Czynnik wielkości elementów

Rozpatrując czynnik wielkości elementów stwierdziliśmy, że przy elementach większych istnieje większe prawdopodobieństwo napotkania niebezpiecznych wad. W wykonawstwie wystąpi zjawisko odwrotne. Im element posiada mniejsze rozmiary (zwłaszcza mały przekrój), tym jest trudniejszy do wykonania w warunkach budowy. Zwiększa się zatem możliwość niedokładności i wad wykonania (program uprawnienia budowlane na komputer). Ustala się obecnie klasy dokładności wykonania konstrukcji i stosownie do nich koryguje w obliczeniach wymiary przekrojów.

Ewentualność zmian wymiarów zależy od dokładności wykonawstwa i wielkości przekroju. Stała a będzie tym mniejsza im lepsze będzie wykonawstwo. Przy prefabrykacji w formach stalowych można ją zredukować nawet do zera, w budownictwie tradycyjnym wynosi ok. 3 cm. Uwzględnienie w obliczeniach niedokładności wykonawstwa prowadzi między innymi do traktowania technicznego ściskania lub rozciągania osiowego jako działania mimośrodowego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dlatego wartości mimośrodu, uwzględniającego odchylenia rzeczywistej osi elementu od teoretycznej, geometrycznej linii środkowej przekroju, jak również odchylenia położenia wkładek stalowych- oraz niejednorodności betonu, powinny stanowić stały dodatek do mimośrodu obliczeniowego lub przy działaniu osiowym jako mimośród wyjściowy. Poza wyżej omówionymi jest jeszcze wiele innych czynników wywierających wpływ na bezpieczeństwo konstrukcji.

Występują one dużo rzadziej, lecz nie można ich pominąć (uprawnienia budowlane). Do czynników tych należy zaliczyć korozję materiałów, różnicę osiadań gruntu, ruchy sejsmiczne skorupy ziemskiej, zmiany warunków klimatycznych itp. Trzeba jeszcze dodać, że założenia przyjęte w obliczeniach statycznych, odnośnie do wymiarów, cech wytrzymałościowych materiału, sposobu obciążeń itd. nie są ścisłe. Wszystko to powoduje poważne trudności w dokładnym określeniu współczynnika bezpieczeństwa, nawet dla prostych konstrukcji (program egzamin ustny).

Konstrukcje uzwojone

Konstrukcje uzwojone zostały wprowadzone na przełomie wieku XIX i XX przez Considered. Istotną cechą elementów uzwojonych jest tak duże zagęszczenie zbrojenia poprzecznego, że przeciwstawia się ono poprzecznym odkształceniom betonu, co podnosi wytrzymałość elementu na ściskanie osiowe. Zbrojenie poprzeczne musi być wykonane w postaci gęsto rozstawionych strzemion lub - co zdarza się najczęściej i skąd pochodzi nazwa tego rodzaju elementów - wykonuje się je w formie spirali zwiniętej z ciągłego pręta (opinie o programie).

Spirala w rzucie poprzecznym posiada kształt odpowiadający kształtowi słupa. Spotykamy spirale kwadratowe, prostokątne, wieloboczne lub kołowe. Rzut kołowy jest najkorzystniejszy. Końce spirali muszą być dobrze zakotwione w betonie. Również, gdy zamiast spirali stosujemy gęsto rozstawione strzemiona, muszą być one zamknięte i zespawane lub końce ich trzeba starannie zakotwić. Uzwojenie stosuje się najczęściej w silnie obciążonych słupach ściskanych (segregator aktów prawnych).

Czasem daje się też uzwojenie wzmacniające strefę ściskaną w belkach zginanych lub w łukach. Uzwojeniem w tych przypadkach można zastąpić górne zbrojenie podłużne elementów podwójnie zbrojonych. Przekrój poprzeczny elementu uzwojonego dzielimy na rdzeń i otulinę. Rdzeniem nazywamy część przekroju zamkniętą wewnątrz uzbrojenia, otuliną - beton znajdujący się na zewnątrz uzwojenia. Jako powierzchnię dzielącą rdzeń od otuliny przyjmuje się powierzchnię wyznaczoną przez osie prętów uzwojenia. Otulina nie wpływa na nośność elementu. Wynika to z faktu, że w rdzeniu występują większe naprężenia, a tym samym większe odkształceń, które powodują odpadanie otuliny przed osiągnięciem przez element pełne nośności (promocja 3 w 1).

Niemożność uwzględnienia otuliny w pracy elementu jest poważnym mankamentem konstrukcji uzwojonych. Nie tylko musimy zmniejszyć obliczeniowy przekrój elementu, ale ponadto nie możemy wyzyskać pełnej nośność betonu w obawie przed odpadnięciem otuliny, która jest konieczna dla zabezpieczenia zbrojenia przed korozją.