Deskowanie wewnętrzne

Jeżeli słupy są gęsto rozstawione, wówczas wewnątrz budynku stosuje się deskowanie poziome, jeśli natomiast słupy są w większej odległości, a istnieją rygle, to stosowane jest deskowanie pionowe.
Ze względu na usztywnienie budynku najlepsze jest deskowanie ukośne, jest ono jednak w zwykłych warunkach kosztowne w wykonaniu (program na komputer).
W szczególnych przypadkach stosuje się zamiast deskowania wewnętrznego płyty wiórkowo-cementowe, płyty azbestowo-cementowe itp.
Wypełnienia ocieplające

W celu ocieplenia pomieszczeń wnętrze ściany dwustronnie deskowanej bywa zazwyczaj wypełniane rozmaitymi materiałami. Mogą to być materiały sypkie, płyty izolacyjne, papy itp. bądź deskowania pełne, których jednak należy unikać ze względu na konieczność oszczędzania drewna. W szczególnych przypadkach wnętrze ściany dzieli się kilkoma przegrodami równoległymi do powierzchni ściany i formuje w ten sposób oddzielone komory powietrzne.

Do materiałów wypełniających sypkich zalicza się węgiel drzewny, igliwie, proszek torfowy, mech, wełnę drzewną, trociny z dodatkiem około 10% proszku wapiennego (niegaszonego), trociny z sieczką i gliną, żużel węglowy lub wielkopiecowy granulowany itp. Wszystkie te materiały powinny być przed umieszczeniem w ścianie należycie wysuszone, ponadto powinny być zabezpieczone od zawilgocenia. Mokre lub nawet wilgotne materiały wypełniające bardzo znacznie tracą własności ciepłochronne, ponadto większość z nich gnije i przyczynia się do rozwoju grzyba w budynku. Zwłaszcza żużel węglowy zawierający siarkę jest dobrym podłożem dla rozwoju grzyba.
W przypadku użycia materiałów znacznie osiadających (jak np. proszku torfowego, trocin, wiórów itp.) pożądane jest wykonanie poziomych przegród w ścianie w postaci desek umocowanych do szkieletu co około 1 m na wysokości ściany.

Jeśli nie ma żadnych poziomych przegród w ścianie, to po upływie kilku czy kilkunastu miesięcy warstwa ciepłochronna może tak osiąść, że pod oczepem wytwarza się pusta przestrzeń na dość znacznej wysokości i przez to wartość izolacyjna ściany w tym miejscu zostaje zmniejszona (program na telefon). Jeśli przegrody są wykonane, to przestrzenie między nimi można łatwiej upchać i uszczelnić materiałem sypkim, wskutek czego wpływ późniejszego osiadania będzie mniej dotkliwy.
Często w ścianach szkieletowych umieszczane są warstwy papy w celu zabezpieczenia od zimna i wilgoci. Papa wstrzymuje w pewnym stopniu przenikanie powietrza, ale nie całkowicie, pozwalając na niewielką naturalną wentylację ściany. Dobra papa prawie zupełnie nie przepuszcza wilgoci. Ze względu na zabezpieczenie od przenikania wody atmosferycznej, zimnego powietrza i wydostawania się na zewnątrz ciepłego — papy w ścianach są pożądane (program egzamin ustny).

Jednak najważniejszym momentem przy decyzji czy papę w ścianie umieścić, czy nie — powinny być względy ochrony ściany przed wilgocią. Źle umieszczone papy przyczyniają się do zawilgocenia, a nawet do rozwoju grzyba w budynku. Zasadniczym zjawiskiem jest w tym przypadku dyfuzja pary wodnej przez ściany. Dyfuzja ta jest najwyższa przy najwyższej różnicy temperatur zewnętrznych i wewnętrznych; wtedy ciepłe powietrze wewnętrzne zawiera wiele pary wodnej o dużym ciśnieniu cząstkowym (prężności), która przenika przez ścianę w kierunku przestrzeni zewnętrznej, gdzie w zimnym powietrzu znajduje się mało pary wodnej, a jej ciśnienie cząstkowe jest niskie (opinie o programie).

Ściany dwustronnie deskowane

Posługując się ogólnym przykładem ściany dwustronnie deskowanej podwójnymi warstwami desek (D4 D2 D3 D4) z tynkiem wewnętrznym na trzcinie lub dranicach, rozpatrzymy przypadki rozmieszczenia warstw papowych.
a. Papy umieszczone są w miejscach P4 i P2.
Jeżeli materiał drzewny oraz wypełnienie między papami są zupełnie suche, a papy w dobrym gatunku nie dopuszczają do wnętrza obcej wilgoci, wówczas nie zachodzi obawa gnicia czy też psucia się wnętrza; spełnia ono dobrze swe zadanie ochrony przed zimnem.
Niemniej między papą P2 i deskowaniem D4 może osiadać pewna ilość wilgoci, która niekorzystnie wpływa na deski D4. Natomiast, jeśli materiał między papami jest mokry, wtedy nie ma on możności wyschnięcia i często powstaje grzyb. Zjawisko to zostało u nas niejednokrotnie stwierdzone (segregator aktów prawnych).

b. Papy umieszczone w miejscach P4 i P3. Jeżeli materiał drzewny i wypełnienie są zupełnie suche, a papy w dobrym gatunku, wtedy ściana zachowuje się jeszcze lepiej niż przy analogicznych warunkach w uprzednio przytoczonym przypadku, ponieważ nawet deskowanie D4 jest chronione od wilgoci. Jeżeli zaś materiał między papami jest mokry, wtedy ulega on łatwo gniciu.
c. Papa umieszczona jest w miejscu P4. Na zimnej powierzchni papy kondensuje się wilgoć przenikająca z pomieszczenia. Ta wilgoć staje się powodem gnicia ściany.
d. Papa znajduje się w miejscu P3; dobra papa chroni ścianę od wilgoci
z pomieszczenia.
Na podstawie tych rozważań wyciągnąć można następujące wnioski:
— od zacieków z zewnątrz i od zimnego powietrza należy chronić budynek przede wszystkim przez odpowiednio profilowane i szczelne,
— najbardziej chroni ścianę od wilgoci z wewnątrz papa umieszczona bezpośrednio pod tynkiem wewnętrznym;
— papy od zewnątrz i od wewnątrz ściany są tylko wtedy dopuszczalne, jeśli wnętrze ściany jest zupełnie suche, co praktycznie zdarza się rzadko (promocja 3 w 1).