Czysta zaprawa gipsowa

Zaprawa z wapna hydraulicznego ma inne własności niż obie zaprawy wyżej opisane, twardnieje bowiem podobnie jak zaprawa cementowa, na skutek procesów chemicznych, zachodzących między wapnem a wodą (program uprawnienia budowlane na komputer). Dlatego też nadaje się ona do wyprawiania ścian zawilgoconych lub też na wyprawy zewnętrzne, narażone na deszcze. Dodawanie do niej cementu nie jest praktykowane. Narzucamy ją na podłoże uprzednio dobrze zwilżone i podczas twardnienia staramy się utrzymać ją w stanie wilgotnym.

Najczęstsze stosunki mieszaniny są 1 : 3 do 1 : 5. Ilość materiałów na 1 m:! zaprawy, jak przy użyciu wapna hydratyzowanego.
W pewnych wypadkach omówionych dalej musimy zabezpieczyć wyprawę wapienną od tworzenia się rys. Służy do tego celu dodatek ciętej słomy, siana lub włosia bydlęcego. To ostatnie jest najlepsze, choć najdroższe, jednakże doskonale wzmacnia wyprawę na rozciąganie.

Na 1 m zaprawy (zwykle 1:3) dodaje się około 25 kg słomy lub siana albo też 5 kg włosia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Czystą zaprawę gipsową przyrządza się w ten sposób, że najpierw sypie się gips równomiernie na powierzchnię wody (około 10 kg gipsu na 6 do 7 1 wody). Gdy masa gipsu zanurzona w wodzie będzie już wystawać nad jej powierzchnię, oznacza to moment, kiedy należy rozpocząć mieszanie gipsu z wodą na rzadkie ciasto.

Ani dalsze dosypywanie gipsu, ani też dodawanie wody nie jest już wskazane. Po kilku minutach ciasto zaczyna twardnieć, a po około 30 minutach jest już tak twarde, że można na nim zrobić tylko słaby znak paznokciem.
Czystej zaprawy gipsowej używa się rzadko, natomiast przeważnie dodaje się piasek, żużel, ciętą słomę itp. Do czystej zaprawy gipsowej niezbędny jest dodatek niewielkiej ilości wapna, warunkujący uzyskanie gładkiej powierzchni wyprawy (uprawnienia budowlane).

W lecie czysta zaprawa gipsowa twardnieje bardzo szybko. Ten sam wynik otrzymujemy przy użyciu ciepłej wody i rozgrzanego na słońcu gipsu. Jeżeli więc użyjemy wody zimnej, a gips będzie leżał w cieniu, nastąpi opóźnienie w wiązaniu zaprawy. Gips choćby tylko trochę stwardniał - nie nadaje się do dalszego użytku. Jeżeli więc w skrzyni pozostało nieco zaprawy gipsowej, nie wolno jej rozrabiać przez dodanie wody (program egzamin ustny). Gips ten należy wyrzucić jako zepsuty. Także nie wolno przygotowywać nowej zaprawy w naczyniu, w którym pozostało trochę zaprawy starej. Zaprawa stara działa w tym przypadku jako przyśpieszenie wiązania, w następstwie czego powstają na wyprawie rysy i odpryski.

Zaprawa wapienno-gipsowa

Należy więc przyrządzać tylko taką ilość zaprawy, jaka może być wyrobiona w czasie pracy, po czym należy starannie oczyścić ze stwardniałego gipsu naczynie i narzędzia.
Przyrządza się ją w ten sposób, że do zaprawy wapiennej dolewa się rozrobiony w wodzie gips (opinie o programie). Najczęściej stosuje się mieszaninę o składzie: 1 część objętościowa wapna, 3 części piasku i 1 część gipsu. Wapno może być gaszone (ciasto) lub hydratyzowane (w proszku).

W normie PN/B-655 podano, że zaprawę wapienno-gipsową tworzy mieszanina jednej części ciasta wapiennego i dwóch części piasku z dodaniem 150 kg gipsu murarskiego zarobionego wodą na 1 m zaprawy. Dodatek do wody kleju stolarskiego przedłuża czas wiązania zaprawy (segregator aktów prawnych). Zaprawa ta ma w budownictwie bardzo szerokie zastosowanie.
W celu powiększenia ciągliwości i sztywności, dodaje się do niej sierść bydlęcą i klej, podobnie jak do czystej zaprawy gipsowej. Tego rodzaju zaprawę gipsową daje się przede wszystkim na siatkach metalowych (np. sztuczne sklepienia).

Wyprawy wapienno-gipsowe nie nadają się do stosowania na zewnątrz budynku ani w miejscach wilgotnych, ponieważ woda lub wilgoć rozmiękcza gips, a potem go rozpuszcza.
Do robót sztukatorskich używa się mieszaniny o składzie 5 części objętościowych ciasta wapiennego, 5 części objętościowych gipsu sztukatorskiego i około 3 części wody. Najpierw rozrabia się wapno w wodzie, a potem dosypuje się gipsu. Piasku się nie dodaje (promocja 3 w 1).