Dane techniczne do projektowania chodników

Chodniki w zakładach przemysłowych dzielą się na zasadnicze, to jest prowadzące od punktów wejściowych do podstawowych budynków produkcyjnych, oraz drugorzędne - wszystkie pozostałe (program uprawnienia budowlane na komputer).

Szerokość pasma ruchu dla chodnika przyjmuje się 0,75 m. Ilość pasm ruchu na chodnikach zasadniczych wynosi min. dwa (szerokości 1,5 m), na drugorzędnych - jedno (szerokości 1,0 m).
Natężenie ruchu na chodnikach przyjmuje się dla chodników zasadniczych 600 osób najliczniejszej zmiany na jedno pasmo, a dla chodników drugorzędnych - 1000 osób na godzinę na jedno pasmo.
Nawierzchnie chodników można wykonywać z płyt betonowych lub żwirowane na podłożu gruntowym (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ze względów oszczędnościowych należy dążyć do ograniczenia budowy chodników, a w każdym razie do stosowania minimalnych szerokości i najtańszej nawierzchni.
Przy małym ruchu pieszym i kołowym można całkowicie zaniechać budowania chodników przyjmując, że ruch pieszy będzie się odbywał po drogach kołowych. Wtedy należy przewidzieć przy jezdniach pasy bezpieczeństwa o szerokości 0,75 m (uprawnienia budowlane).

Jak już wspominano przy omawianiu planów zabudowy, opracowanie planu generalnego nie ogranicza się do rozwiązania rzutu poziomego, lecz musi uwzględniać również układ pionowy. Zagadnienie to szczegółowo opracowuje się na planie robót ziemnych. Wytyczne jednak do opracowania tego planu daje plan zabudowy (program egzamin ustny).

Rzędne plantowania

Na planie zabudowy, a następnie na planie robót ziemnych należy rozwiązać następujące zagadnienia:
a) ustalić zasadę ukształtowania pionowego terenu, w szczególności podstawowe rzędne plantowania oraz kierunki i wielkości spadków, z uwzględnieniem sieci dróg kolejowych i kołowych, możliwości odprowadzenia wód opadowych i prowadzenia sieci uzbrojenia podziemnego;
b) ustalić rzędne posadzek budynków i budowli z uwzględnieniem racjonalnego posadowania;
c) ustalić rzędne głównych punktów sieci komunikacji kołowej i kolejowej.

Zależnie od ukształtowania terenu i wymagań technologii powierzchnia terenu może być wyrównana w następujący sposób:
a) do poziomu, co ułatwia rozwiązanie dróg kolejowych i kołowych oraz sieci uzbrojenia podziemnego, utrudnia jednak odprowadzenie wód deszczowych; ten sposób wymaga często wykonania dużej ilości robót ziemnych;
b) z zachowaniem niedużego pochylenia terenu w jednym lub kilku kierunkach (opinie o programie). Nie powoduje to żadnych dodatkowych trudności, a ułatwia odwodnienie terenu i zmniejsza ilość robót ziemnych. Przy dużych długościach budynków powstają trudności w rozwiązaniu podłóg. Na przykład przy spadku tylko 2-3% i długości budynku 50-60 m, różnica
wysokości na obu końcach budynku może wynieść 1,5-1,8 m. W tych wypadkach wskazane jest posadzkę budynku wykonać również ze spadkiem, co we wnętrzu jest zupełnie niewyczuwalne;
c) tarasowo lub w kilku płaszczyznach zbliżonych do układu topograficznego. Sposób ten stosuje się tam, gdzie można wykorzystać siłę ciężkości dla ruchu materiałów (fabryki wzbogacające, cementownie) (segregator aktów prawnych).

Na poszczególnych tarasach umieszcza się wyodrębnione zespoły budynków. Jeżeli w zakładzie projektuje się sieć kolejową, najlepszym układem będzie w tym wypadku układ czołowy.
Przy ustalaniu rzędnych posadzek budynków i sposobu posadowienia musimy brać pod uwagę warunki geologiczne i hydrologiczne, to znaczy rodzaj i uwarstwienie gruntu oraz poziom wód gruntowych. Dane te uzyskuje się przez wykonanie próbnych wierceń lub dołów w sposób podany w PN/B-184.

Przy opracowywaniu planu generalnego zakładu leżącego na terenie kopalni należy uwzględniać możliwość powstawania szkód górniczych, a więc unikać sytuowania budynków w miejscach zagrożonych (promocja 3 w 1).
Nie należy również zapominać o konieczności ograniczenia robót ziemnych do minimum oraz wyrównania mas wykopów i nasypów, jak również konieczności zdjęcia górnej warstwy ziemi roślinnej przechowania jej dla późniejszego wykorzystania do trawników.