Dachy budowli nadziemnych

Powłokami można pokrywać wspomniane powierzchnie betonowe, lecz do wszelkiego rodzaju obróbek należy stosować wzmocnienie powłok tkaniną lub papą.
Powłoki można nakładać na połacie dachowe z płyt prefabrykowanych i na płyty prefabrykowane przed ich ułożeniem. W tym ostatnim przypadku umożliwia się krycie dachów nawet w bardzo trudnych warunkach zimowych (program uprawnienia budowlane na komputer).
Sposób powlekania płyt betonowych jest prosty. Suchą powierzchnię oczyszcza się z kurzu i łatwo odstających części masy betonowej, gruntuje się roztworem bitumicznym w ilości ok 0,7 kg/m2, a następnie w jednej lub dwóch warstwach układa się powłokę grubości ok. 3 mm z uwłóknionej (fileryzowanej) masy izolacyjnej stosowanej na zimno lub na gorąco.

Powłoki świeżo ułożone można utrwalić białą lub kolorową posypką mineralną, dzięki czemu uzyskują one ochronę przed ujemnym działaniem promieni słonecznych. Można również pokryć czarne powłoki kolorowymi roztworami i emulsjami bitumicznymi.
Dachy budowli nadziemnych mogą być izolowane przeponami jednowarstwowymi lub kilkuwarstwowymi (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Pokrycia takie łatwo jest konserwować i dlatego okresy użytkowania takich pokryć mogą być długie. W przeciwieństwie do nich izolacje podziemne muszą być wykonywane bardziej solidnie, tak aby raz ułożone mogły niezawodnie spełniać swoje zadanie przez cały okres eksploatacji budynku, ponieważ nie mogą być uzupełniane w drodze konserwacji (uprawnienia budowlane).
Przepony z jednej warstwy papy są u nas stosowane do budynków drugorzędnych lub stanowią tymczasowe pokrycie wykonane w warunkach zimowych.

Przepony właściwe

Na ogół pokrycia dachowe składają się z dwóch warstw papy klejonych lepikami na gorąco lub masami na zimno. Na pierwszą warstwę używa się papy izolacyjnej (bez posypki mineralnej), a na drugą papy powłokowej, przy czym przestrzega się zwykle zasady, aby do pap smołowych używać lepików i mas smołowych, a do pap asfaltowych - lepików i mas asfaltowych (program egzamin ustny).
Przepony dachowe można podzielić na przepony właściwe i pseudoprzepony.

Przepony właściwe uzyskuje się przez monolityczne naklejenie warstw papy na zimno wg metody „mokre do mokrego”. Przepony takie można układać zarówno na powierzchniach poziomych (m. in. na tarasach i jezdniach mostowych), jak też różnie nachylonych (opinie o programie).
Pseudoprzepony składają się z warstw papy połączonych lepikami na gorąco lub zimno, w których lepiki nie izolują, lecz stanowią tylko środek klejący. Warstwy papy są połączone jakby punktowo, a jedynie brzegi arkuszy papy są ze sobą sklejone na całej powierzchni.
Pseudoprzepony są pospolicie stosowanymi pokryciami dachów miejskich i przemysłowych. Układanie ich jest łatwe i postępuje bardzo szybko.
Miejscem najwrażliwszym pokryć dachowych na zacieki są wszelkiego rodzaju połączenia i skrzyżowania płaszczyzn, naroża i koryta (segregator aktów prawnych).

Z tego powodu uszczelnienie dachu sprowadza się przede wszystkim do prawidłowego wykonania wszelkiego rodzaju obróbek kominów, załamań ścian, rur, koryt, rynien i rur spustowych.
Podstawowym elementem jest obróbka naroży (płaskich lub wklęsłych). Często przepony ułożone w narożach wklęsłych nie trzymają się podłoża i odstają. Powodem tego jest skurcz przepon. Przez utworzoną wskutek tego przestrzeń między ścianą pionową a przeponą przedostaje się woda powodując zacieki. Ażeby temu zapobiec, stosuje się trwałe przytwierdzenie brzegów przepony do ściany. Jednakże ten system zamocowania nie chroni przed od- stawaniem przepony od naroża (promocja 3 w 1).

Jeżeli przepona była trwale przytwierdzona do naroża wklęsłego lepikiem na gorąco, może nawet ulec w tym miejscu rozerwaniu. Ze względu na powstające naprężenia przeponę wzmacnia się kilkoma warstwami papy lub juty. Jakkolwiek trudno jest nawet i w tym przypadku uniknąć odstawania, to jednak uzyskuje się przeponę bardziej wytrzymałą na mechaniczne uszkodzenia.