Deskowania ślizgowe

Przy stosowaniu deskowania ślizgowego konieczny jest pionowy układ obiektu oraz zalecany jednakowy (ewentualnie nieznacznie zmienny) przekrój budowli na całej jej wysokości (program uprawnienia budowlane na komputer).
Szybki postęp robót można uzyskiwać dzięki użyciu cementów szybko sprawnych, bądź stosowaniu środków przyspieszających twardnienie betonu.

W tym celu można stosować chlorek wapnia (nawet w okresie letnim) lub nagrzewanie parą. Ten ostatni sposób jest godny zalecenia; w przypadku należycie zorganizowanych robót umożliwia on posuwanie się wzwyż z szybkością przekraczającą nawet 3 m na dobę (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Przy wykonywaniu robót w okresie dużych mrozów całość deskowania można obudować i ogrzewać od wewnątrz, tworząc w ten sposób ślizgowy cieplak.

Do czynników, które opóźniają właściwy ślizg deskowania, a nawet mogą go uniemożliwić, należą: pęcznienie deskowania, tarcie między deskowaniem a betonem przy posuwie, mimośrodowe obciążenie prętów niosących oraz niewłaściwe uziarnienie kruszywa (uprawnienia budowlane).
Konstrukcja zespołu ślizgowego składa się z następujących zasadniczych części: zestawu płatów deskowania wraz z krążynami i układem usztywniającym, urządzenia podnośnikowego, pomostu roboczego, prowadnic prętów niosących oraz z rusztowania do wykonywania robót dodatkowych z zewnątrz oraz od wewnątrz komór.

Deskowanie, w którym wykonuje się betonowanie ścian komór, składa się z części zewnętrznej oraz wewnętrznej wykonanych z desek gładzonych od strony przylegania do betonu. Wysokość tego deskowania wynosi najczęściej 1,20 m (sięga niekiedy i do 2,0 m) (program egzamin ustny). Zbieżność deskowania ślizgowego waha się w granicach 0,2-0,5% w zależności od przyczepności tworzywa ściany.
Typowe rozwiązanie deskowania ślizgowego komór kwadratowych. Dla lepszego zespolenia pracy obu krążyn w przenoszeniu obciążenia na pręty niosące, krążyny te tak przy komorach okrągłych, jak i prostokątnych usztywnione są między sobą słupkami i krzyżulcami. W celu zabezpieczenia deskowania przed szkodliwymi odkształceniami wykonuje się w płaszczyźnie poziomej usztywnienia w postaci zastrzałów (głównie dla komór kwadratowych i prostokątnych), lub naciągniętych drutów (przy komorach okrągłych) (opinie o programie).

Urządzenie podnoszące

Urządzenie podnoszące całość układu ślizgowego jest wmontowane w specjalne ramy podnośnikowe (kozły). Składa się ono zasadniczo
z pionowych stojaków, z górnej i dolnej pary poziomych kleszczy i usztywniających zastrzałów. Ramy rozmieszcza się w odległościach co 1,50-2,0 m, a nawet do 2,50 m, zależnie od obciążenia i średnicy pręta niosącego.
Podnoszenie układu ślizgowego wykonuje się za pomocą urządzenia śrubowego lub coraz szerzej stosowanego urządzenia hydraulicznego (segregator aktów prawnych).

Urządzenie śrubowe jest skonstruowane z rury od wewnątrz gładkiej, a na zewnątrz nagwintowanej gwintem samohamownym prostokątnym, z zacisku zakładanego na pręcie niosącym, nakrętki przymocowanej do górnej pary kleszczy oraz dźwigni do pokręcania podnośnika (tzw. pokrętło). Rura spełniająca rolę właściwej śruby nasadzona jest na pręt niosący i opiera się na nim za pomocą zacisku również nasadzonego i zamocowanego na pręcie. U góry zakończona jest ona pokrętłem, którego cztery bolce boczne służą do nakładania ruchomego ramienia pokrętła. Między parą kleszczy górnych założona jest nakrętka przymocowana do nich i służąca do umocowania wieszaków z okrągłych prętów przekazujących obciążenia z krążyn i deskowania na pręt niosący.

Przy obracaniu pokrętłem rury śrubowej, która jest oparta na zacisku pręta niosącego, następuje podnoszenie się nakrętki, a przez połączenie jej z krążynami za pomocą wieszaków podnosi się do góry i deskowanie ślizgowe wraz z pomostem roboczym.
Ostatnio coraz częściej stosuje się podnośniki hydrauliczne (u nas stosowany jest typ CHDKJ-3) składające się z trzech zasadniczych podzespołów: cylindra zewnętrznego, tłoka i głównej sprężyny (promocja 3 w 1).

Cylinder przedzielony jest przeponą na dwie części: górną (między przeponą i głowicą cylindra) i dolną, w której znajduje się tłok, opierający się na sprężynie leżącej na dnie cylindra. W osi pionowej cylindra poprzez otwór przechodzi pręt niosący. W głowicy i w dolnej części tłoka umieszczone są trójdzielne szczęki, które chwytają pręt niosący.