Depolimeryzacja uprawnienia budowlane

Równocześnie z cyklizacją zachodzi depolimeryzacja. Podczas gdy średni ciężar cząsteczkowy kauczuku naturalnego wynosi powyżej 100 000, to wartość ta dla cyklo-kauczuków używanych dla celów lakierniczych wynosi ok. 5 000 (program uprawnienia budowlane na komputer).

W związku z depolimeryzacją wzrasta rozpuszczalność. Z kauczuku naturalnego można uzyskać roztwory zaledwie 5-procentowe, podczas gdy z cyklokauczuku nawet powyżej 50% i są one mniej lepkie od galaretowatych roztworów kauczuków. W związku z tym powłoki z wyrobów cyklokauczukowych otrzymuje się znacznie grubsze niż z wyrobów chlorokauczukowych lub poliwinylowych. Lakiery i emalie na cyklokauczuku, plastyfikowane chlorowanym dwufenylem lub chloroparafiną, dają powłoki o wysokiej odporności na korozję chemiczną, które jednak (podobnie jak powłoki chlorokauczukowe) wymagają kilkudniowego sezonowania przed oddaniem ich do eksploatacji, wykazując zjawisko tzw. retencji (powłoka pozornie sucha jest przez pewien czas bardzo plastyczna dzięki utrzymywaniu resztek rozpuszczalnika).

Powłoki wykazują odporność na wodę słodką i solankę, środowiska alkaliczne o różnych stężeniach, rozcieńczone kwasy nieorganiczne oraz atmosferę zawierającą znaczne ilości S02 i wilgoci. Ich odporność chemiczna i termiczna (do 80°C) jest wyższa od odporności powłok chlorokauczukowych i poliwinylowych.
Do wysokiej odporności powłok cyklokauczukowych przyczynia się w dużym stopniu ich szczelność, objawiająca się w powolnej dyfuzji pary wodnej i niskiej ich nasiąkliwości (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Mimo wysokiej ceny wyroby cyklokauczukowe są ekonomiczne w stosowaniu, gdyż zawierają one mało rozpuszczalnika (taniej benzyny lakierniczej), a stosunkowo dużo pigmentów i obciążników, zużycie ich zatem na jednostkę powierzchni przy równej grubości powłok jest znacznie niższe (prawie dwukrotnie) niż w przypadku wyrobów chlorokauczukowych lub poliwinylowych. Lakiery i emalie epoksydowe. Z wyrobów opartych na żywicach epoksydowych w budownictwie znajdują zastosowanie lakiery i emalie twardniejące w temperaturach normalnych, a więc wyroby dwuskładnikowe składające się z roztworu żywicy epoksydowej (z ewentualnym dodatkiem pigmentów i obciążników) oraz tzw. utwardzacza (najczęściej poliaminowego lub poliamidowego), który wprowadza się do żywicy na krótko przed użyciem (uprawnienia budowlane).

Wyroby te mogą być stosowane do wymalowań chemoodpornych obiektów narażonych na stałe działanie roztworów alkaliów i soli (np. NaCl) w temperaturach do 80°C, na działanie benzyn i ropy naftowej oraz bardzo agresywnej atmosfery przemysłowej. Wykazują one doskonałą przyczepność do różnych podłoży metalowych, betonu, drewna itp. Ze względu na wysoką odporność na ścieranie i czynniki chemiczne stosuje się je również jako pokrycie ochronne dla podłóg betonowych w zakładach przemysłowych, zabezpieczające podłogi równocześnie przed pyleniem oraz działaniem czynników agresywnych.
W Polsce lakiery i emalie epoksydowe produkowane są na żywicach noszących nazwę Epidianów.

Lakiery i emalie poliestrowe

Są to tzw. wyroby bezrozpuszczalnikowe, stanowiące roztwory nienasyconych poliestrów w styrenie (program egzamin ustny). Pod wpływem dodatków nadtlenków organicznych następuje polimeryzacja styrenu z poliestrem i żywica utwardza się. Lakiery poliestrowe mają tę zaletę, że nie zawierają lotnych rozpuszczalników, dają więc powłoki o znacznej grubości i całkowitej szczelności, a więc paro- i gazoszczelne. Powłoki te odznaczają się ponadto bardzo wysoką wodoodpornością, wysokim połyskiem oraz wytrzymałością mechaniczną.

Znajdują zastosowanie w budownictwie do malowania drewna, mebli wbudowanych, płyt pilśniowych, paździerzowych itp. zabezpieczając je przed paczeniem się, a ponadto do pokrywania ściennych płyt warstwowych typu sandwicz z okładziną z poliestru zbrojonego włóknem szklanym, do malowania podłóg betonowych w zakładach przemysłowych itp.
Wyroby malarskie na wodnych emulsjach i dyspersjach olejów lub żywic i kauczuków syntetycznych (opinie o programie).

Wyroby na substancjach błonotwórczych emulgowanych w wodzie (olejach schnących, kompozycjach olejno-klejowych, modyfikowanych olejami, żywicach alkidalowych itp.) lub na dyspersjach wodnych wysokospolimeryzowanych żywic i kauczuków syntetycznych uważane są powszechnie za najbardziej wartościowe z punktu widzenia wymagań nowoczesnego budownictwa i w wysoko uprzemysłowionych krajach stosowane na szeroką skalę.

Są to farby typowo budowlane, gdyż zarówno technika ich stosowania jak i własności wymalowań najbardziej odpowiadają potrzebom techniki budowlanej, a więc:
1) nadają się one przede wszystkim do malowania podłoży (tworzyw) o znacznej porowatości (tynki, betony, gips, azbestocement, drewno, materiały drewnopochodne itp.), które przeważają w technice budowlanej,
2) zapewniają bezpieczne warunki pracy, gdyż są niepalne i przeważnie nie zawierają toksycznych rozpuszczalników organicznych (segregator aktów prawnych),
3) są szybkoschnące i dają powłoki mikroporowate, przenikliwe dla pary wodnej i powietrza, a więc nie tamujące oddychania murów,
4) dają się w razie potrzeby rozcieńczać wodą do żądanej konsystencji roboczej i nakładać pędzelkiem, szczotką, wałkiem lub pistoletem natryskowym; narzędzia malarskie mogą być z nich również w łatwy sposób zmywane wodą,
5) powłoki malarskie mają przyjemną matową lub półmatową fakturę, a ich właściwości fizyko-mechaniczne oraz odporność na wpływy atmosferyczne i chemiczne zależne są od rodzaju farby i przez dobór tych farb można właściwości wymalowań regulować zarówno z punktu widzenia potrzeb tworzywa, z którego jest zbudowany element czy konstrukcja budowlana, jak z punktu widzenia warunków, na które będą one narażone w trakcie eksploatacji (promocja 3 w 1).