wytrzymałości betonu usuwa się podpory oraz opuszcza rusztowanie przez usunięcie klinów lub za pomocą dźwigników.

Następnie cały zespół rusztowania przesuwa się na następne stanowisko robocze za pomocą np. wciągarek kozłowych. Sposób ten pozwala wykonać długie ciągi przekryć za pomocą jednego zespołu rusztowania (promocja 3 w 1). Dlatego, ze względu na koszt budowy należy mieć na uwadze znaczną powtarzalność przęseł hali, a tym samym możliwość wielokrotnego stosowania rusztowań.